Αυτονόητο: ούτε η επιδίωξη της εξουσίας ούτε η ανάληψη και άσκησή της ενέχουν οτιδήποτε μεμπτό. Κάθε άλλο. Αυτός είναι άλλωστε ο βασικός σκοπός και η προσδιοριστική συντεταγμένη του πολιτεύεσθαι που το νοηματοδοτούν. Οχι ασφαλώς ως αυτοσκοπός, αλλά ως μέσο (και πρακτική) εφαρμογής προγραμμάτων και προαγωγής ιδεών, στα πλαίσια διακυβέρνησης της χώρας. Είτε από τους μεν. Είτε από τους δε. Αλλά: μεμπτό στη νιοστή, ενυπάρχει στην καθεστωτική αντίληψη (και άρα στην ανάλογη διαχείριση) της εξουσίας. Γιατί πέραν των άλλων –και ως φυσικό συνακόλουθο –αυτή κατατείνει: αφενός στην εμπέδωση συνθηκών φαλκίδευσης (και κατ’ επέκταση απεμπόλησης) των δημοκρατικών διαδικασιών. Και αφετέρου στην επιλίπανση (κι εξυπηρέτηση) συνδρόμων εμπεδώσεως παραταξιακών διοικητικών δομών. Με διεμβολισμό των θεσμών και κομματικοποίηση των μηχανισμών, με διαβλητές δυναμικές ιδεοληψίας. Αυτό μπορεί εύκολα να προσάπτεται ως μομφή από τους μεν στους δε. Και να παραμένει στο επίπεδο ρητορικών αντιπαραθέσεων, που πολύ συχνά κινούνται κυριολεκτικά στα όρια θεμιτής (αλλά καθόλου αβλαβούς) αντιπαλότητος. Ο κίνδυνος όμως να μετεξελιχθεί σε κακοήθη παθογένεια, ελλοχεύει. Καθώς μπορεί να αποβεί κρίσιμος καταλύτης των εσωτερικών διεργασιών. Οι οποίες είναι δυνατό να οδηγήσουν σε τελική εκτροπή. Με όρους ακραίων πολώσεων κι εμφυλιοπολεμικών υποτροπών.

Ως προς αυτό βεβαίως, πρέπει να επισημανθεί ότι: ενόσω η χώρα παραμένει ενσωματωμένη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, οι κίνδυνοι μείζονος εκτροπής ανήκουν στα ελάσσονα ενδεχόμενα. Κατ’ ακρίβεια προαποκλείονται. Γιατί το κοινοτικό κεκτημένο και οι συναπορρέουσες δυναμικές του (ως κανόνες και λειτουργικοί όροι) επενεργούν απολύτως αποτρεπτικά.

Κι εντάξει μεν. Αλλά: Δεν πρέπει καθόλου να διαφεύγουν κανενός κάποια κρίσιμα ενδεχόμενα. Καθώς το Grexit μπορεί μεν να έχει «προσώρας» αποσοβηθεί. Αλλά δεν έχει καθόλου αποπυροδοτηθεί ως επικρεμάμενος κίνδυνος. Αντιθέτως συνοδεύει «κατά πόδας» την καταθλιπτική κρίση που δυστυχώς ανελίσσεται και καθηλώνει τη χώρα. Και που αποτελεί άλλωστε μέρος εκβιαστικών πρακτικών και μοχλό ασκήσεως πιέσεων για επιβολή αυτών ή των άλλων προγραμμάτων βίαιης προσαρμογής από άτεγκτους δανειστές. Εταίρους μεν. Αλλά –σε μερικές τουλάχιστον περιπτώσεις –καθόλου φιλικούς. Οπως κατεδείχθη με τρόπο καθ’ όλα βάναυσο, με το Προσφυγικό. Το κλείσιμο δηλαδή συνόρων και οι σκαιές συμπεριφορές κάποιων κυβερνήσεων. Που απροκάλυπτα δημιουργούν ζητήματα, κατά τρόπο που τείνουν να «καραντινοποιήσουν» την Ελλάδα! Το οποίο σημαίνει πολλά και άκρως επικίνδυνα.

Αυτά σημειώνονται, όχι μόνο για να υπογραμμίσουν ότι: σε αυτή τη φάση της εθνικής κρημνοβασίας, τίποτε δεν μπορεί να προθεωρείται δεδομένο και ασφαλές. Αλλά και για να επισημάνουν ότι: τέτοιες τροπές, επενεργούν άκρως αρνητικά στις εσωτερικές διαμορφώσεις. Καθώς ενθαρρύνουν κεντρόφυγες (ευρωσκεπτικιστικές) τάσεις. Κυρίως όμως αλείφουν βούτυρο στο ψωμί των ακραίων που ενδημούν. Και που ήδη πολιτικώς ανατείνουν.

Μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον –και αν η εσωτερική κατάσταση επιδεινωθεί περαιτέρω –όλες οι αρνητικές τάσεις ευνοούνται. Και μπορεί να εκδηλωθούν, διεμβολίζοντας την ομαλότητα. Κι εν προκειμένω την άσκηση της πολιτικής (και της εξουσίας) σε πλαίσια ορθόδοξης αστικής δημοκρατίας.

Εφόσον όλες οι διαδικασίες εδράζονται όχι σε καθεστωτικές δυναμικές, αλλά στη διασφαλισμένη (κι ελευθέρως εκπεφρασμένη) βούληση των πολιτών. Οπου και αν αυτοί ανήκουν. Και ό,τι και αν φρονούν.

Τελευταία Νέα