Η διάγνωση της αδυσώπητης ελληνικής παθογένειας (και κυρίως η πρόβλεψη των εν πολλοίς αναπότρεπτων υποτροπών της) δεν είναι καθόλου δύσκολο εγχείρημα. Καθώς αίτια, υπαίτιοι και παράγωγα είναι κραυγαλέα. Δακτυλοδεικτούνται αφ’ εαυτών! Και το κυριότερο –και αυτονοήτως τραγικό: κρημνοβατώντας, ουδείς ασχολείται με τον γκρεμό! Που είναι άλλωστε ο καθαυτό πυρήνας του προβλήματος. Και ο μοιραίος του δείκτης. Χαμένοι σε αναμηρυκαζόμενα στερεότυπα, είτε της ατέρμονης ευθυνολογίας, είτε της ευχερούς ευθυνοαποφυγής. Οπως αυτά προσδιορίζονται από κομματικές γραμμές ή από παραταξιακές περιχαρακώσεις. Γιατί στα καθ’ ημάς, οι ευθύνες συνήθως (και ευχερώς) αποδίδονται. Σπανίως αναλαμβάνονται.

Οπόταν και δεν είναι καθόλου αναιτιολόγητο το εν πολλοίς εμφυλιοπολεμικό κλίμα που διαμορφώνεται και βιώνεται. Τείνοντας να παγιωθεί ως σύμφυτο συστατικό του εθνικοπολιτικού γίγνεσθαι. Και σε ό,τι αφορά τις διακομματικές σχέσεις. Και σε ό,τι διέπει τις πολιτικές που αναπαράγουν τα γνωστά συγκρουσιακά μοτίβα, μέσα από συνεχείς διαγκωνισμούς και απόλυτη απουσία ελάσσονος έστω συναντιλήψεως. Καθώς ιχνηλατούνται «με την πρώτη» έωλα σύνδρομα και λανθάνοντα πάθη που σοβούν σαν «σπίθες κάτω από παλιές στάχτες». Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει διχαστικές δυναμικές, «με ξεχασμένες (κατά τον ποιητή) ρίζες», που στην πραγματικότητα δεν είχαν ποτέ αποκοπεί. Αντιθέτως. Επελιπαίνοντο κάτω από πέπλα λανθάνοντος ρεβανσισμού. Η άλλη μας (κι ενδεχομένως ανομολόγητη) αλήθεια. Που θα ιδωθεί μόνον εφόσον υπάρξει αυτοσκοπική γενναιοφροσύνη. Μόνον έτσι θα αναιρεθεί.

Τέτοιες σημάνσεις δεν υπηρετούν περιστασιακές αρθρογραφικές ανάγκες. Ούτε και θέλουν να συνδράμουν ανεπιθύμητους συνειρμούς απλώς για να καταγραφούν τα προδήλως αυτονόητα. Συναπορρέουν:

1. Από τις αδυσώπητες αγκυλώσεις που καθηλώνουν βάναυσα το ελληνικό γίγνεσθαι, ως αποτέλεσμα των επιδεινούμενων χρεοκοπικών συνεπειών. Με τις έως και ταπεινωτικές δανειακές διαδικασίες. Στις οποίες άρχουν οι εκβιασμοί και αυτουργούν οι ακρωτηριασμοί. Με όρους περιστολών της εθνικής κυριαρχίας.

2. Από την αίσθηση των ακόμη κρισιμότερων παραγώγων και των κινδύνων που εγκυμονούνται από την επιταχυνόμενη αποδόμηση των εθνικών δυνατοτήτων και την αιμορραγική αποψίλωση των αναγκαίων αντιστάσεων. Με τη χώρα να αποβαίνει εν πολλοίς ανοχύρωτη! Την ώρα μάλιστα που οι περιφερειακές κρίσεις πυροδοτούν ανατροπές και προδιαθέτουν για τα χειρότερα.

3. Από την κλιμακούμενη (και ουσιαστικά εκτός ελέγχου πλέον) πληθυσμιακή διάβρωση και δημογραφική μεταλλαγή. Την πρώτη με το διογκούμενο μεταναστευτικό ρεύμα. Και τη δεύτερη με το μη αντιμετωπίσιμο (και σύνθετο) φαινόμενο των προσφυγικών ροών. Σύνθετο, καθώς σε αυτό υπεισέρχεται και η διείσδυση παράνομων (ή μη νομίμων) μεταναστών.

Εάν αυτά συναποτελούν μέρος της ελληνικής κακοδαιμονίας, με την έννοια των ασήκωτων προβλημάτων (και των μοιραίων τραυμάτων), τότε και οι συμπεριφορές και η στάση του πολιτικού συστήματος είναι υπό αυτές τις περιστάσεις το λιγότερο ανεπίτρεπτες. Και κατ’ ακρίβειαν αναντίστοιχες προς την πραγματικότητα. Που διέπεται σαφώς από αποσυνθετικές δυναμικές. Και που ενέχει κινδύνους μοιραίων (εάν όχι ολέθριων) υποτροπών. Που σοβούν. Και που απαιτούν ανάλογη διαχείριση. Με αποτρεπτική δηλαδή αποτελεσματικότητα. Της οποίας οι πυλώνες είναι μονοδρομικοί. Περνώντας μέσα από ελάσσονες έστω εσωτερικές συγκλίσεις. Τουλάχιστον όσον αφορά τα ουσιώδη. Εναντι των οποίων δεν χωρούν ούτε αμφισημίες, ούτε βερμπαλιστικές προσεγγίσεις, ούτε και διαγκωνισμοί. Προπαντός όμως δεν χωρούν πρακτικές εξοντωτικών συμπεριφορών. Που όχι απλώς κερματίζουν τις ήδη καθημαγμένες εσωτερικές δυνατότητες, αλλά και οδηγούν ευθέως προς μη αναστρέψιμες κατολισθήσεις.

Τα προβλήματα είναι ξεκάθαρα. Μπροστά μας. Ως εν πολλοίς ακατάσχετη αιμόρροια. Με την κακοήθη χρεοκοπική νεοπλασία να μετεξελίσσεται σε θανάσιμο αδιέξοδο. Και τις μεταστάσεις της να προσλαμβάνουν εφιαλτικές προεκτάσεις. Μπροστά στις οποίες οι μεν αγωνίζονται πρωτίστως για διατήρηση της εξουσίας! Οι δε αντιμάχονται με το ίδιο πάθος για την επανάκτηση και νομή της!

«Για ένα –τελικά –πουκάμισο αδειανό». Χωρίς πλέον καμιά Ελένη…

Τελευταία Νέα