[Ο εξαπτέρυγος] Το παιχνίδι του σκύλου με τη γάτα

Ο φόβος και η ελπίδα κονταροχτυπιούνται στον στίβο της ρημαγμένης Κεντροαριστεράς. Το ενδεχόμενο το πλήγμα που υπέστη να αποβεί ανεπανόρθωτο βασανίζει τον κόσμο της, ενώ η ανάκτηση των δυνάμεών της συνιστά πολυπόθητη προσδοκία. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης φαίνεται να ενεργοποιεί τα αντανακλαστικά. Οι διεργασίες που αναπτύσσονται αυτό ακριβώς επιβεβαιώνουν. Η υπαρξιακή αγωνία που διακατέχει τους διάσπαρτους θιασώτες της, αλλά και τους επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού είναι εκείνη που κρατά εν ζωή τις ενέργειες για συμπόρευση. Ολοι φαίνεται να αναζητούν σωσίβιες λέμβους για να αποφύγουν το οριστικό ναυάγιο.

Στο σκηνικό που διαμορφώθηκε δεν υπάρχει η πολυτέλεια των αυτάρεσκων και μονομερών λύσεων. Οποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι μόνο με τη συμπαράταξη η Κεντροαριστερά μπορεί να σημειώσει θετικό άθροισμα είτε έχει διακόψει τη σχέση του με την πραγματικότητα είτε είναι όμηρος προσωπικών ματαιοδοξιών και ανομολόγητων επιθυμιών. Ο νέος δικομματισμός ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ μπορεί να αποδειχθεί θανάσιμος αν Φώφη και Σταύρος συνεχίσουν να παίζουν το παιχνίδι του σκύλου και της γάτας. Ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης τα δίνουν όλα προκειμένου να προσεταιριστούν το κεντροαριστερό ακροατήριο. Ο πρώτος με τη βοήθεια των ευρωπαίων σοσιαλιστών υποδύεται τον μοναδικό εκφραστή αυτού του χώρου. Ενώ ο δεύτερος ελπίζει ότι με τον μεταρρυθμιστικό του λόγο θα προσελκύσει εκείνο το κομμάτι που αποστρέφεται την επιχειρούμενη αναπαλαίωση του ΠΑΣΟΚ.

Γεννηματά και Θεοδωράκης δεν θα κριθούν στη μάχη των εντυπώσεων, στην οποία αμφότεροι επιδίδονται. Το πρόβλημα δεν είναι ποιος θα εμφανιστεί περισσότερο ή λιγότερο ενωτικός. Ούτε ποιος θα χρεωθεί την αποτυχία δημιουργίας τρίτου πόλου. Οταν κάτσει η σκόνη κι ο άνεμος θα πάρει μαζί του τις προσωπικές στρατηγικές, τους εγωισμούς και τους μικρομεγαλισμούς, το μόνο που θα τους ακολουθεί θα είναι η έλλειψη πολιτικού σθένους. Δεν αρκεί να δείχνουν πρόθυμοι για την ανάληψη πρωτοβουλιών ενώ στην πραγματικότητα κινούνται σε διαφορετικές τροχιές. Η σύγκλιση δεν θα προκύψει εμμένοντας ο καθένας στις δικές του απόψεις. Ούτε θα έλθει διά της επιβολής.

Με προαπαιτούμενα και αστερίσκους ο αποκαλούμενος ενδιάμεσος χώρος θα διαβεί την έρημο της πολιτικής, ενώ οι επίδοξοι εκφραστές του θα αποδειχθούν μοιραίοι. Με μεσοβέζικες λύσεις και ασάφειες δεν πρόκειται να υπάρξει η παραμικρή επανεκκίνηση. Χρειάζεται τόλμη και ρηξικέλευθες προτάσεις, τόσο ως προς τις πολιτικές που θα ενσαρκώσει ο τρίτος πόλος, όσο και ως προς τη μέθοδο που θα ακολουθήσει για την εκλογή του επικεφαλής του. Αν επικρατήσουν οι λογικές του συγκερασμού και της προσωπικής δικαίωσης η Κεντροαριστερά θα παραμένει σε κωματώδη κατάσταση.

Ο ενδιάμεσος χώρος θα αποκτήσει ισχυρή και διακριτή υπόσταση αν καλύψει ένα υπαρκτό κενό: τις μεταρρυθμιστικές και εκσυγχρονιστικές δυνάμεις που αναζητούν νέα πολιτική έκφραση. Διαφορετικά θα παραμείνει μια ατομική και συλλογική φαντασίωση, όπου θα πλεονάζουν οι ηγετίσκοι, ενώ θα απουσιάζουν εντελώς οι νέες ιδέες κι ο ικανός και εμπνευσμένος ηγέτης.