Καλοκαίρι 2007. Ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Θανάσης Καρτερός, ο οποίος τον προηγούμενο χρόνο είχε στήσει και στη συνέχεια διεύθυνε τον ραδιοσταθμό Στο Κόκκινο, την κομματική φωνή του τότε Συνασπισμού, φωνάζει τους συντάκτες του, λίγο πριν φύγουν για διακοπές, για μια πρόχειρη αξιολόγηση και για σχεδιασμό της επόμενης σεζόν, που είθισται να αρχίζει φθινόπωρο. Στο γραφείο του βρίσκονται δύο δημοσιογράφοι που κάνουν μαζί μια καθημερινή πολιτική εκπομπή. Στον έναν δίνει συγχαρητήρια, του υπόσχεται ότι από την επόμενη σεζόν αναλαμβάνει ενημερωτικό μαγκαζίνο. Στον άλλον δίνει έναν αναπτήρα, με το λογότυπο του σταθμού: «Για να μας θυμάσαι», του λέει δείχνοντάς του τη θύρα εξόδου. Ηταν επαγγελματικά ανεπαρκής; Δεν έχει σημασία. Ο διευθυντής τον θεωρούσε «δεξιό».

Μα γίνονται αυτά στην Αριστερά; Κι αυτά, και άλλα πολλά. Ακόμα κι όταν είναι στην απέξω, η Αριστερά συγκροτεί ισχυρούς πόλους εξουσίας –και προφανώς επωφελούνται αυτοί που προλαβαίνουν να πλασαριστούν στη βασική ομάδα. Ο Θανάσης Καρτερός, πρόσωπο με πείρα και ικανότητες, βρέθηκε στον κομματικό ραδιοσταθμό ως πρόσωπο κοντά στον Αλέκο Αλαβάνο. Και παρά την πείρα και τις ικανότητές του, απομακρύνθηκε από τον σταθμό όταν στα πράγματα ήρθε το σύστημα Τσίπρα. Στην αρχή μάλιστα, ο αποπεμφθείς διευθυντής επιχείρησε να μην πέσει αμαχητί –η τότε σύζυγός του μάλιστα, που είχε παραμείνει ως εκπομπάρχισσα (να τιμάμε την κομματική σλανγκ) στον σταθμό, επετίθετο στον Αλέξη Τσίπρα συστηματικά.

Ωστόσο, όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Ο πραγματικός αριστερός οργανώνεται, υπομένει, καιροφυλακτεί, παραμερίζει τα πάθη και επιστρέφει –αρκεί η επιστροφή να σημαίνει επάνοδο ψηλά την ιεραρχία. Και ο Θανάσης Καρτερός, αφού περιπλανήθηκε στους εκπεσόντες αλαβανικούς, στο Ρεύμα, στο Σχέδιο Β, κάποια στιγμή ξαναβρήκε δίοδο προς τη νέα εξουσία του ριζοσπαστικού πλέον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή τη φορά μέσω θέσης χρονογράφου στην κομματική εφημερίδα, την «Αυγή», έφθασε στην αυλή του προέδρου Τσίπρα –στην ομάδα του πρωινού καφέ. Στενός σύμβουλος και λογογράφος του. Και συνεχίζει.

Ο Θανάσης Καρτερός γεννήθηκε το 1947. Την ιδεολογία του και την πορεία του, όχι χωρίς διάθεση κομπασμού, την έχει καταθέσει σε μια συνέντευξη που έδωσε στην Κρυσταλλία Πατούλη (TVXS, 30/4/2013). «Νομίζω ότι γεννήθηκα αριστερός», λέει. «Φρόντισε η Ασφάλεια της δεκαετίας του ’60 την πολιτική μου αγωγή με το κυνηγητό του πατέρα μου, που είχε την ατυχή έμπνευση να πολεμήσει όχι μόνο στο αλβανικό μέτωπο, αλλά και στην Αντίσταση από τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Φυλακίστηκα στη δικτατορία για τρία χρόνια, υπήρξα παράνομος, μίσησα τους χαφιέδες, γνωρίστηκα με τον Μαρξ και τον Λένιν, και κοίταζα αφ’ υψηλού τους βολεμένους. Με τη Μεταπολίτευση, βολεύτηκα κι εγώ στο Κομμουνιστικό Κόμμα, υπερασπίστηκα επαγγελματικά και πειθαρχημένα τις ιδέες και τη γραμμή του». Το βασικό αριστερό αφήγημα, ο διωγμός, με τον λυρισμό του κομματικού λογοτέχνη.

Οντως, ο Θανάσης Καρτερός (που έγραψε και μυθιστορήματα) έχει πολλά χρόνια στην πλάτη του, έχει γράψει εκατομμύρια λέξεις, ξέρει τον Τύπο από την εποχή του αντιμονίου και την Αριστερά από την εποχή που δεσπόζουσα ιδεολογία ήταν ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός. Τα κείμενά του, σε πολλές περιπτώσεις, εμπεριέχουν τον φρονηματισμό της αισθητικής ταυτότητας που αποθέωσε η σοβιετική αισθητική –και η θητεία του στο ΚΚΕ τον έχει μετατρέψει σε άνθρωπο από σίδερο. Στον χώρο του, η ατομικότητα απλώς υπηρετεί τον συλλογικό στόχο. Στον «Ριζοσπάστη», στον οποίο εργάστηκε από τη Μεταπολίτευση και του οποίου διετέλεσε διευθυντής, δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει οτιδήποτε απέκλινε από τη γραμμή. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η περίοδος του Τσερνόμπιλ. Παραμονές του Πάσχα, Απρίλιος του 1986, το ΚΚΕ υποστήριζε ότι δεν υπήρξε σοβαρό πυρηνικό δυστύχημα, ότι όλα αυτά είναι καπιταλιστική προπαγάνδα –και στις γενικές υποδείξεις να προσέχουμε να μην καταναλώνουμε προϊόντα που ενδεχομένως είχαν μολυνθεί από ραδιενεργές ουσίες, ο Θανάσης Καρτερός συμβούλευε να τρώμε άφοβα μαρούλια.

Ηταν η περίοδος κατά την οποία η ανανεωτική «Αυγή» ήταν εχθρά του κομμουνισμού, γι’ αυτό ο Θανάσης Καρτερός δεν την άφηνε σε χλωρό κλαρί. Πριν φθάσει ωστόσο εκεί και εφαρμόσει την κτηθείσα εν υπηρεσία τεχνογνωσία σήμερα στην τελευταία της σελίδα, πρόλαβε να περάσει από τον αστικό Τύπο –αφού εργάστηκε στον Σκάι, όπου υπήρξε διευθυντής. Η αναφορά του σήμερα σε ΔΟΛαφούζους (φωτογράφιση με μια λέξη του συνόλου των σημερινών «εχθρών του λαού», σύμφωνα με την κομματική γραμμή) έρχεται σε αντίθεση με την πολιτεία του εκείνης της περιόδου, όταν είχε βρεθεί στην αιχμή του δόρατος του δημοσιογραφικού συνδικαλισμού. Δεν βαριέσαι. Εμπειρίες. Και ο Στάλιν από ανάγκη είχε υπάρξει κωδωνοκρούστης στον Αγιο Λάζαρο, την εκκλησία των Αρμενίων στη Βενετία.

Λέγεται ότι οι χρονογράφοι των εφημερίδων, όσοι ιδίως θήτευσαν σε αριστερά έντυπα, είναι κάτι σαν δάσκαλοι του Γένους. Φωτεινότερο παράδειγμα, ο Χρήστος Πασαλάρης. Ο Θανάσης Καρτερός κινείται στους δρόμους που εκείνος άνοιξε. Γράφει σαν αυθεντία, δεν επιδέχεται αντίρρηση. Η γλώσσα του είναι εύπλαστη, γεμάτη επίθετα, επινοημένες λέξεις, πού και πού καμιά βωμολοχία. Εχει συναίσθημα, ηθικολογία, εχθρούς. Η διαπλοκή, ο Κούλης, ο καπιταλισμός, η Παναγιά η αριστερή, το χούι του κυρ-Πάνου, η μπάρα και η αμπάρα, γκλαν γκλαν, χρατς, σας γ@#ώ τα Χάρβαρντ, η αριστεία… Ετσι όπως πάει θα τον ξεπεράσει τον δάσκαλο. Αμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες.

Τελευταία Νέα