Φιναλμόν

Eνα περίεργο Ευρωπαϊκό τέλειωσε όπως περίπου είχε αρχίσει. Αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, σαν να πίναμε οι φίλαθλοι τον τελευταίο μήνα κρασί που μας έλεγαν ότι είναι το ίδιο αλλά μας φαινόταν ότι άλλαζε κάθε μέρα. Κι αφήνει και μπόλικη δίψα.

Ηταν ένα τουρνουά που παραείχε πολλές ομάδες και η πρώτη φάση έμοιαζε ατελείωτη. Που παίχτηκε σε ωραία γήπεδα αλλά με κακούς αγωνιστικούς χώρους. Που ξεκίνησε με φόβο, αστυνόμευση και χουλιγκανικό ξύλο αλλά σιγά σιγά κερδήθηκε από την ισλανδική χάκα και το γιορταστικό κλίμα. Που είχε λίγα υψηλού επιπέδου παιχνίδια (Κροατία – Ισπανία για την ποιότητα, Ουγγαρία – Πορτογαλία για τη διακύμανση, Ουαλία – Βέλγιο για την ένταση, Γαλλία – Γερμανία και για τις δύο ομάδες) αλλά δεν του έλειψαν οι ανατροπές και οι εκπλήξεις. Που αρκετοί γνωστοί παίκτες βυθίστηκαν (Μίλερ, Λεβαντόφσκι, Ιμπρα, Ράμος), πολλοί τερματοφύλακες διακρίθηκαν και λίγοι νέοι αναδύθηκαν (Ρενάτο Σάντσες, Σισοκό). Που άφησε τελικά λίγες μεγάλες συγκινήσεις και στιγμές: ένα α λα Κρόιφ γκολ ενός Ουαλού με νιγηριανό όνομα κι οι αποκρούσεις του Μπουφόν και του Λιορίς στα τελευταία λεπτά κρίσιμων παιχνιδιών. Αγωνιστικά το Κύπελλο κρίθηκε στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων του αγώνα Ισλανδίας – Αυστρίας στους ομίλους: με το γκολ της Ισλανδίας άρχισε να γράφεται ο θρύλος αυτής της μικρής χώρας και μεταφέρθηκε η Πορτογαλία στην αδύνατη πλευρά του ταμπλό και στον δρόμο για τον τελικό.

Ο ίδιος ο τελικός βάδισε λίγο-πολύ στ’ αναμενόμενα χνάρια –εκτός από τη γρήγορη αποχώρηση του Ρονάλντο και τις πεταλουδοσκνίπες. Η Γαλλία, πιο επικίνδυνη, πιο γρήγορη, πιο καλή ομάδα, τα βρήκε σκούρα με μια Πορτογαλία σφιχτή και δυσκατάβλητη. Λίγο οι αποκρούσεις του Ρούι Πατρίσιο, λίγο η κακή μέρα του Γκριεζμάν, λίγο το δοκάρι στο τέλος και έμεινε ένα άδικο σε αυτό το ματς αλλά χαρακτηριστικό του τουρνουά μηδέν-μηδέν. Τουλάχιστον η νίκη κρίθηκε με ένα υπέροχο γκολ. Το άστρο του Σάντος –«κρατάτε παλικάρια μου» –έλαμψε. Το αν αυτό είναι καλό για το ποδόσφαιρο είναι μια άλλη ιστορία.