–Αλό. Ουγκό;

–Ουί. Λε Καπιτέν.

–Φρανσουά ισί. Λε Πρεζιντάν.

–Καλησπέρα, κύριε Πρόεδρε. Δεν σας κατάλαβα. Ξέρετε, ζω στο εξωτερικό αρκετά χρόνια…

–Δεν πειράζει, Λιορίς παιδί μου. Ούτε αυτοί που ζουν στη Γαλλία με καταλαβαίνουν. Ξέρεις γιατί σε πήρα, φαντάζομαι.

–Χαίρομαι που σας βλέπω σε όλα τα παιχνίδια μας, αλλά προπονητή έχουμε και είναι και παράξενος…

–Μη φοβάσαι, Ουγκό. Δεν θέλω να σας διοικήσω. Εδώ ούτε καν με την κυβέρνηση, και τους διόρισα όλους εγώ, τα καταφέρνω. Για εθνικό θέμα πρόκειται.

–Τι έγινε, κύριε Πρόεδρε; Φεύγουμε κι εμείς από την Ευρώπη όπως η Αγγλία;

–Ηρέμησε, αρχηγέ. Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό όσο είμαι εγώ Πρόεδρος. Δηλαδή για τους επόμενους δέκα μήνες. Ο εθνικός λόγος έχει να κάνει με σας, με την ομάδα μας.

–Προσπαθούμε, κύριε Πρόεδρε. Τα βλέπετε: μας δυσκολεύουν κάτι Αλβανίες και Ιρλανδίες, αλλά προχωράμε. Πάμε για το Κύπελλο –έτσι λέμε τουλάχιστον.

–Αυτό ακριβώς θέλω. Καταλαβαίνεις τη σημασία της τελικής σας νίκης.

–Ναι, κύριε Πρόεδρε. Κι εμείς θέλουμε να δώσουμε χαρά στον κόσμο μέσα στο σπίτι μας.

–Ποιον κόσμο, Ουγκό παιδί μου. Δεν βλέπεις τι γίνεται; Στην Ευρώπη με κοροϊδεύουν, η ανεργία καλπάζει, ζούμε με τον φόβο των βομβών, 6% η δημοφιλία μου. Μόνο αν πάρετε το Κύπελλο έχω κάποια ελπίδα.

–Κατάλαβα, κύριε Πρόεδρε. Το μέλι σάς ενδιαφέρει.

–Ποιο μέλι, παιδί μου;

–Το ποδόσφαιρο, γλυκαντικό της εξουσίας. Μόνο που εσάς, με όλο τον σεβασμό, δεν σας σώζει ούτε μελισσοκόμος.

–Πού τον θυμήθηκες τώρα τον Αγγελόπουλο; Κερδίστε εσείς τους Ισλανδούς και το σινεμά άσ’ το πάνω μου.

Φιλαθλέων