Τότε το ήξεραν όσοι δεν είχαν αυταπάτες, σήμερα το ξέρουμε όλοι: εάν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μπορέσει να δαμάσει τη βουλιμία του για την εξουσία, πολλά πράγματα θα ήταν αλλιώς σήμερα. Και δεν θα ήταν αλλιώς μόνο για μια χώρα που ακόμη και αν δεν είχε αφήσει πίσω της το Μνημόνιο, όπως διαβεβαιώνει σήμερα ο Βόλφγκανκ Σόιμπλε, θα είχε τουλάχιστον αποφύγει το δράμα των capital controls και την οδύνη ενός τρίτου Μνημονίου. Θα ήταν αλλιώς και για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Και –κυρίως –θα ήταν αλλιώς γι’ αυτό που υποτίθεται ότι συνέχιζε να εκπροσωπεί το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, έστω και διολισθαίνοντας στον λαϊκισμό: το αξιακό σύστημα της Αριστεράς.

Το πλήγμα είναι τεράστιο για έναν ιδεολογικό χώρο ο οποίος δεν χρειαζόταν καν την ηθική νίκη του Εμφυλίου για να υπερτερεί ηθικά. Αρκούσε η πίστη στην κοινωνική δικαιοσύνη, η προσήλωση στις αρχές της αλληλεγγύης, η υπενθύμιση ότι το σύνολο έχει χρέος να στέργει τους αδύναμους και να προστατεύει τις μειονότητες. Δεν είναι όμως τα μέτρα που δημιούργησαν την τρύπα στην οποία έπεσαν μέσα όλες αυτές οι αρχές. Είναι το ύφος της εξουσίας. Είναι ο τσαμπουκάς, η αμετροέπεια, η απουσία αισθητικής, η μισαλλοδοξία, η περιφρόνηση των κανόνων. Είναι το τσιγάρο του Πολάκη στο υπουργείο Υγείας και οι απειλές του, το ταξικό μίσος του Κυρίτση, οι κρυφές τροπολογίες και ο νεποτισμός σχεδόν όλων των υπουργών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθε για να ενώσει, αλλά για να συνεχίσει να διαιρεί. Οι αποδοκιμασίες των μελών της κυβέρνησης, αφιερωμένες εξαιρετικά στο αντιπολιτευτικό του παρελθόν, είναι περίπου η φυσική εξέλιξη αυτής της τακτικής. Είναι τα επίχειρα μιας στάσης που μπορεί να έβρισκε ερείσματα στην υποτιθέμενη Αριστερά του Τσάβες. Αλλά όχι στην ηθικά άμεμπτη Αριστερά του Γκράμσι, του Ζορές και του Μπερλίνγκουερ.

Τελευταία Νέα