Αναζήτηση
Στιγμιότυπα από το καλειδοσκόπιο της ελληνικής κρίσης.
Εικόνα πρώτη: η παραίτηση της Βασιλικής Κατριβάνου μέσω facebook. Η παράδοση της έδρας έρχεται να επιβεβαιώσει κάτι που έχουν υποτιμήσει οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές, οι οποίοι αδυνατούν να διαβάσουν σωστά τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αστικός πολιτικός σχηματισμός. Ομογενοποιημένος από τις λίστες εκλογής της 20ής Σεπτεμβρίου, λειτουργεί με την πειθαρχία της κομμουνιστικής κουλτούρας που προτάσσει το Κόμμα με κεφαλαίο Κ. Καθώς το Κόμμα υποκαθιστά πλέον το ριζοσπαστικό αριστερό κίνημα που ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, αυξάνεται η πιθανότητα η συμπολίτευση να μείνει συμπαγής στη Βουλή –άρα και να μείνει στην εξουσία περισσότερο χρόνο. Ερώτημα: θα φτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ αλώβητος ώς το 2018;
Εικόνα δεύτερη: παλιότερα ο Ματιέ Πιγκάς, ο κόκκινος τραπεζίτης της Λαζάρ, ο οποίος έκανε πολιτικές συζητήσεις με τον Βαγγέλη Βενιζέλο αλλά και το PSI του 2012, αρεσκόταν να δείχνει στο iPad του το βιντεοκλίπ ενός πανκ συγκροτήματος που είχε σκηνές από συγκρούσεις ΜΑΤ και διαδηλωτών στην Αθήνα του Μνημονίου. Τις τελευταίες ημέρες το ξύλο βγήκε από τον ελληνικό παράδεισο και πέφτει βροχή στο Παρίσι και τις μεγάλες γαλλικές πόλεις λόγω του εργασιακού νόμου της κυβέρνησης Ολάντ. Ερώτημα: καταλήξαμε να εξάγουμε κοινωνική αναταραχή; Διότι το παρισινό κίνημα της αγρύπνιας στην Πλας ντε λα Ρεπιμπλίκ θυμίζει τους Αγανακτισμένους του Συντάγματος, ενώ οι σπασμένες βιτρίνες και οι επιθέσεις σε δημόσια κτίρια παραπέμπουν σε πρακτικές του ελληνικού αντιεξουσιαστικού κινήματος.
Εικόνα τρίτη: ξημερώματα Τετάρτης, κοντά τέσσερις η ώρα, ο Πολ Τόμσεν παίρνει τον λόγο στη συνέντευξη Τύπου αμέσως μετά το Eurogroup. Το σκυμμένο κεφάλι, τα αγγλικά με βόρεια προφορά, ο προτεσταντισμός της εκφοράς και ο πολιτικός πουριτανισμός –όλα αυτά από έναν τεχνοκράτη χωρίς χάρισμα. Ερώτημα: ποια ελίτ ευρωπαϊκής χώρας θα δεχόταν ένας τέτοιος τύπος να ορίζει τις τύχες της χώρας για έκτο χρόνο και μάλιστα εξ αποστάσεως πλέον; Ο Τόμσεν είναι η ενσάρκωση της Επιτροπείας. Η επιβεβαίωση της μοίρας μιας χώρας όπου το κρίσιμο παιχνίδι –από τη μεταφύτευση της μοναρχίας τον 19ο αιώνα ώς τον Διχασμό, τον Εμφύλιο και τη χούντα –γίνεται όλο από τις ξένες δυνάμεις. Κάποτε στην πολιτική ή τα εξωτερικά, τώρα στην οικονομία. Εκεί που οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί και οι Ιταλοί ξέμπλεξαν παίρνοντας σκληρές αποφάσεις, η ελληνική ελίτ –πράσινη, μπλε ή κόκκινη σε σχήματα μονοκομματικά ή συνεργατικά –επιμένει να διαπραγματεύεται τρεις το λάδι τρεις το ξίδι με τους ξένους που κρατούν τα κλειδιά των δημόσιων οικονομικών. Γιατί; Διότι η εγχώρια ελίτ προτιμά να δει την εξουσία της να μειώνεται παρά να ρισκάρει να τη χάσει, ξηλώνοντας το πελατειακό κράτος στη βάση και τερματίζοντας τις πελατειακές σχέσεις με τα νέα ή παλαιά ολιγοπώλια στην κορυφή. Η Ελλάδα παραμένει αναχρονισμός μέσα στη διεθνή οικονομία –εξού και η διαρκής σύνθλιψή της. Ο Τόμσεν και οι Τόμσεν γενικώς καθρεφτίζουν την ανυπαρξία μιας ελίτ που αδυνατεί να πάρει τις τύχες της χώρας στα χέρια της και να την αλλάξει. Ο Αλέξης Τσίπρας και οι συν αυτώ δεν αποτελούν εξαίρεση. Και δεν θα είχαν έρθει ποτέ στην εξουσία αν οι προηγούμενοι είχαν κάνει εγκαίρως αυτά που έπρεπε.
Εικόνα τέταρτη: το μίσος για τα Μέσα. Το καλλιεργούν έντεχνα όλες οι κυβερνήσεις από τότε που ο Κώστας Καραμανλής πήγε να φάει στον Μπαϊρακτάρη ένα μεσημέρι με τους βουλευτές του. Το πολλαπλασιάζει η ηλεκτρονική οχλοκρατία του Διαδικτύου. Το συμβολίζει η σαφής προσπάθεια των νυν κυβερνώντων να κλείσει το Mega και να κοπεί το οξυγόνο από τον κλάδο. Ερώτημα: πώς φθάσαμε στο σημείο να είναι το μίσος το μήνυμα και, κυρίως, να μη θεωρείται από κανέναν αναγκαία η ύπαρξη ΜΜΕ σε μια ακόμη δημοκρατία όπως είναι η Ελλάδα;
Τι βλέπει τελικά κανείς κοιτώντας μέσα στο καλειδοσκόπιο; Κάτι σε μαύρο…
