Χωρίς καθόλου διάθεση λογοπαιγνίων: Ως χώρα βιώνουμε περίοδο ακμάζουσας παρακμής! Με κραυγαλέα φαινόμενα. Και καταθλιπτικούς δείκτες. Που δεν αφήνουν πολλά περιθώρια, ούτε αμφιβολιών ως προς αυτή την εθνική αυτοδιάγνωση ούτε ελπίδων (δυστυχώς) ως προς την επιθυμητή ανάνηψη. Και που, αντιθέτως, επιμαρτυρούν μη αναστρέψιμες υποτροπές. Αγγίζοντας (ή τουλάχιστον προσεγγίζοντας) εν πολλοίς «τον πάτο». Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει πρωταρχικά (και κυριολεκτικά) συνθήκες εθνικής περίπου αυτοακυρώσεως. Η οποία περνά μέσα από την αδυσώπητη πτώχευση του πολιτικού συστήματος. Και η οποία προηγήθηκε της χρεοκοπικής κατολισθήσεως της χώρας.

Εν ολίγοις: Φυσικός συνειρμός που στοιχειοθετεί (και ερμηνεύει) το αφελές «πώς» και τα έως κι ευθυνόφοβα «γιατί». Για όσους τελικά δεν θέλουν να εμπαίζουν. Και που προπαντός δεν αντέχουν να εμπαίζονται. Οταν μάλιστα τα πράγματα οδηγούνται με ραγδαίως επιταχυνόμενους ρυθμούς σε αυτοδήλως επικίνδυνα πλέον αδιέξοδα. Τέτοια που εκ των πραγμάτων θα υποχρεώσουν τόσο τους θεσμικούς διαχειριστές όσο και τους υπολοίπους να δώσουν λύσεις. Οι οποίες ενδεχομένως θα είναι μονοδρομικές. Καθώς συν τω χρόνω περιορίζονται ασφυκτικά (ή και εκλείπουν απελπιστικά) οι επιλογές. Εάν όχι, τότε η λύση θα επέλθει αφ’ εαυτής! Η μη λύση, δηλαδή, του δράματος (γιατί περί αυτού πρόκειται) θα είναι και λύση. Και δεν θα είναι απλώς ανεπιθύμητη. Θα έχει εν πολλοίς ταυτότητα (και προδιαγραφές) εθνικής καταστροφής! Το απευκταίο. Και μοιραίο. Πλην αναπόφευκτο. Γιατί αυτό είναι συνειρμικά το αποτέλεσμα, είτε λόγω ανεπάρκειας είτε λόγω κακοβουλίας.

Οσα έως και βαναύσως εξελίσσονται σήμερα, είναι απλώς τα προοίμια. Και ταυτόχρονα τα ευκρινή σήματα κινδύνου. Τουλάχιστον για όσους διατηρούν ακόμη (ως αποδέκτες) την ευαισθησία και στις βοές των γεγονότων που σφραγίζουν την ελληνική καθημερινότητα σε κάθε της επίπεδο. Και στην εκκωφαντική απουσία γενναιόφρονος (και προπαντός υπεύθυνης) διαχειρίσεως όσων λειτουργούν αποσυνθετικώς.

Σε αυτή λοιπόν τη φάση, το χειρότερο είναι η ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή εμφυλιοπολεμικών συνδρόμων. Τα οποία και αποδεικνύεται ότι ποτέ δεν εξέλιπαν. Και ότι απλώς σοβούσαν σε χειμερία νάρκη. Ως παράγωγα αυτοάνοσων νοοτροπιών και ανάλογων συμπεριφορών. Που με την πρώτη τριβή, αποκτούν ιδιότητες εκρηκτικού μείγματος και επανακάμπτουν με ρεβανσιστική εμπάθεια.

Εάν αυτές οι παθογένειες αφεθούν αχαλιναγώγητες, ανυπερθέτως θα μετεξελιχθούν σε ολέθριες εκτροπές. Με αυτόδηλες παρενέργειες. Από τις οποίες και θα εισπραχθούν μοιραία έως και ολέθρια παράγωγα! Κι αυτό γιατί όσο οι λογικές ατονούν και οι δεοντολογίες πένονται τόσο οι ανεπιθύμητες ολισθήσεις ευδοκιμούν. Ιδιαίτερα σε γόνιμο έδαφος διχαστικών παθών. Που αποκλείουν ακόμη και δυνατότητες διαλόγου. Ναρκοθετώντας λογικές συναντιλήψεως. Οπόταν και αντί αναγκαίου διαλόγου, επικυριαρχεί διαλεκτική παράλληλων μονολόγων. Που δεν ανέχονται (ούτε αποδέχονται) ο ένας τον άλλο!

Αποτέλεσμα: πολιτική απερήμωση. Χωρίς καν ελπίδα και προοπτική ελάσσονος έστω συνδιαλλαγής, πριν από αμοιβαία εξουθένωση! Το τραγικό. Και για τον πολιτικό λόγο. Και για το πολιτικό σύστημα. Κυρίως όμως για τον τόπο και τον κόσμο του. Που τελικά πληρώνει το μάρμαρο!

Τελευταία Νέα