Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι πόσο δίκαια –και πόσο συμβατά με το ευρωπαϊκό κεκτημένο –είναι όσα (με δίκαιη οργή) προτάσσει «η πτωχή μεν, αλλά τιμία Ελλάς». Το θέμα είναι: α) Πόσο είναι συμβατά με συγκεκριμένα συμφέροντα. Και β) πόσο αυτά τα συμφέροντα είναι διατεθειμένα ν’ ανταποκριθούν. Και να συνδράμουν. Να τείνουν δηλαδή χείρα βοηθείας. Αναλαμβάνοντας μερίδιο των βαρών που ιστορικώς ανακύπτουν και που (θεσμικώς) τους αναλογούν.

Εάν όχι, τότε η Ελλάδα πρέπει ν’ αναθεωρήσει (με ρεαλισμό πάντοτε) δικές της πολιτικές. Και να δρομολογήσει προσεγγίσεις που να δίδουν κατά το δυνατόν λύσεις και ν’ αποφέρουν διεξόδους στα κυριολεκτικώς αδυσώπητα προβλήματα που αίφνης εγείρονται. Και τα οποία εκ των πραγμάτων υπερβαίνουν τις προβλέψεις και ξεπερνούν τις δυνατότητές της. Και όχι μόνο, αλλά: Δημιουργούν –όταν συναρτηθούν προς τις κρίσιμες οικονομικές παθογένειες –προϋποθέσεις καταστροφής! Οπως είναι το Προσφυγικό. Σε συνάρτηση πάντοτε προς το ευρύτερης σημασίας (και ανάλογων συνεπειών) Μεταναστευτικό. Που στην προκειμένη περίπτωση αφορά σαφώς παράνομη διακίνηση ανθρώπινων ομάδων, ασχέτων προς τις συγκυρίες που προκαλούν τις ακατάσχετες προσφυγικές ροές.

Η Αθήνα βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με περιστασιακές ομαδοποιήσεις φίλιων χωρών. Που ενώ αποτελούν (υποτίθεται) θεσμικούς της εταίρους, εντούτοις ενεργούν με τρόπους που σε τελική ανάλυση αποβαίνουν δυνάμει σαφώς εχθρικοί! Με την έννοια ότι: α) Τείνουν ν’ απομονώσουν γεωπολιτικά την Ελλάδα, με άτυπο μεν αλλά δραστικό αποκλεισμό των δικών τους συνόρων. β) Μεταθέτουν αυτομάτως τα νοτιοανατολικά (εξωτερικά) όρια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως από τον ελληνικό Νότο προς Βορρά! Βουλγαρία και FYROM. Και γ) Δημιουργούν εκ των πραγμάτων κι επιλιπαίνουν δυναμικές που μπορεί να συνδράμουν τάσεις έως και στρατηγικής αποκοπής της Ελλάδος από τον ευρωπαϊκό κορμό. Grexit δηλαδή εν παραλλαγή!

Γιατί: Εάν αίφνης πραγματοποιηθεί (έστω και de facto) προσωρινή αναστολή της Συμφωνίας Σένγκεν με την Ελλάδα, τότε –και πέραν άλλων αυτονοήτων συνεπειών –αυτό μπορεί ν’ αποβεί αφετηρία για επανατροφοδότηση γνωστών έωλων σεναρίων. Κάτι που προφανώς (και χωρίς καθόλου να μας διέπουν συνωμοσιολογικά σύνδρομα) σοβεί στις άδηλες επιθυμίες και υφέρπει στους προβληματισμούς κάποιων ως επιλογή σχετικά με το «ελληνικό πρόβλημα». Ή τον «ελληνικό μπελά»! Η πικρή (και στυγνή) αλήθεια.

Αυτά συνθέτουν οπωσδήποτε προοπτικές μιας δυνάμει απομονώσεως της χώρας. Η οποία και θα οδηγηθεί σε σχέση με την Ευρώπη σε οιονεί «κατάσταση καραντίνας». Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει το υπό τις περιστάσεις πιο απευκταίο. Προκειμένου βασικές χώρες της Κοινότητας ν’ αποφύγουν επιμόλυνση από τον προσφυγικό ιό! Αυτό είναι ξεκάθαρο. Με τη διαφορά ότι: Εάν αυτό επισυμβεί, για την Ελλάδα δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Ως συνέπεια της γεωγραφικής κατατομής της. Που πέραν της γειτνιάσεως με τις αφετηρίες αυτών των προσφυγικών ροών, δεν παρέχονται (ακόμη και αν ήθελε) τρόποι επαρκούς ανασχέσεως των ανθρώπινων χειμάρρων. Ο μόνος τρόπος ανακοπής είναι και ο απανθρωπότερος: Βύθιση των δουλεμπορικών! Που μεταφράζεται σε μαζικό πνιγμό των εξαθλιωμένων θυμάτων του συριακού σφαγείου! Η άλλη και σκαιότερη αλήθεια. Που δεν πρέπει καν να τη σκεπτόμαστε.

Οπόταν όμως εκείνο που προβάλλει για μας και που πρέπει ν’ απασχολεί, όχι μόνο τους θεσμικούς διαχειριστές αλλά το σύνολο πολιτικό σύστημα, είναι το δέον γενέσθαι. Αυτό και μόνο. Το δηλαδή και δυσχερέστερο. Γιατί όλες οι προσφερόμενες υπερβάσεις όχι απλώς είναι οδυνηρές, αλλά και συναπαιτούν –για να τελεσφορήσουν –καθολική συναίνεση. Που προϋποθέτει συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι τα προβλήματα μετεξελίσσονται (κατά δραματικό τρόπο και επιταχυνόμενο ρυθμό) σε δυναμικές μείζονος εθνικού αδιεξόδου. Καθ’ όλα ορατού. Που εάν το συναντήσουμε με τις ίδιες νοοτροπίες (οι οποίες επικυριαρχούν όλο αυτό το διάστημα ως αντίληψη και πολιτική πρακτική) μοιραία θ’ αποβούν τα επίχειρα. Και ολέθριες οι υποτροπές.

Κι αυτό επιβάλλει αυτονοήτως ήσσονα έστω συναντίληψη. Και συμμετοχική διαχείριση όσων οι διάτρητοι καιροί απαιτούν.

Τελευταία Νέα