Ακούγεται οξύμωρο αλλά είναι αλήθεια. Ο Στάλιν είχε σε μεγάλη υπόληψη τους λογοτέχνες. Οι λογοτέχνες, είχε πει, είναι «οι μηχανικοί της ανθρώπινης ψυχής». Αυτή η πίστη του στη δύναμη της λογοτεχνίας εξηγεί και την πολλή ενέργεια που αφιέρωσε για να την ελέγξει.

Ο Νίκος Παππάς έχει σε μεγάλη υπόληψη τα media. Την ώρα που τα ίδια τα παραδοσιακά ΜΜΕ αναγνωρίζουν ως υπαρξιακή κρίση τη συρρίκνωση της απήχησής τους, ο υπουργός Επικρατείας τα αντιμετωπίζει σαν να ήταν ακόμη οι μηχανικοί των πολιτικών συνειδήσεων. Γι’ αυτό και έχει αφιερώσει σχεδόν όλη του την πολιτική ύπαρξη στον έλεγχό τους.

Η αγάπη του Παππά για τα media δεν εκφραζόταν πάντα μετουσιωμένη σε διωκτικό μένος. Εκδηλωνόταν και ευθέως προς τους ανθρώπους του Τύπου που συστηματικά προσπαθούσε να προσεταιρισθεί όταν δρούσε ως φαιά υψηλότητα της συριζαϊκής αντιπολίτευσης. Εννοείται ότι δεν ασχολήθηκε με τους δεδομένους –τους πάντοτε στρατευμένους με την Αριστερά. Επεδίωξε την ώσμωση με τους «απέναντι», φέρνοντας εντυπωσιακά αποτελέσματα αν κρίνει κανείς από τη διείσδυση του κόμματος σε Μέσα που είχαν και έχουν έως και λαϊκοδεξιά στόχευση.

Ο υπουργός Επικρατείας υλοποιεί τώρα μια ατζέντα που δεν είναι πρωτότυπη. Παντού τα κόμματα με τις «αντισυστημικές» προδιαγραφές του ΣΥΡΙΖΑ επενδύουν στη δαιμονοποίηση των Μέσων, καταγγέλλοντάς τα ως μέρος του status quo που έρχονται να γκρεμίσουν. Οι μέθοδοι είναι όμοιες, είτε πρόκειται για λαϊκισμό που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως αριστερό –όπως στη Βενεζουέλα –είτε αυτοπροσδιορίζεται ως δεξιός –όπως στην Πολωνία.

Για να πάρει κανείς το πιο νωπό παράδειγμα, η πολωνική κυβέρνηση εγκαλείται για επέμβαση στη Δικαιοσύνη, για καθοδήγηση της κρατικής τηλεόρασης και επιβολή κομματικού ελέγχου στη Δημόσια Διοίκηση.

Λείπουν τα πιο σοφιστικέ εργαλεία, όπως η υποκατάσταση των συνταγματικώς κατοχυρωμένων ανεξάρτητων Αρχών από σκέτη την υπουργική βούληση. Αλλά το υπόλοιπο μενού επιτρέπει τη σύγκριση της Ελλάδας με μια μετασοβιετική δημοκρατία. Με μια ανώριμη πολιτεία που, κάτω από το κέλυφος των δημοκρατικών εκλογών, τρέφει πολύ ρηχούς θεσμούς, θανάσιμα ευάλωτους στις σκοπιμότητες της εκάστοτε εξουσίας.

Η πείρα από τις περίπου δημοκρατίες δείχνει πού καταλήγουν οι σταυροφορίες τύπου Παππά. Κι εδώ μπορεί κανείς ήδη να δει ποια άνθη ποτίζονται για να διαδεχτούν τα παλαιά media –τα media που, όντας διαρκώς στο στόχαστρο, έχουν πλέον καταστεί διαφανή.

Ο αγών του Παππά είναι πολύ αναγκαίος για την κυβέρνηση. Οχι τόσο γιατί επείγεται να εμπεδώσει την εξουσία της με την εγκατάσταση τετραφωνικής τηλεόρασης. Οσο γιατί δεν έχει άλλο τρόπο να αποδράσει από την πραγματικότητα. Γιατί, εκτός από τον πτωχοπουτινισμό, δεν έχει άλλον τρόπο να κυβερνήσει μια χώρα με κλειστούς δρόμους, κλειστά σύνορα και ημίκλειστες τράπεζες.

Τελευταία Νέα