Η τελευταία φορά που στην Ευρώπη συζητήθηκαν σχέδια έκτακτης ανάγκης για την αντιμετώπιση ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα ήταν το περασμένο καλοκαίρι. Ηταν λίγα 24ωρα πριν από το δημοψήφισμα σε μια δραματική συνεδρίαση του Κολεγίου Επιτρόπων όπου οι επίτροποι έκαναν brainstorming για το πώς και το γιατί ο ελληνικός λαός έπρεπε να στηριχθεί «πάση θυσία» την επομένη της μαύρης τρύπας που θα άφηνε πίσω της μια άτακτη έξοδος από την ευρωζώνη.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία παρότι ενέχει και στοιχεία φάρσας. Πού να το φαντάζονταν οι συριζαίοι, όταν ως έξαλλη αντιπολίτευση και στη συνέχεια ως ακόμη πιο έξαλλη κυβέρνηση φώναζαν ότι οι Ευρωπαίοι έπρεπε να υποκλιθούν μπροστά στην ανθρωπιστική κρίση που περνούσε η Ελλάδα λόγω Μνημονίων, ότι η ορολογία που οι ίδιοι έχτισαν θα επέστρεφε για να τους εκδικηθεί. Το ίδιο ισχύει και με τη ρητορική περί πραξικοπήματος που υιοθετήθηκε χωρίς μέτρο μετά τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου. Τώρα επιστρέφει ως πραξικόπημα έναντι της Σένγκεν.

Βέβαια η ανθρωπιστική κρίση δεν έχει καμία σχέση με τους υιoθετημένους από τον ΣΥΡΙΖΑ νεκρούς από τα μαγκάλια ούτε με τους περίφημους «νεκρούς» της ΕΡΤ. Η ανθρωπιστική κρίση αρχίζει τώρα που χιλιάδες πρόσφυγες και παράτυποι μετανάστες εγκλωβίζονται στη χώρα.

Η επίσημη φρασεολογία που υιοθέτησαν χθες οι Βρυξέλλες λέει, ως είθισται, λίγα, αλλά τα λέει όλα. Και συμπυκνώνεται στον όρο «ανθρωπιστική κρίση». Στις Βρυξέλλες προετοιμάζονται για τα χειρότερα, δηλαδή για τον αποκλεισμό χιλιάδων στο ελληνικό έδαφος.

Για όποιον δεν κατάλαβε το κλείσιμο των συνόρων είναι ήδη πραγματικότητα και ο σχεδιασμός της Ευρώπης κατευθύνεται στην επόμενη μέρα. Η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι σε ετοιμότητα για το contingency plan που αφορά άμεση βοήθεια στην Ελλάδα για να μη γίνει αποθήκη ψυχών χωρίς τουλάχιστον να επιδειχθεί η φημισμένη ευρωπαϊκή ευαισθησία…

Η ειρωνεία είναι ότι τις εβδομάδες που προηγήθηκαν του τελευταίου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου η λειτουργία των hotspots στην Ελλάδα είχε αναχθεί περίπου στο μαγικό ραβδί που θα έλυνε την προσφυγική κρίση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο σχεδόν αδιάφορος –αλλά ομολογουμένως συμπονετικός τρόπος –με τον οποίο αναγνωρίστηκε η πρόοδος που σημείωσε η Ελλάδα στο τελευταίο Συμβούλιο δεν ήταν παρά η βοή των πλησιαζόντων γεγονότων. Ηταν μάλλον ο συγκαταβατικός τρόπος με τον οποίο οι εταίροι αναγνώριζαν ότι το κλείσιμο των συνόρων και οι συνέπειες για την Ελλάδα αποτελούσαν αναπόφευκτη εξέλιξη.

Κάπως έτσι, από το Plan X του Βαρουφάκη ζούμε ήδη στο Plan B της Βίσεγκραντ, της Αυστρίας και των βαλκάνιων γειτόνων μας που γοητεύθηκαν από το πανλσαβικό όραμα της V4. Κι αυτό δεν αλλάζει όσες υποσχέσεις για κοινές λύσεις και αν δοθούν από τους ευρωπαίους ηγέτες, όσα διαβήματα και αν κάνουμε στη Βιέννη, όσο και αν κατηγορήσουμε την Τουρκία ότι ευθύνεται επειδή μπλοκάρει τη νατοϊκή επιχείρηση στο Αιγαίο.

Η βόμβα έχει σκάσει. Απλώς ακόμα δεν έχουν μετρηθεί οι παράπλευρες απώλειες. Χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, φαίνεται ότι έχουμε περάσει από το στάδιο τού «ο Θεός να βάλει το χέρι του» στο καζαντζακικό «ήταν μια ωραία καταστροφή».