Εκφεύγοντας από την εσωστρεφή (συνήθως) ανάγνωση των έως και κατακλυσμιαίων εξελίξεων που σαρώνουν κυριολεκτικά τις γεωγραφικές μας συντεταγμένες, ούτε να εφησυχάζουμε μπορούμε. Καθώς εισπράττουμε ήδη μέρος των παράπλευρων συνεπειών που αναπαράγονται. Ούτε και να μένουμε υποχείριοι των ιδίων νοοτροπιών και δέσμιοι των αγόνων μεθοδεύσεων. Που το λιγότερο είναι ασύμβατες με ό,τι καλούμεθα (εκόντες ή άκοντες) να αντιμετωπίσουμε. Οχι στο «παρά πέντε», αλλά στο «και πέντε».

Στο προκείμενο: ακόμη λοιπόν και μια επιπόλαιη μετάφραση των εκβιαστικών όρων (και υψαυχενικών συμπεριφορών γενικότερα) των τούρκων ηγετών προς την Ευρώπη, δίδει το μέτρο και όσων δραματικώς ανελίσσονται και αυτών που με μαθηματική βεβαιότητα θα μετεξελιχθούν. Και τα οποία, ενώ κατά μέγα μέρος αφορούν (και θυματοποιούν) εμάς, τείνουν να διαμορφωθούν χωρίς εμάς! Το αυτοδήλως τραγικό. Που αποβαίνει ακόμη τραγικότερο, καθώς αυτά προοιωνίζονται ακόμη και δυνάμει θεσμική απομόνωση της Ελλάδος από τον φυσικό στρατηγικό της χώρο. Τον ευρωπαϊκό δηλαδή πυρήνα. Με προειδοποιητικώς επαπειλούμενη «καραντίνα», λόγω ανεξελέγκτων πλέον προσφυγικών ροών. Οχι τόσο (ή μόνο) λόγω ελληνικής αδυναμίας να τις διαχειρισθεί όσο για την απροθυμία των εταίρων να επιμερισθούν μερίδιο των βαρών που τους αναλογεί. Γιατί λογικά το πρόβλημα δεν είναι οπωσδήποτε ελληνικό. Είναι προδήλως ευρωπαϊκό. Και όσον αφορά τη δημιουργία του. Αφού κάποια κέντρα ισχύος εμπλέκονται στα στρατηγικά παίγνια που προκαλούν τις αναφλέξεις. Και ως προς τα πολυαίμακτα παράγωγα. Καθώς είναι αποδεκτό γενικά ότι οφείλουν τα ίδια κέντρα να διαχειρισθούν την ακατάσχετη θυματοποίηση των αμάχων. Αρα τις φάλαγγες της ανθρώπινης δυστυχίας που κατευθύνονται προς τα εδώ.

Για να έλθουμε όμως στα καθ’ ημάς: Οπως εξελίσσονται τα πράγματα, δημιουργούνται αφ’ εαυτών επάλληλοι και μείζονες κίνδυνοι.

1. Γιατί με μαθηματική βεβαιότητα (και με την τακτική των μεθοριακών φραγμών και των αιτιάσεων που ήδη προβάλλονται από χώρες κλειδιά) τελικά θα λιμνάσουν επί ελληνικού εδάφους οι χείμαρροι της απελπισίας που εκβάλλουν βιαίως στις αιγαιωτικές ακτές! Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως δημογραφική ανατροπή και κοινωνικός διεμβολισμός. Του οποίου η διαχείριση όχι μόνο δεν θα είναι δυνατή, αλλά θα συναρτηθεί προς κρισιμότερες ακόμη ανατροπές. Και ανήκεστες υποτροπές.

2. Γιατί με τις εκβιαστικές απαιτήσεις και τις έωλες μεθοδεύσεις της Αγκυρας, η κατάσταση στον αιγαιωτικό χώρο αποβαίνει ολοένα και πιο ρευστή, από άποψη στρατηγικών ενεργειών και προσδιορισμό των ορίων ευθύνης. Αφενός με την προαγωγή (και εμπλοκή) νατοϊκών διαδικασιών. Και αφετέρου με την ευρωπαϊκή κάλυψη των τουρκικών αιτιάσεων ως προς το δέον γενέσθαι. Οπόταν και μπορεί αίφνης να βρεθούμε μπροστά σε γεωπολιτικά τετελεσμένα.

Ο,τι και να συμβαίνει (και χωρίς να αυτοεγκλωβιζόμαστε σε ομφαλοσκοπικούς αναμηρυκασμούς) μόνον αβάστακτη εθνική ελαφρότητα θα υποτιμούσε αυτά τα ενδεχόμενα. Οταν μάλιστα με τέτοια (και σκαιή) ωμότητα ο Ερντογάν διετύπωσε τις θέσεις και αξιώσεις του. Οι οποίες διέπονται από βάναυσα οθωμανικά σύνδρομα. «Ή μου τα δίνετε (τα δισ.) ή σας φορτώνω με φάλαγγες προσφύγων και εκατόμβες πνιγμένων βρεφών»!

Κάπως έτσι περίπου. Ή μάλλον ακριβώς έτσι. Κι όποιος αντέξει!

Οπόταν και είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο, από αυτή τελικά την πτυχή όσων συγκλονιστικών εξελίσσονται (χωρίς προβλεπτή ομαλοποίηση στις διακεκαυμένες μεσανατολικές ζώνες) τείνουν να αναπαραχθούν κρίσιμες γεωπολιτικές αναδιατάξεις. Οχι μόνο στα προλεχθέντα για το Αιγαίο και τις τουρκικές αλχημείες, αλλά και σε άλλες εξίσου ζωτικές (και προδήλως ευαίσθητες) περιοχές της εθνικής επικράτειας. Οταν για παράδειγμα διατυπώνονται από εταίρους σκέψεις μέχρι και για επανοριοθέτηση των νοτιοανατολικών ευρωπαϊκών συνόρων! Με το πρόσχημα της ευρωπαϊκής ασφάλειας, που ανακύπτει ως το υπό τις περιστάσεις καθαυτό ζητούμενο.

Κι αυτό αποβαίνει τελικά μονοδρομικός δείκτης ευθυνών για όλο το πολιτικό μας φάσμα. Ως προς δηλαδή το «εθνικώς δέον».

Τελευταία Νέα