Η στυγνή περί τα πάθη και τα λάθη μας αλήθεια, χωρίς υπεκφυγές και παραμύθια:

n Οταν, επί παραδείγματι, ατύπως συστήνεται υπομονή σε δικαιούχους πτωχευτικών επιδομάτων «μέχρι να καταβληθεί η επόμενη δόση».

n Οταν υπεσχημένες κρατικές παροχές πενίας (προς νεοπένητες) απομειώνονται αναγκαστικά στο μισό ή και καταργούνται.

n Οταν ακόμη και ήσσονες υποχρεώσεις της πολιτείας προς πολίτες που έχουν λαμβάνειν παραπέμπονται σε αόριστο (και άδηλο) μέλλον.

n Και όταν θεμελιώδεις θεσμοί και ακρογωνιαίες περιοχές του εθνικού βίου (παιδεία, υγεία και άμυνα) υποχρηματοδοτούνται.

Τότε το ίδιο το κράτος έχει αυτομάτως αυτοπερισταλεί! Με ανάλογες συνέπειες στην εθνική του κυριαρχία. Σε βαθμό οιονεί αυτοαναιρέσεως. Και να μη φοβηθούμε τις λέξεις. Να φοβηθούμε το αποτέλεσμα. Οχι το φάσμα του και την αυτονόητη καταγραφή του, αλλά τις αδυσώπητες μετενέργειες και υποτροπές. Καθώς αυτά τα φαινόμενα παραπέμπουν και πάλι στις βάναυσες διαδικασίες των έξωθεν «κατά δόσεις δόσεων» και στις πρακτικές του ελεγχόμενου αναπνευστήρα!

Ο πυρήνας του ελληνικού προβλήματος δεν είναι πλέον τίποτε άλλο από το καταθλιπτικά διογκούμενο χρέος. Για το οποίο και δεν τίθεται θέμα «βιωσιμότητος» ή μη. Θέμα βιωσιμότητος προκύπτει οπωσδήποτε για τη χώρα λόγω χρέους! Δεν το καθορίζουμε. Μας καθορίζει!

Κι αυτό μπορεί να ερμηνευθεί μόνο με όρους αβεβαιότητος. Που αποδομούν επικίνδυνα κρίσιμες συνιστώσες του εθνικού γίγνεσθαι. Οχι μόνο με τη στυγνή (πλην αναντίλεκτη) διαλεκτική ότι «τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί». Αλλά και γιατί: α) Η χώρα βρίσκεται δυνάμει στην εντατική κι εν πολλοίς υπό καταστολή. Και β) οι δανειστές εξαργυρώνουν κάθε παρεχόμενη ανάσα με ανάλογους (και οπωσδήποτε σκαιούς) όρους. Και αν ακριβώς οι θεσμικοί διαχειριστές (αλλά μαζί και το σύνολο πολιτικό σύστημα) δεν δει την ουσία της χρεοκοπικής παθογένειας όπως αφέθηκε να μετεξελιχθεί και αν δεν συναρτήσει (και συντονίσει) προβληματισμούς και αποφάσεις, θα προκύψουν ανήκεστες περιπλοκές. Καθώς στο εν πολλοίς εκτός ελέγχου πρόβλημα ενσκύπτουν εξίσου κρίσιμες συγκυρίες. Με τη μορφή ακόμη και εισαγόμενων προβλημάτων αιχμής. Που μεγεθύνουν αδιέξοδα. Και δημιουργούν συνθήκες ασφυκτικού βρόχου στον ελληνικό τράχηλο. Ορα Προσφυγικό. Και μαζί τις εκτός εμβελείας και ελέγχου μας περιφερειακές κρίσεις, στις οποίες γεωστρατηγικώς εφαπτόμεθα.

Εν ολίγοις: Βρισκόμαστε στο μάτι του κυκλώνα. Με μονοδρομική τη διαδρομή. Και αναπότρεπτες τις συνέπειες. Γιατί και αν ακόμη δεν υπήρχαν όσα εξωγενώς συνεπιδρούν, η χρεοκοπική κατολίσθηση δεν μπορεί με τίποτα ν’ ανακοπεί (και κυρίως ν’ αναστραφεί) εφόσον δεν ανακόπτεται η κατά γεωμετρική πρόοδο διόγκωση του χρέους. Οπόταν: 1. Είτε το χρέος θα φύγει από τη μέση. Κι αυτό δεν γίνεται με εξορκισμούς κι ευχολόγια. Ούτε με θεωρίες και καλές προθέσεις. 2. Είτε θα γίνει αποδεκτή, μεσοπρόθεσμη το λιγότερο κατάσταση ταπεινωτικής κηδεμονευτικής εξαρτήσεως. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Και το μεν δεύτερο αρμόζει μόνο σε μοιρολατρικά υποζύγια. Το δε πρώτο προϋποθέτει τομές και ανατροπές. Ώς ένδον επαναδόμηση. Αναθεσμοθέτηση δηλαδή εν είδει κρατικής επανιδρύσεως!

Εάν λοιπόν η χώρα βρίσκεται μπροστά σε τόσο δραματικές υποτροπές, μόνο με εξίσου δραματικές (και δραστικές) ανατροπές μπορεί ν’ αντεπεξέλθει. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και σημαίνει πολλά. Τα οποία και σηματοδοτούν τις ασήκωτες ευθύνες των ηγεσιών.

Ο Α. Λυκαύγης είναι δημοσιογράφος – πολιτικός αναλυτής

Τελευταία Νέα