Αναζήτηση
Καθώς τα πυκνά νέφη του οργίλου συναισθηματισμού διαλύονται, επανακάμπτει και ο κρίσιμος προβληματισμός της επόμενης ευρωπαϊκής ημέρας. Η οποία δεν μπορεί να αναλώνεται απλώς στο «εν δικαίω» ανταποδοτικό πλήγμα. Εκείνο που έχει σημασία είναι η ενεργοποίηση ουσιαστικότερων –και άρα μακρόπνοων –στρατηγικών. Με όρους αποτελεσματικής διαχειρίσεως της ευρωπαϊκής ασφάλειας.
Γιατί αυτό είναι σήμερα το καθαυτό ζητούμενο. Καθώς αυτό είναι που έχει τραυματισθεί καίρια, με τις δολοφονικές ριπές του αλόγιστου εξτρεμισμού στο Παρίσι. Ο οποίος: α) Δεν είναι καθόλου περιστασιακός. β) Υπηρετεί στρατηγικές μεθοδεύσεις, με μεσοπρόθεσμες στοχεύσεις επιβολής και τελικά γεωπολιτικής επικρατήσεως.
Ενώ το ζήτημα της Ενιαίας Πολιτικής Αμυνας και Ασφάλειας για την Ευρωπαϊκή Ενωση αποτέλεσε απαρχής μείζονα στόχο, παρέμεινε τελικά στο επίπεδο της εκπεφρασμένης επιθυμίας. Καθώς προβλήματα διαδικασιών (και κυρίως δομών) ακύρωσαν τη διακηρυγμένη στόχευση. Που αποτελεί όμως ουσιώδη πυρήνα για το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκληρώσεως.
Αυτής, που τώρα τα ευρωπαϊκά κέντρα θα υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων να επιδιώξουν. Υπερβαίνοντας θεσμικές και άλλες ανασχέσεις. Και επιταχύνοντας διαδικασίες. Προκειμένου να δημιουργήσουν αποτελεσματικούς αμυντικούς μηχανισμούς και να αναπτύξουν αποτρεπτικές δυνατότητες. Για τη σύνολη ευρωπαϊκή επικράτεια. Η οποία το αμέσως επόμενο διάστημα θα αντιμετωπίσει όχι μόνο την έξωθεν απειλή του ισλαμοφασισμού και άλλων ακραίων παραφυάδων του χαλιφάτου, αλλά και κινδύνους εσωτερικών αποσυναρτήσεων. Καθώς κάποιες χώρες θα προχωρήσουν σε κεχωρισμένες επιλογές και μεθοδεύσεις. Που θα εκκινούν από διαφορετικά δεδομένα κι ελατήρια. Από τα οποία και μπορεί να ανακύψουν φυγόκεντρες δυναμικές. Ο μέγας κίνδυνος.
Οσοι δεν μυωπάζουν, βλέπουν ήδη τι συμβαίνει σε κάποιες χώρες της Κοινότητας. Οπου ακροδεξιές ιδεολογίες ανατάσσονται. Με αυτά τα γεγονότα «να απλώνουν βούτυρο στο ψωμί τους»! Και όπου μάλιστα –σε κάποιες περιοχές τουλάχιστον –έχουν πάρει τον έλεγχο της διακυβερνήσεως. Αρα και της διαχειρίσεως όσων άκρως επικίνδυνων προκύπτουν και από τις τρομοκρατικές απειλές και από το Προσφυγικό. Θέματα τα οποία επιτηδείως (και επικινδύνως) αλληλοσυνάπτουν, προάγοντας έτσι ανάλογες πολιτικές. Οι οποίες μπορεί να πυροδοτήσουν ανεξέλεγκτες ενδεχομένως υποτροπές για την ασφάλεια όλων.
Αυτές οι επισημάνσεις σχετίζονται αμεσότερα με κεντρικές ευρωπαϊκές πολιτικές και επανατοποθετούν κομβικά ζητήματα. Τέτοια που συνάπτονται άμεσα προς την ίδια την ευρωπαϊκή προοπτική. Με την έννοια της βιωσιμότητας. Που περνά μονοδρομικά μέσα από την ολοκλήρωσή της. Με όρους όχι απλώς κοινοτικού κεκτημένου, αλλά θεσμικής ενοποιήσεως. Και ακριβώς η ασφάλεια και η κοινή πολιτική πίσω από αυτήν είναι όντως εκ των ων ουκ άνευ.
Ο Α. Λυκαύγης είναι δημοσιογράφος – πολιτικός αναλυτής.
