Εάν δεν μπορείς ν’ αποσοβήσεις τα τετελεσμένα πριν αυτά υλοποιηθούν και αν δεν μπορείς να τα ανατρέψεις εφόσον απολήξουν σε γεωπολιτικές πραγματικότητες, τότε πολύ απλά (και αναποδράστως) «θα σου μείνουν». Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και βασικά σημαίνει: «μακάριοι οι κατέχοντες». Και βεβαίως άξιοι λύπης οι απολέσαντες.

Σκληρό μεν. Κι εν πολλοίς κυνικό. Αλλά η στυγνή αλήθεια, χωρίς μαιανδρισμούς και παραμύθια. Και για να συγκεκριμενοποιήσουμε: Οταν η Τουρκία ως ένοπλος Αττίλας επέλαυνε (προ τεσσάρων δεκαετιών) στην ανοχύρωτη και χεροπόδαρα δεμένη Κύπρο, η μεγαλόνησος «έκειτο (κατά Καραμανλή) δυστυχώς πολύ μακριά». Τόσο μακριά, που η μητρική προστατευτική βούληση δεν μπορούσε να την καλύψει. Κι ευτυχώς (στην ελληνική δυστυχία) ο Αττίλας εκόρεσε την επεκτατική βουλιμία του με τα μισά της εδάφη.

Το χειρότερο (κι εν πολλοίς με δυναμικές επιλόγου) ήρθε σήμερα. Οταν η Τουρκία εντελώς ανενόχλητη και χωρίς καν στοιχειώδεις (αλλά μόνο υποτυπώδεις) διαμαρτυρίες, προχώρησε στην οριστική προσαρτησιακή ζεύξη των κυπριακών εδαφών με την ίδια! Εάν, δε, πρόκειται να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους: Ακόμη και αν υπάρξουν μεθύστερα διαβήματα και διαμαρτυρίες, αυτές είναι και άχρηστες και αχρείαστες. «Είναι αργά για δάκρυα». Οταν επί δυο χρόνια διετυμπανίζετο το κατά Ερντογάν «έργο του αιώνα» για την Αγκυρα, δεν υπήρξε αντίδραση. Τουλάχιστον επαρκής. Αν μη τι άλλο για να καταγραφεί ως ιστορική πράξη ανασχέσεως. Υπήρξε, αντιθέτως, εκκωφαντική σιωπή!

Εκτός και αν όσα κομπορρημόνως διεκήρυσσε (και μεθοδικά υλοποιούσε) η τουρκική στρατηγική εξελαμβάνοντο από εμάς ως μπλόφα! Κάτι που θα ήταν γελοίο ακόμη και να το διανοηθεί ένας. Οταν δηλαδή επί μήνες εποντίζοντο οι αγωγοί, που αποβαίνουν σήμερα ομφάλιοι λώροι προσδέσεως της «μικρής τουρκικής θυγατέρας» στις αγκάλες της «μεγάλης μητέρας» κατά Νταβούτογλου!

Το ακόμη χειρότερο: Την ώρα που ολάκαιρη κοίτη ποταμού της Ανατολίας παροχετεύεται στα κατεχόμενα κυπριακά εδάφη –τείνοντας να τα διαφοροποιήσει άρδην και ως χώρο, και ως πολιτική πραγματικότητα, και ως στρατηγικό συντελεστή –εμείς (και στην Ελλάδα και στην Κύπρο) περί άλλα τυρβάζομεν! Η μεν Ελλάδα περισπάται από τις χρεοκοπικές δοκιμασίες και τα έως και βάναυσά τους παράγωγα. Η δε Κύπρος συντηρεί τις ελπίδες της με τα καλόβολα μειδιάματα του κατοχικού τοποτηρητού. Χωρίς ακόμη ν’ αντιλαμβάνεται το (έως και αφελές) πολύ απλό: Κουμάντο δεν κάμνει κανένας άλλος, παρά μόνο όσοι διεκπεραιώνουν τις διαχρονικές πολιτικές του τουρκικού βαθέος κράτους! Του οποίου η περί Κύπρου βούληση διαγράφεται αδρά στα αποτυπώματα των σχεδιασμών Νιχάτ Ερίμ. Που ανάγονται στη δεκαετία του ’50! Οταν εμείς (Αθήνα και Λευκωσία δηλαδή) αλλάζαμε γραμμή και στοχοθετήσεις όπως τα πουκάμισα! Οπόταν και το Κυπριακό ως εθνικό ζήτημα έχει από πολλού αποβεί «ένα πουκάμισο αδειανό». Ούτε καν μια Ελένη!

Δεν θα τολμούσαμε (και δεν θα θέλαμε) ν’ αρθρώσουμε ποτέ το «εάλω». Αλλά και δεν είναι δυνατό να μη καταγραφούν οι εύλογοι φόβοι και, αν μη τι άλλο, οι προβληματισμοί για όσα τεκταίνονται. Γιατί: Ποιος αφελής προσδοκά ότι μπορεί πλέον η Τουρκία ν’ αποσυρθεί από την Κύπρο (αφήνοντάς την στην ησυχία της) όταν επενδύει σ’ αυτή τόσα; Και όταν πέραν αυτών προχωρά στην πρακτική ενοποίηση των εδαφών που κατέλαβε και κατέχει; Γιατί αποσυρόμενη και αφήνοντας την Κύπρο πώς θ’ ακυρώσει αυτές τις έωλες ήδη πραγματικότητες;

Οσοι λοιπόν τρέφουν ακόμη ψευδαισθήσεις πρέπει να φυλλομετρήσουν, αν μη τι άλλο, τις σελίδες του τούρκου πρωθυπουργού περί «στρατηγικού βάθους». Κι εκεί: όχι απλώς θα βρουν απαντήσεις για όσα μας έχουν (κακώς) αιφνιδιάσει, αλλά και θα ιχνηλατήσουν τα μοιραία μετέπειτα. Που πέραν άλλων αρδεύονται τώρα και από τον χείμαρρο που από μέρες εισβάλλει στα κατεχόμενα. Για να τα μεταβάλει «σε καταπράσινες εκτάσεις τουρκικής ευημερίας» κατά Ερντογάν!

Αυτές οι περί γης της επαγγελίας υποσχετικές Ερντογάν δεν αφορούν τους Τουρκοκυπρίους. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, από 100.000 έχουν γίνει αίφνης αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες! Αφορούν κυρίως το μεγάλο τουρκικό αφήγημα που διαλαμβάνει το ψευδοκράτος ως μείζον στρατηγικό προγεφύρωμα. Με τη γεωπολιτική δυναμική του οποίου ο τουρκικός ρόλος και ο έλεγχος στη σύνολη γεωγραφία της Ανατολικής Μεσογείου αποβαίνουν πέραν και από αποφασιστικοί. Προπαντός κρίσιμοι. Ως ρυθμιστές του νέου ενεργειακού Ελντοράντο που ήδη αναδύεται.

Οπόταν και για τον κυπριακό ελληνισμό προβάλλει εφιαλτικά το φάσμα έως και απορριζώσεως από τη φυσική του γεωγραφία…

Τελευταία Νέα