Τους είχα δει τυχαία σε ένα εστιατόριο του αθηναϊκού κέντρου λίγο μετά την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου. Τους ένωνε μια ιδεολογική αντίρρηση στο αριστερό Μνημόνιο, φαινόταν να έχουν πάρει ήδη τις αποστάσεις τους από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν ο Θόδωρος Μιχόπουλος, ο άνθρωπος που με non paper έφτιαχνε μέσω μηχανισμών της επικοινωνίας τον παράδεισο το επτάμηνο της στείρας και άγονης διαπραγμάτευσης. Και μαζί του ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, πολιτικό πουλέν του Μιχόπουλου, και ο πρώην γραμματέας Τάσος Κορωνάκης, λίγες μέρες πριν φύγει φαντάρος. Στη σύντομη συζήτηση που είχαμε, μου έλεγαν για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, τον αντιμνημονιακό που υπέγραψε το Μνημόνιο, με τον οποίο θεωρούσαν ότι είχαν κοινές αντιλήψεις αντιμνημονιακές.

Δεν ξέρω τι μεσολάβησε έκτοτε και τα τέσσερα αυτά πρόσωπα δεν είχαν κοινή πορεία. Δεν ξέρω γιατί Μιχόπουλος και Τσακαλώτος βρέθηκαν ξανά στην κυβέρνηση, ενώ ο άλλοτε λαλίστατος Σακελλαρίδης παραμένει ένας σιωπηλός βουλευτής χωρίς ρόλο και ο Κορωνάκης, άλλοτε εκλεκτός του Αλέξη Τσίπρα, επέλεξε να αποχωρήσει από το κόμμα, αποποιούμενος την εξουσία και επιλέγοντας τον αναστοχασμό, κατά τη δική του χθεσινή διατύπωση.

Αλλά είναι δεδομένο ότι καθένας, σε θέματα πολιτικών επιλογών, δεν είναι υποχρεωμένος να συνωθείται πίσω από την ίδια σημαία. Εν τέλει, μάλιστα, δεν έχουν και τόση σημασία οι στόχοι που τίθενται. Ασφαλώς, μια πρόχειρη ανάγνωση θέτει τον Μιχόπουλο και τον Τσακαλώτο στους εξουσιαστές, τον Κορωνάκη, ίσως και τον Σακελλαρίδη στους ανιδιοτελείς ιδεολόγους, σε αυτούς που θυσιάζουν την εξουσία για τις ιδέες.

Συγχωρήστε με, αλλά δεν συμμερίζομαι τέτοιους διαχωρισμούς. Στην πολιτική, δεν είναι η εξουσία ή η αποποίησή της που αποτιμά θετικά ή όχι το πέρασμα των θεραπόντων της, αλλά αν αυτό το πέρασμα γίνεται επ’ ωφελεία των πολιτών και της κοινωνίας στο όνομα της οποίας ανακατεύεται κανείς στα δημόσια πράγματα.

Στον κατήφορο, πάντως, όποιοι σταματούν πρώτοι βγαίνουν με λιγότερα τραύματα.