Αν κάτι υπαινίσσεται το εξαιρετικά συγκινητικο κείμενο του ηθοποιού και σκηνοθέτη Γιώργου Νανούρη, είναι πως θα οργανωθεί μια διάχυτη ευαισθησία, όσον αφορά τους πρόσφυγες, ώστε να μεταποιηθεί σε βοήθεια άμεση, συγκεκριμένη, πρωτίστως όμως πολιτικά ακαπέλωτη. Εγχείρημα σαφώς ουτοπικό, μήπως όμως ήρθε η ώρα αντί να μας διαψεύδει, να διαψεύσουμε εμείς την πραγματικότητα;

Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Δεν οικτίρει. Χαμογελά. Σαν να τα έδινε στο εγγόνι της, την ώρα που εκείνο παίζει δίπλα της.

Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Το λευκό της χέρι ενώνεται με το σκουρόχρωμο δικό του. Σαν πίνακας του Μιχαήλ Αγγελου. Με μία μόνο κίνηση δύο κόσμοι γίνονται ένας σε μια στιγμή.
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Το προσωρινό υπνοδωμάτιό του (ποιος ξέρει για πόσο) είναι μια κουβέρτα στο πεζοδρόμιο, δίπλα τα παπούτσια του, ένα άδειο μπουκάλι νερό.
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Η ημερήσια βόλτα της, αυτό το παγκάκι. Η φυγή από την καθημερινότητά της, η διασκέδασή της, η έξοδος της, αυτή η πλατεία.
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Η προσωρινή ελευθερία του, αυτή η πλατεία.
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Μια γυναίκα που μόλις χθες της έκοψαν τη σύνταξη μοιράζεται ό,τι έχει.
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Ενα παιδί που μόλις χθες του έκοψαν το μέλλον απλώνει το χέρι.
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Αραγε εκείνη έχει παιδιά, εγγόνια, σύζυγο; Ζει μόνη; Ποια είναι;
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Αραγε εκείνος έχει οικογένεια, γονείς, αδέλφια; Ποιoς είναι;
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Μια άλλη γυναίκα τού έχει γυρισμένη την πλάτη. Δύο Ελλάδες σε ένα παγκάκι. Σε ποιαν ανήκω;
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Σκέψεις, συνειρμοί, θυμός, οίκτος, ενοχές χτυπούν τα μηλίγγια μου. Κάθε μέρα περνώ δίπλα από τις σκηνές αυτών των ανθρώπων. Γιατί αυτοί και όχι εγώ; Τι παραπάνω έχω και δικαιούμαι να ανέβω στην ασφάλεια του σπιτιού μου, ενώ αυτοί μένουν στον δρόμο; Ποια μοίρα θέλησε εγώ να μπορώ να κλείνω την πόρτα πίσω μου και εκείνοι να βρέχονται; Ποιος Θεός αποφάσισε ότι εγώ αξίζω να έχω ζέστη, ενώ εκείνοι πρέπει να κρυώνουν; Ποιος έδωσε σε μένα παπούτσια και άφησε εκείνους ξυπόλητους; Πώς μπορώ εγώ να παχαίνω από το παραπάνω φαγητό, ενώ εκείνοι λιμοκτονούν; Πώς γίνεται, κάτω από τον ίδιο ήλιο, εγώ να απολαμβάνω τη θάλασσα και εκείνοι να πνίγονται; Ποιος αποφασίζει για όλα αυτά; Ποιος μας ρώτησε αν θέλουμε να διαφέρουμε; Μήπως έχω κάτι παραπάνω από δύο πόδια, δύο χέρια, δύο μάτια, μία καρδιά για να δικαιούμαι να τα έχω όλα εγώ και εκείνοι τίποτα; Τι παραπάνω έχω εγώ; Πού διαφέρω; Γιατί να μην έχουν εκείνοι το σπίτι και να μην είμαι εγώ στον δρόμο; Γιατί να το αξίζω εγώ και όχι αυτοί; Χιλιάδες αναπάντητα ερωτηματικά και σκέψεις.
Μία η απάντηση: ΤΙΠΟΤΑ. Τίποτα παραπάνω δεν είμαι. Τίποτα παραπάνω δεν δικαιούμαι. Τίποτα παραπάνω δεν μου αξίζει. Τίποτα.
Απλώς έτυχε. Ετυχε να γεννηθώ εδώ. Ετυχε να έχω ένα σπίτι για να ζω. Ετυχε να έχω ρούχα, παπούτσια, μπουφάν, φαγητό. Ετυχε να μη βομβαρδίζεται η δική μου πόλη. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Τίποτα λιγότερο δεν είναι. Τίποτα λιγότερο δεν δικαιούνται. Τίποτα λιγότερο δεν τους αξίζει. Τίποτα.
Απλώς έτυχε. Ετυχε να γεννηθούν εκεί. Ετυχε να μην έχουν σπίτι. Ετυχε να μην έχουν ρούχα, παπούτσια, μπουφάν, φαγητό. Ετυχε να βομβαρδίζεται η δική τους πόλη.
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Κι εγώ που είμαι από τους τυχερούς, πρέπει τώρα να φροντίσω για τους άλλους. Τώρα αμέσως! Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο! Δεν υπάρχει χρόνος για οίκτο. Δεν υπάρχει χρόνος για κλάματα. Τα πράγματα πρέπει να γίνουν άμεσα. Πρέπει να σκεφτώ πρακτικά. Πρέπει να κατεβάσω τις ντουλάπες. Τόσα ρούχα που πάντα είναι εκεί και ποτέ δεν φοράω. Τα παπούτσια που θεωρώ πως πάλιωσαν και ποτέ δεν βάζω. Το φαγητό που περίσσεψε. Την κουβέρτα που ποτέ δεν χρησιμοποίησα γιατί είχα άλλες. Ο,τι έχω. Σίγουρα έχω αρκετά που περισσεύουν. Παραπάνω από όσα νομίζω.
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Πρέπει να τρέξω χωρίς σκέψη. Κονσέρβες, φαγητό που δεν χρειάζεται ψυγείο, ψωμί, πατατάκια, κρουασάν, φρούτα, νερό. Νερό ναι! Ενα μικρό μπουκαλάκι νερό στο σουπερμάρκετ έχει 16 λεπτά. 16 λεπτά για να ξεδιψάσει ένας άνθρωπος! 16 λεπτά! Πόσα μπορώ να πάρω; Πόσα ψιλά έχω; Οσα μου βγουν σήμερα και ξαναμαζεύω, δεν πειράζει. Οτι μπορώ, όσα μπορώ.
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Οχι δεν είναι ελεημοσύνη. Οχι δεν είναι καλοσύνη. Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι κανονικότητα. Ναι, είναι η Αθήνα το 2015 και δεν γίνεται κάποιος να κρυώνει, δεν γίνεται κάποιος να πεινάει, δεν γίνεται κάποιος να είναι ξυπόλητος! Δεν γίνεται να έχω 15 ζευγάρια παπούτσια, να πετάω φαγητό, να κρατάω ρούχα στοιβαγμένα. Οχι δεν πρέπει να σκέφτομαι ότι ίσως τους προσβάλω με τα χρησιμοποιημένα ρούχα, όχι δεν πρέπει να ντρέπομαι. Πρέπει να πάω, απλώς πρέπει.
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Πρέπει να σκεφτώ άμεσα και πρακτικά. Καμιά ποίηση δεν έχει όλο αυτό, κανένα συναίσθημα, τίποτα από όλα αυτά. Γρήγορα πράξη, χωρίς πολλή σκέψη. Πρέπει να πάω τώρα τρέχοντας!
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Μια γυναίκα προσφέρει λίγα από τα σταφύλια της σε έναν πρόσφυγα. Και μου αλλάζει τη ζωή. Σ’ αυτό το τσαμπί κρέμομαι κι εγώ. Και περιμένω ένα χέρι να απλωθεί και να με αγγίξει. Δώσε μου το χέρι σου σε παρακαλώ.
Αθήνα 2015. Πλατεία Βικτωρίας. Δώσε μου το χέρι σου.
Τελευταία Νέα