Η εποχή προσφέρεται για σενάρια. Πολιτικά και οικονομικά. Στην οικονομία, για περίπου τέσσερις μήνες κυριάρχησε το Grexit. Τελικώς διαψεύστηκε. Στην πολιτική το κυρίαρχο σενάριο είναι αυτό της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ. Εχει παρουσιαστεί σε διάφορες εκδοχές και με διάφορες μεταβλητές, ακόμη και με Τσίπρα χωρίς ΣΥΡΙΖΑ. Βασικοί του συγγραφείς είναι οι κυρίαρχοι «εξωχώριοι» παράγοντες. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και πιο δυναμικά. Και τούτο διότι έχει αρκετούς οπαδούς στην «εγχώρια αγορά» και στους πιο συντηρητικούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και γιατί ορισμένοι στον κλειστό προεδρικό κύκλο φλερτάρουν με αυτή την ιδέα.

Τα βασικά τους επιχειρήματα είναι τρία: Πρώτον, υπάρχει το προηγούμενο του Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ, που όχι μόνο δεν τους έβλαψε αλλά αντιθέτως τους ωφέλησε και, δεύτερον, τα υψηλά ποσοστά δημοφιλίας που προκύπτουν από τις δημοσκοπήσεις. Τρίτον, και όχι αμελητέο, είναι στην εξουσία και έχουν την κυβέρνηση στα χέρια τους.

Το πρώτο επιχείρημα είναι εσφαλμένο, διότι η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ με την έξοδο Κουβέλη έγινε από τα δεξιά, σε μια περίοδο ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας. Το δεύτερο επιχείρημα, περί δημοφιλίας, είναι αίολο διότι σε μια ρευστή περίοδο αρκεί ένα επουσιώδεις γεγονός και τα «ωσαννά» να γίνουν κατάρες. Ωστόσο, το τρίτο, περί εξουσίας, επιχείρημα είναι εν μέρει σωστό. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στην πρώτη τετραετία διακυβέρνησής του, το ΠΑΣΟΚ πέτυχε να ενσωματώσει το μεγαλύτερο μέρος του άλλοτε κραταιού μαοϊκού ρεύματος –χωρίς να συνυπολογιστεί η απορρόφηση του τότε ΚΚΕ εσωτερικού. Πράγματι, όταν η κυβέρνηση απομακρυνθεί από τον χρονικό κορσέ της υπογραφής της συμφωνίας και αρχίσει να κυβερνά, τότε θα έχει και την –περιορισμένη –δυνατότητα να ενσωματώνει. Χωρίς όμως να διαθέτει τον μηχανισμό του πελατειακού κράτους.

Αν στο Μέγαρο Μαξίμου δεν καταλαβαίνουν ότι η αρχιτεκτονική του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με παιδικό παιχνίδι που αν φύγει ένα ξυλάκι καταρρέει, τότε είναι βέβαιο ότι πάσχουν από «αυτοκτονικό ιδεασμό».