Οταν τελείωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος πριν από 70 χρόνια, μεγάλο μέρος του κόσμου –περιλαμβανομένων των χωρών της Ευρώπης, της Ιαπωνίας και άλλων που γνώρισαν την κατοχή –είχε να αντιμετωπίσει υψηλά κρατικά χρέη, ενώ οι οικονομίες είχαν καταστραφεί. Ομως δεν υπήρξε παρατεταμένη περίοδος χαμηλής ανάπτυξης, υψηλής ανεργίας και μεγάλων στερήσεων.

Αντίθετα, οι παγκόσμιοι ηγέτες υιοθέτησαν μακροπρόθεσμη προοπτική. Αναγνώρισαν ότι οι ευκαιρίες για μείωση των μεγάλων χρεών βασίζονταν σε αύξηση της ανάπτυξης και ότι οι προοπτικές τους συνδέονταν με τις παγκόσμιες προοπτικές. Ετσι προχώρησαν σε επενδύσεις, απελευθέρωσαν το εμπόριο και αποκατέστησαν τη ζήτηση. Οι ΗΠΑ που είχαν χάσει τα λιγότερα από τον πόλεμο ανέλαβαν τον ρόλο του ηγέτη στην προσπάθεια αυτή.

Σήμερα η παγκόσμια οικονομία έχει μεγάλες ομοιότητες με την περίοδο μετά τον πόλεμο. Υπάρχει υψηλή ανεργία, μεγάλα χρέη και παγκόσμια έλλειψη ζήτησης που πλήττουν την ανάπτυξη και δημιουργούν αποπληθωρισμό.

Η διεθνής συνεργασία είναι σήμερα πολύ σημαντική όπως ήταν πριν από 70 χρόνια. Υπάρχουν κίνητρα για συνεργασία των χωρών στο εμπόριο, τον χρηματοπιστωτικό κλάδο, τη νομισματική πολιτική, τη φορολογία. Ομως τα τελευταία χρόνια η συνεργασία σε διεθνές επίπεδο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων είναι μικρή. Εάν μαζί με την αντισυμβατική νομισματική πολιτική υιοθετούνταν επενδυτικά σχέδια μεγάλης κλίμακας και μεταρρυθμιστικά προγράμματα, η οικονομία θα μπορούσε να πετύχει περισσότερη ανάπτυξη. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στην Ευρώπη, όπου χωρίς τέτοιες μεταρρυθμίσεις η ανάπτυξη θα παραμείνει αναιμική εντείνοντας ακόμη περισσότερο τα δημοσιονομικά προβλήματα. Εάν υπήρχε σήμερα παρόμοια συνεργασία με αυτή που υπήρξε πριν από 70 χρόνια, θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ώστε να μπορέσει να έχει μεγαλύτερη ανάπτυξη η παγκόσμια οικονομία.

Ο Μάικλ Σπενς είναι νομπελίστας στα οικονομικά και καθηγητής Οικονομικών στη Stern School of Business στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης