Εως τα τέλη της περασμένης δεκαετίας, το αίτημα ήταν πάγιο και διακομματικού χαρακτήρα. Η Ευρώπη, έλεγαν οι εγχώριοι υποστηρικτές του, πρέπει να αποκτήσει κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας –να ακούγεται σαν μια φωνή στη διεθνή σκηνή και να αντιμετωπίζει ενωμένη σαν γροθιά τις εξωτερικές απειλές. Τι θα σήμαινε κάτι τέτοιο πρακτικά; Οτι σε μια ελληνοτουρκική κρίση στο Αιγαίο ή στον Εβρο θα έπρεπε μαζί με τους Ελληνες να βρίσκονται με το όπλο παρά πόδα και φινλανδοί φαντάροι.

Η ψυχική απόσταση που, μεταξύ άλλων, προκάλεσε η οικονομική κρίση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρώπη έκανε το αίτημα να ατονήσει. Και μάλλον θα είχε ξεχαστεί εντελώς εάν δεν έθετε το θέμα της δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού στρατού ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Ο πρόεδρος της Κομισιόν είχε ξαναπετάξει την ιδέα πριν από μερικούς μήνες. Επανήλθε χθες με μια πιο πληθωρική εκδοχή και ξεκινώντας από το πρόβλημα. «Μια ορδή από κότες», είπε, «είναι πιο μαχητική από την Ευρωπαϊκή Ενωση». Ο Γιούνκερ δεν μιλάει σε συνθήκες εργαστηρίου. Μπορεί στο Αιγαίο να επικρατεί σχετική ηρεμία, αλλά στην Ουκρανία γίνεται χαμός. «Ενας κοινός στρατός όλων των Ευρωπαίων», έχει εξηγήσει από τον περασμένο Μάρτιο, «θα έκανε τη Ρωσία να καταλάβει ότι για εμάς είναι πολύ σοβαρή υπόθεση η υπεράσπιση των αξιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Πράγμα που σημαίνει πρακτικά ότι δίπλα στους Φινλανδούς ή τους Λετονούς και τους Εσθονούς θα στέκονταν με το όπλο παρά πόδα και έλληνες φαντάροι.

Πιθανότατα, ο κοινός στρατός θα εξακολουθήσει να υπάρχει μόνο ως φαντασίωση στο μυαλό ενός ευρωκράτη που είναι αποφασισμένος να κάνει (και αμυντική) πολιτική. Θα είχε, όμως, την αξία της η ελληνική απάντηση στο αίτημα που επαναδιατυπώνει ο πρόεδρος της Κομισιόν σε ρόλο μπαρουτοκαπνισμένου γαλονά που είναι έτοιμος για μία ακόμη μάχη με τη ρωσική αρκούδα. Γιατί οι κότες δεν είναι όλες ίδιες. Μπορεί συνήθως να το σκάνε· αλλά υπάρχουν και εκείνες που μένουν.

Τελευταία Νέα