Η περιπέτεια άρχισε το 1960!

Σήμα κινδύνου εκπέμπουν και οι παροικούντες την Αττική για το θέμα των απορριμμάτων. Η επιβάρυνση του μοναδικού ΧΥΤΑ Φυλής όχι μόνο από τα σκουπίδια του Λεκανοπεδίου, αλλά και από την υποδοχή άλλων από πόλεις της Ελλάδας (η σύμβαση, για παράδειγμα, με τον Δήμο Τρίπολης προκειμένου να αποσυμφορηθεί η περιοχή έληξε μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο), είναι τεράστια.

Το πρόβλημα έγινε πιο έντονο μετά την ανάληψη των καθηκόντων από τη νέα περιφερειακή Αρχή υπό τη Ρένα Δούρου. Με τις επιλογές να επανεξεταστεί εξαρχής ο περιφερειακός σχεδιασμός, καθώς – όπως τονίζεται – είναι πλέον παρωχημένος, μπήκε ουσιαστικά μια νέα τρικλοποδιά στην προσπάθεια διαμόρφωσης ενός ολοκληρωμένου πλαισίου για τη διαχείριση των σκουπιδιών που διαρκεί εδώ και δεκαετίες.

Η περιπέτεια της διαχείρισης των σκουπιδιών στην Αττική ξεκινάει από το 1960. Τότε ανοίγει η χωματερή στο Σχιστό προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων. Πέντε χρόνια αργότερα πρωτολειτούργησε ο χώρος απόθεσης απορριμμάτων στα Ανω Λιόσια, με υποτυπώδεις τότε εγκαταστάσεις και σχεδόν ανύπαρκτους όρους προστασίας του περιβάλλοντος.

Η ΠΡΟΒΛΕΨΗ. Παρότι η προσπάθεια για τη δημιουργία κατάλληλων χώρων ξεκινά γύρω στα μέσα του ’80, κανένας δήμος του Λεκανοπεδίου δεν εμφανίζεται διατεθειμένος να φιλοξενήσει τα σκουπίδια. Και ίσως δεν ήταν τυχαία η πρόβλεψη του τότε υπουργού Εσωτερικών Θόδωρου Κατριβάνου, το 1989, ότι τα σκουπίδια θα έχουν οξύτερες διαστάσεις στο μέλλον από το νέφος και το κυκλοφοριακό.

Την ώρα μάλιστα που σε συνέδριο των δήμων της Αττικής είχε ήδη αποφασιστεί από το 1984 η δημιουργία τριών χώρων υγειονομικής ταφής: από έναν σε Δυτική Αττική, Βορειοανατολική Αττική και Νοτιοανατολική Αττική. Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες χωροθετήσεων, οι αντιδράσεις μπλόκαραν κάθε σχεδιασμό.

Χρειάστηκε, τελικώς, να υπάρξει άνωθεν παρέμβαση με νομοθετική ρύθμιση το 2003, όταν η τότε υπουργός Περιβάλλοντος Βάσω Παπανδρέου προσδιόριζε τους τρεις χώρους απόθεσης απορριμμάτων σε Φυλή, Γραμματικό και Κερατέα. Ομως, και στην περίπτωση της Αττικής – όπως και σε δεκάδες άλλες πόλεις της χώρας – οι αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών δεν έχουν επιτρέψει 12 χρόνια μετά να υπάρξει λύση.