Είναι «αξία ανεκτίμητη» των τελευταίων χρόνων. Η αντιπαροχή που διέλυσε τη συνεκτικότητα της γειτονιάς πυροδότησε ταυτόχρονα τη νοσταλγία της. Ετσι άρχισε σιγά σιγά η ανασύστασή της, με κεντρικό άξονα συνήθως την Τοπική Αυτοδιοίκηση και βασικό αιτούμενο την αναβάθμισή της. Μέχρι εδώ όλα καλά.

Πριν από κάμποσα χρόνια η ανασφάλεια και ο φόβος καταγράφηκαν και στη (δικαιολογημένη) σπουδή των ανθρώπων να κρατήσουν τη γειτονιά τους «καθαρή». Προστατευμένη από οτιδήποτε θεωρούν ότι μπορεί να τη μολύνει και που, δυστυχώς, αποτελεί συνήθως αναπόσπαστο στοιχείο του αστικού τοπίου. Ετσι, ας πούμε ότι μπορώ, μέχρι ενός σημείου, να καταλάβω ότι οι κάτοικοι του Κορυδαλλού δεν θέλουν τη δίκη της Χρυσής Αυγής για τον φόβο συγκεντρώσεων και αντισυγκεντρώσεων. Και, χωρίς να συμμερίζομαι την άποψη, δεν με εκπλήσσει το ότι οι περισσότεροι δήμαρχοι και δημότες «δεν είναι ρατσιστές», αλλά δεν θέλουν κέντρα υποδοχής προσφύγων στον δήμο τους.

Ομως… Οι γειτονιές απανταχού της υφηλίου δεν είναι γαλαξιακές νησίδες, όπως στρίβεις δεξιά από το Δέλτα του Κενταύρου. Είναι κομμάτια του παζλ αυτού του κόσμου. Και όταν ο κόσμος πλημμυρίζει δεν μπορείς να κρατήσεις τα νερά μακριά από τη γειτονιά-σπίτι σου. Αν κλείσεις την πόρτα θα μπουν από το παράθυρο. Και αν κλείσεις το παράθυρο θα βρουν μια τρύπα. Οσο πιο μικρή δε η τρύπα τόσο πιο ορμητικό το νερό. Για παράδειγμα, οι γειτονιές της Κυανής Ακτής «πεντακάθαρες» είναι. Φοβάμαι όμως ότι σε λίγο θα ξεβράζονται εκεί οι σοροί των ναυαγών της Λαμπεντούζα.

Τελευταία Νέα