Αναζήτηση
Κανείς δεν θα ήξερε ποιος διορίστηκε πριν από μία εβδομάδα γενικός γραμματέας Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων του υπουργείου Οικονομικών. Κανείς δεν θα το ήξερε, αν τον γραμματέα δεν τον έλεγαν Γιώργο Τσίπρα.
Η ιστορία είναι γνωστή. Δύο εικοσιτετράωρα μετά τις εκλογές, ο πρώτος εξάδελφος του Πρωθυπουργού επελέγη ως ειδικός σύμβουλος στο γραφείο του υπουργού Εξωτερικών. Μέσα σε λιγότερο από δυόμισι μήνες προήχθη σε γενικό γραμματέα.
Ο αντίκτυπος της προαγωγής, έστω κι αν δημοσιεύτηκε Μεγάλη Πέμπτη, ήταν βεβαίως αναπόφευκτος. Το Μαξίμου δεν μπορεί να μην το είχε υπολογίσει. Ωστόσο, η νέα διακυβέρνηση δεν φαίνεται να νιώθει την ανάγκη να απολογηθεί για τις επιλογές της στα πρόσωπα –συγγενείς, αποτυχόντες πολιτευτές και τιτουλάριοι της κομματικής γραφειοκρατίας –που τοποθετούνται στον διοικητικό μηχανισμό. Εκτιμά προφανώς ότι την προστατεύει από το πολιτικό κόστος η αυτονόητη απάντηση: «Κι οι άλλοι δηλαδή τι έκαναν τόσα χρόνια;».
Οντως. Ακόμη και οι απόπειρες επαγγελματικής στελέχωσης τύπου open.gov κατέληξαν αντικείμενο χλεύης, υπονομευμένες από τους ίδιους τους εμπνευστές τους που δεν μπόρεσαν να υπερβούν τα πολιτικά τους γονίδια: Το DNA ενός προνεωτερικού συστήματος που οργανώνεται με βάση την πελατεία και τη φαμίλια.
Ενας λόγος παραπάνω, λοιπόν, για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ως παράταξη που δεν έχει κυβερνήσει ήταν αναμενόμενο ότι θα επιχειρούσε να ελέγξει το κράτος, το οποίο δεν έκρυψε ποτέ ότι αντιλαμβανόταν ως «καθεστώς».
Ο εξάδελφος πάντως δεν είναι μόνο εξάδελφος. O 48χρονος μηχανικός είχε και άλλα προσόντα για να περάσει στο red.gov. Εχει κομματικές περγαμηνές ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, που χειραφετήθηκε από τις μαοϊκές καταβολές του για να αθροιστεί στις δυνάμεις των προεδρικών. Εχει και εξειδίκευση. Χρημάτισε συντονιστής του τομέα Εξωτερικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και αρθρογράφος στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς».
Σε αυτή την αρθρογραφία του μπορεί κανείς να βρει πειστήρια της καταλληλότητάς του για τα νέα του καθήκοντα. Μπορεί να δει ότι ο Γ. Τσίπρας ήταν ικανός να ανοίξει παρακαμπτήριες στον ευρωατλαντικό μονόδρομο, όπως αυτή που αναζήτησε ως σύμβουλος του ΥΠΕΞ στην Τεχεράνη. Εκεί είχε διερευνήσει τις πιθανότητες μιας ιρανικής οικονομικής βοήθειας προς την Αθήνα, σε μια μυστική αποστολή για την οποία το μόνο βέβαιο είναι ότι ατύχησε σε μυστικότητα.
Ηταν πάντως μια αποστολή συνεπής προς τη Νέα Εξωτερική Πολιτική. Βασική αρχή της ΝΕΠ, όπως την έχει ο ίδιος ο εξάδελφος Τσίπρας περιγράψει, είναι τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα σε περίπτωση αδιεξόδου με τους δανειστές: «Οταν κινδυνεύεις να πνιγείς πιάνεσαι απ’ όπου μπορείς και δεν ακολουθείς τις εντολές εκείνου που σε πέταξε στη θάλασσα».
Από τη μια αδίστακτοι πνίχτες και από την άλλη σωτήριες πιάστρες. Τουλάχιστον δογματικά ήταν έτοιμος για τη δουλειά.
