Η εξουσία, λένε, είναι σαν τη μαρμελάδα. Οσο πιο λίγη έχεις τόσο πιο πολύ την απλώνεις. Αν, τώρα, ως Πρόεδρος της Βουλής, έχεις πολλή «μαρμελάδα», έχεις και χούι να απλώνεις, ο κίνδυνος του γλυκαιμικού σοκ είναι ορατός. Ενα μεταπασχαλινό μιντιακό σοκ προκάλεσε και ο φερόμενος ως προπηλακισμός υπαλλήλου βενζινάδικου από την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μέχρι χθες το απόγευμα από το γραφείο της δεν είχε βγει επίσημη ανακοίνωση. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μου.

Η κυρία Κωνσταντοπούλου εγείρει έναν θυμό φανατικό, ισλαμικό θα έλεγα. Το ίδιο φανατικά συσπειρώνονται προς υπεράσπισή της όσοι τη συμπαθούν. Οι μεν θέλουν να την πετροβολήσουν και οι δε να πετροβολήσουν τους μεν. Ολο αυτό μεταφέρθηκε χθες στα social media σαν ιερός πετροπόλεμος, μια τζιχάντ που, όπως καθετί «ιερό» στερείται παντελώς ορθολογισμού. Με τα «ουστ» και τα «ούγκανα» να έχουν την τιμητική τους, η πλειονότητα των επιχειρημάτων εξαντλήθηκε εκατέρωθεν σε ένα πλούσιο ρεπερτόριο λέξεων γενετησίως σημαντικών αλλά ασήμαντων ως επιχειρημάτων. Ούτε αυτό όμως είναι το θέμα μου.

Παρακολουθώ τη δημόσια ζωή της Ζωής όπως θα παρακολουθούσα ένα ντοκιμαντέρ με τον τίτλο: «Η ψηλή απουσιολόγος και οι εκτροπές της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε συνθήκες εξουσίας». Αυτό που θα ήθελα να ξέρω –από επιστημονικό ενδιαφέρον –είναι αν η κυρία Κωνσταντοπούλου θεωρεί αυτό τον οχετό με τους μιντιακούς «τζιχαντιστές», που κάθε τόσο γίνεται η αφορμή να ανοίξει, προσωπική επιτυχία της ή πολιτική αποτυχία της.

Τελευταία Νέα