Κάποιες φορές πρέπει να δίνεις προσοχή στα ενοχλητικά πράγματα που λένε κουραστικοί άνθρωποι σε αξιόλογα συνέδρια.

Το 1994, λαγοκοιμόμουν σε μια στρογγυλή τράπεζα στην Αγία Πετρούπολη όταν άρχισε ξαφνικά να μιλάει ένας κοντός, γεροδεμένος, κάπως ποντικομούρης άνδρας. Η Ρωσία, δήλωσε, είχε παραδώσει εθελοντικά στις πρώην δημοκρατίες της Σοβιετικής Ενωσης τεράστιες περιοχές, συμπεριλαμβανομένων περιοχών «που ιστορικά ανήκαν ανέκαθεν στη Ρωσία». Δεν είχε στο μυαλό του «μόνο την Κριμαία και το Βόρειο Καζακστάν, αλλά επίσης, παραδείγματος χάριν, την περιοχή του Καλίνινγκραντ». Η Ρωσία δεν μπορούσε απλώς να εγκαταλείψει στη μοίρα τους τούς «25 εκατομμύρια Ρώσους» που ζούσαν πλέον στο εξωτερικό. Ο κόσμος έπρεπε να σεβαστεί τα συμφέροντα του ρωσικού κράτους «και του ρωσικού λαού ως ενός σπουδαίου έθνους».

Το όνομα αυτού του εκνευριστικού ανθρώπου ήταν –το μαντέψατε –Βλαντίμιρ Πούτιν και γνωρίζω ακριβώς τι είπε το 1994 διότι οι διοργανωτές, το Ιδρυμα Korber του Αμβούργου, δημοσίευσε όλα τα πρακτικά. Κανείς δεν φανταζόταν βέβαια τότε πως, 20 χρόνια μετά, ο αντιδήμαρχος της Αγίας Πετρούπολης και σημερινός τσάρος όλων των Ρώσων, θα είχε καταλάβει διά της βίας την Κριμαία, υποκινήσει κρυφά ένα βίαιο χάος στην Ανατολική Ουκρανία και θα προωθούσε ξεκάθαρα ένα όραμα του 19ου αιώνα ως πολιτική για ένα κράτος του 21ου αιώνα. Το σημερινό Κρεμλίνο έχει τη δική του διεστραμμένη ερμηνεία του ανθρωπιστικού δόγματος που ανέπτυξε η Δύση και καθαγίασε ο ΟΗΕ όσον αφορά την «ευθύνη προστασίας». Η Ρωσία, επιμένει ο Πούτιν, έχει ευθύνη να προστατεύσει όλους τους Ρώσους του εξωτερικού, και αυτός αποφασίζει ποιος είναι Ρώσος.

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε το δόγμα Μπρέζνιεφ, που δικαιολογούσε ως «αδελφική βοήθεια» ενέργειες όπως η σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968. Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ το αντικατέστησε με το δόγμα Σινάτρα –You do it your way (Κάν’ το με τον δικό σου τρόπο), όπως το έθεσε ο Γενάντι Γερασίμοφ, ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών –έναντι της Ανατολικής Ευρώπης. Τώρα έχουμε το δόγμα Πούτιν. Και είναι αδύνατο να μεγαλοποιήσουμε την απειλή που αποτελεί όχι μόνο για τους ανατολικοευρωπαίους και ευρασιάτες γείτονες της Ρωσίας αλλά για ολόκληρη τη μεταπολεμική διεθνή τάξη.

Αν λοιπόν κάποιος άσημος αντιδήμαρχος αρχίσει να λέει ανησυχητικά πράγματα σε κάποιο συνέδριο που παρακολουθείτε, η συμβουλή μου είναι: ξυπνήστε. Φυσικά, οι περισσότεροι του είδους τους δεν αναρριχώνται στην κορυφή. Οταν το κάνουν όμως, οι ιδεολογίες τους μπορεί να γραφτούν με αίμα.