Αναζήτηση
Μπρρρρρρ. Ρίγος. Από ένα αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη και στα τραγούδια της, με την Ελεωνόρα Ζουγανέλη στα φόρτε της, με φόντο το ολόγιομο φεγγάρι πάνω από το Ηρώδειο, κάτω από την Ακρόπολη, να με κυνηγάνε εκείνο το γκρο πλαν του Στυλιανού Παττακού και το βλοσυρό βλέμμα του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου πάνω στις καμάρες του ρωμαϊκού ωδείου;
Δεν είναι κρίμα, κυρ σκηνοθέτη μου, από τη μουσική παράσταση «Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς» να μην πάρω μαζί μου κάτι από τη λάμψη, τον τσαμπουκά, το χαμόγελο της Μελίνας, αλλά εικόνες –κοντά ένα εικοσάλεπτο! –από δικτάτορες, εθνικιστικές γιορτές, πουλιά της χούντας, περιβραχιόνια με αγκυλωτούς σταυρούς (η χαρά του χρυσαυγίτη είναι όλα αυτά ή ιδέα μου είναι;) ανάκατα με πολύχρωμα λάβαρα, ενοχλητικά γκντουπ των χορευτών στο πατάρι, άλλα αντί άλλων βίντεο;
Ναι, κυρ σκηνοθέτη μου. Θα θυμάμαι την Ελεωνόρα αποκαλυπτική, καθηλωτική ως Τζένη των «Πειρατών» του Μπρεχτ, ως λαϊκή τραγουδίστρια (στα χρυσά χρόνια του λαϊκού θα ήταν μεγάλη ντίβα η κοπέλα), να λέει, έστω, τα τραγούδια της Βέμπο και όχι της Μελίνας από τη «Στέλλα» –κι ας έπαιζε η οθόνη σκηνές από τη «Φαίδρα» με τον Αντονι Πέρκινς ή από το «Λεωφορείον ο Πόθος» ενώ τραγουδούσε τον «Μακ τον Μαχαιροβγάλτη».
Θα ξεχνάω τη διόλου συγκινητική προσπάθεια της Μπέτυς Βαλάση να μιμηθεί τη «φίλη της» Μελίνα, σπεύδοντας να διαβάσει τα έτσι κι αλλιώς… πλίνθοι τε και κέραμοι ατάκτως ερριμμένα κείμενα.
Θα θυμάμαι την καλοκουρδισμένη χορωδία –επιτέλους και ένα φωνητικό σύνολο που κινήθηκε! -, ένα τσούρμο από όμορφες, νεανικές φατσούλες να χορεύουν, να διασκεδάζουν, να δονούνται.
Θα ξεχνάω ότι από ένα αφιέρωμα στη Μελίνα έλειπαν τα τραγούδια που μαρκάρισε διεθνώς: η «Μεσόγειος», ο «Μέτοικος», το τραγούδι της Αθήνας και το J«e te dirai les mots» του Βαγγέλη Παπαθανασίου.
Και θα αγαπώ, κυρ σκηνοθέτη μου. Θα αγαπώ το κοινό που έγινε μια συγκινητική, αδελφωμένη, μυριόστομη χορωδία στον «Καημό» και στη «Συννεφιασμένη Κυριακή».
Μόνο φοβάμαι. Το ομολογώ ευθαρσώς, κυρ σκηνοθέτη μου. Φοβάμαι μήπως κάποια νύχτα μείνει ξύπνια η αισθητική μου και μου στείλει κανέναν εφιάλτη –το γκρο πλαν του Παττακού με τον τίτλο της παράστασής σας από κάτω: «Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς»!
