Ο θεός δεν είναι τελικά Μπάρτσα;

Η Μεγάλη εβδομάδα στην κορύφωσή της. Τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα ανά την Ευρώπη στην έξοδό τους. Οι καμπάνες για κάποιους ηχούν πένθιμες. Ολοι νίπτουν τας χείρας των… Ο Θεός δεν βοήθησε. Η Παναγιά δεν έκανε το θαύμα της, πήγε να θαυματουργήσει για τον αντίπαλο…

Το Θείο και οι ταπεινές –έως παράλογες –προσδοκίες (απαιτήσεις πιο σωστά) κάποιων, ημέρες που είναι, δεμένα με μοβ κορδέλα. Ποδόσφαιρο και θρησκεία βαδίζουν πλάι πλάι όπως του Επιταφίου οι παραστάτες με τα όπλα υπό μάλης.

Οι ποδοσφαιριστές επικαλούνται το Θείο με το έμπα στον αγωνιστικό χώρο: σταυροκοπιούνται, δείχνουν τον ουρανό και απαντέχουν το καλύτερο γι’ αυτούς, το χειρότερο για τον αντίπαλο.

Ο Θεός οπαδός!

Οι προπονητές (ένας μας έρχεται στον νου αυτοστιγμεί) φορτώνουν την Παναγιά με βαριές υποχρεώσεις: να μας έχει καλά, να νικήσουμε, να αποκλείσουμε τους άλλους, να μας αναστήσει, να μας δοκιμάσει, να μας ανεβάσει την ψυχολογία, να, να, να… Παναγιά είναι κι αυτή, τι να πρωτοπρολάβει και ποιου το χατίρι να κάνει; Η κρίση έχει ακουμπήσει και στον Ουρανό. Τις ακριβές λαμπάδες θα κοιτάξουν οι άγιοι, με τα λιανοκέρια θα καταπιαστούν; Αλλωστε, «στην κοπιώδη πορεία (την ποδοσφαιρική) τού δεηθώμεν τα μεγάλα κεριά προχωρούν, τα κεριά της δραχμής μένουν πίσω. Τα μικρά κεριά κουράζονται, εύκολα λυγίζουν».

Ο Θεός υποβιβάζεται στην ανθρώπινη υπόστασή του ανά πάσα στιγμή, με στόχο την υπέρβαση. Ο Θεός μπορεί τα πάντα, γιατί να μην παίξει και μπάλα σε λασπωμένο, από τις μπόρες των αμαρτιών, τερέν;

Ο εκπρόσωπος του Θεού επί Γης: ο παπάς της ενορίας καλείται στην αρχή της σεζόν να αγιάσει, να εξορκίσει κακά πνεύματα και μάτια και να ευλογήσει την προσπάθεια εξόντωσης (αθλητικής και οικονομικής) των αντιπάλων. Ο ίδιος παπάς καλείται εσπευσμένα, μεσούσης της περιόδου, για ευχέλαιο όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν «δεξιά».

Παίκτες και προπονητής επισκέπτονται το Περιβόλι της Παναγιάς κατά καιρούς προς αναζήτηση θετικής ενέργειας.

Ο ποδοσφαιριστής που θα επιτύχει γκολ δείχνει τον ουρανό, εκφράζοντας έτσι την ευχαριστία στο Θείο που τον βοήθησε και δεν συνέτρεξε τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Ενίοτε οι σκόρερ αποκαλύπτουν κάτω από τις φανέλες τους άλλες φανέλες με ιερά συνθήματα όπως: ο Θεός είναι ένας, η πίστη σώζει, μόνο ο Χριστός οδηγεί, allahu akbar (αν είναι μουσουλμάνος) και άλλα…

Βεβαίως οι θρησκόληπτοι Ελληνες δεν συνωστίζονται στον ίδιο μονόδρομο μόνοι… Οι Βραζιλιάνοι, θεοί της μπάλας, φροντίζουν να τα έχουν καλά με τους συναδέλφους τους, τους κατοίκους του Ουρανού.

Από την άλλη, η αντίφαση: ο θρησκόληπτος, ο θεοσεβούμενος προπονητής, παίκτης στην πρώτη αναποδιά, με την πρώτη ανατροπή των σχεδίων του στα οποία και τον Θεό θεωρούσε συνεργό του, βλαστημάει με πάθος τα Θεία· οι προσευχές και οι παρακλήσεις παραμερίζονται και τη θέση τους παίρνουν οι ύβρεις και οι απειλές. Ελληνική παροιμία είναι άλλωστε το: και ο άγιος φοβέρα θέλει… Και ο Ελληνας δεν φείδεται απειλών. Ακόμα και όταν «συνομιλεί» με τον Θεό του.

Το βράδυ του Μυστικού Δείπνου, Μεγάλη Τετάρτη, η Βασίλισσα Ρεάλ κεραυνοβόλησε τη μισητή αντίπαλο Μπαρτσελόνα. Θρησκευόμενοι βαθιά οι Ισπανοί αναζητούν τα αίτια της ήττας στην Παναγία της Λούρδης… Ο Θεός σίγουρα δεν είναι Μπάρτσα!

Η Μεγάλη Εβδομάδα στάζει κερί και τάματα. Και το ποδόσφαιρο στάζει υποκρισία και άφρονα πλουτισμό. Οι μακάριοι πεινώντες αποθεώνουν τους εκλεκτούς κλωτσώντες, με χρυσό αμειβομένους. Οι πτωχοί (τω πνεύματι) σκοτώνονται (κυριολεκτικά) για χάρη της ομάδας τους. Στα δύσκολα εύχονται: ο Θεός να βάλει το χέρι του… όταν δεν μπορεί να βάλει το πόδι του! Οι άγιοι «διαιτητές» δωροδοκούνται για να σφυρίξουν μεροληπτικά υπέρ του πλειοψηφήσαντος. Και σαν όλα έρθουν όπως τα ζήτησαν οι ταπεινοί δούλοι, κλίνουν ευλαβικά το γόνυ και κλείνουν το μάτι στον δικό τους προστάτη. Και ενώ εκείνοι ανασταίνονται, κάποιοι άλλοι ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους. Οι εκκλησίες ξεχειλίζουν «αγάπα τον πλησίον σου», αρκεί να φοράμε την ίδια φανέλα. Βοήθειά μας…