Αναζήτηση
Από χθες έχω εκπλαγεί με τις (περιορισμένες είναι αλήθεια…) αντιδράσεις που προκάλεσε η εκλογή των ευρωβουλευτών με σταυρό.
Κυρίως έχω εκπλαγεί από εκείνους που τις διατυπώνουν.
Διάφοροι τύποι που κατά καιρούς διαπρέπουν στα φούμαρα περί άμεσης δημοκρατίας και λαϊκής συμμετοχής έρχονται τώρα να στραβώσουν επειδή ο λαουτζίκος θα κληθεί να επιλέξει με τον σταυρό του όσους τον εκπροσωπούν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Ωραίοι τύποι!
Τόσο καιρό που ο κάθε αρχηγός διόριζε τους κολλητούς στο Στρασβούργο δεν θυμάμαι να άκουσα πολλές αντιρρήσεις από διάφορους απόστρατους αλλά ευαίσθητους (σήμερα) πασόκους.
Τόσο καιρό που η επιλογή των ευρωβουλευτών ήταν (στην καλύτερη περίπτωση…) αποτέλεσμα μιας κλειστής εσωκομματικής συναλλαγής δεν θυμάμαι να είχε ενοχληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τόσο καιρό που η λαϊκή συμμετοχή περιοριζόταν στο χειροκρότημα δεν θυμάμαι να είχε γκρινιάξει κάποιος από τους 58, τους 78 ή τους 108.
Αλλά τώρα που η εκλογή ανοίγεται στη λογική «πολλοί υποψήφιοι, πολλοί σταυροί» όλα τα φοβικά και ελιτίστικα ανακλαστικά βγαίνουν στην επιφάνεια.
Ενδεχομένως και οι ιδιοτελείς επιδιώξεις.
Διότι ακόμη και αν δυσκολεύομαι να ερμηνεύσω ή να αμφισβητήσω τα προσωπικά κίνητρα του καθενός, δεν βρίσκω πού κολλάει η γκρίνια όταν η δημοκρατία κάνει ένα βήμα μπροστά.
Και όταν από ένα στενό ψηφοδέλτιο φίλων του αρχηγού ή εκλεκτών του κόμματος πάμε σε ένα ανοιχτό ψηφοδέλτιο με ανοιχτές διαδικασίες, τότε αυτό είναι αναμφισβήτητα ένα τέτοιο βήμα.
Ποιον θα ωφελήσει; Ποιον θα βλάψει;
Να σας πω ειλικρινά ούτε ξέρω ούτε με ενδιαφέρει. Δεν έχει νόημα άλλωστε να κρίνουμε ζητήματα αρχής από τη φάτσα του πελάτη.
Θέλω να ελπίζω όμως ότι οι αντιδράσεις δεν προέρχονται από απογοητευμένους υποψηφίους, ούτε (ακόμη χειρότερα) από θιασώτες της «ανωριμότητας του λαού».
Οπως θέλω να ελπίζω ότι η αλλαγή αυτή θα ανακατέψει τη σούπα ενός γερασμένου και φθαρμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο αντιλαμβάνεται επιτέλους πως κάτι πρέπει να αλλάξει. Οτι θα ακολουθήσουν δηλαδή και άλλα βήματα στην ίδια κατεύθυνση.
Και ας μου επιτραπεί ίσως να επαναφέρω κάτι που είχα πρόσφατα σημειώσει εδώ.
Ολοι αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη ανασύνθεσης του πολιτικού συστήματος και ανασυγκρότησης των βασικών παρατάξεων.
Αλλά όποιος νομίζει ή φαντάζεται ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί με διαβουλεύσεις παρασκηνίου, με διαπραγματεύσεις μεταξύ ομάδων, με συμφωνίες προσώπων ή με επιστρατεύσεις υποψηφίων σωτήρων, είναι μακριά νυχτωμένος.
Οποιος δηλαδή νομίζει ή φαντάζεται ότι η χώρα μπορεί να ξεπεράσει τη μεγαλύτερη κρίση αξιοπιστίας και εκπροσώπησης από το 1974 χωρίς αποφασιστική συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα είναι απλώς γελασμένος.
Και ενδεχομένως όχι μόνο γελασμένος. Αλλά και πολιτικά ανόητος.
