Το είχε πει τόσο ωραία ο μακαρίτης ο Ελβις Πρίσλεϊ χρόνια πολλά πριν να καταντήσει σωσίας του εαυτού του. «Μπορείς να με σπρώξεις και να με πετάξεις κάτω. Να περπατήσεις πάνω μου, να με κάνεις ρεζίλι σ’ ολόκληρη τη χώρα. Μπορείς να μου κάψεις το σπίτι, να μου κλέψεις το αυτοκίνητο, να μαγαρίσεις το ποτό μου αλλα, honey, κάτω τα ξερά σου από τα μπλε σουέντ παπούτσια μου».

Αν είχα τέτοια παπούτσια, έτσι κι εγώ. Θα τα είχα του κουτιού, δεν θα άφηνα να μου τα γεμίσει πατημασιές και γδαρσίματα ο πασαένας βρωμοπόδαρος των ημερών. Πάει καιρός από τότε που με βρήκε μπόσικη ο Βουδούρης και με ξενύχιασε πάνω στο ίσωμα. Τώρα προσέχω και το παραμικρό μου βηματάκι. Υπολογίζω φέρ’ ειπείν πού σταματαει το «ώς εδώ» και πού αρχίζει το «μη παρέκει», αλλά δεν αρκεί να προσέχω μόνο εγώ. Πρέπει να το θέλουν κι εκεί στη ΝΔ να μην ξαναπέσουν στη λακκούβα του Νικήτα Κακλαμάνη, να μην περιδινηθούν από την ελεύθερη πτώση του Πολύδωρα που ‘ναι στα πόδια γλήγορας. Αερόσολα στον εγκέφαλο βρίσκω αλλού και φθηνότερα. Ποιος είναι αυτός ο Σακελλαρίδης που λανσάρεται από τον ΣΥΡΙΖΑ περίπου σαν παιδικό μοντέλο του Μούγερ, ενώ εγώ βλέπω ενώπιόν μου έναν παλιάς κοπής ρουμάνο γραφειοκράτη της εποχής Τσαουσέσκου; Κι αυτός ο Καρυπίδης από ποια ελαττωματική παρτίδα μάς προέκυψε; Εχουμε στοκάρει πολύ εθνολαϊκισμό από τον καιρό της Πλατείας αφεντικό, κι είπα να σπρώξουμε κάνα κομμάτι στην αγορά τώρα που γυρίζει.

Γυρίζει – ξεγυρίζει, εγώ τα μπλε σουέτ παπούτσια μου δεν τα χαραμίζω σ’ αυτήν τη λασπουριά. Θα χορέψω αλλού, μέσα στο μυαλό μου. Πάμε, Ελβις;

Τελευταία Νέα