Λήμματα

ΑΕΠ. Ακρωνύμιο. Θα μπορούσε να είχε καθιερωθεί ως συντομογραφία του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και, ακόμη καλύτερα, του Αθάνατου Ελληνικού Πολιτισμού. Πρόλαβε, όμως, και το καπάρωσε το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν. Είναι προφανές ότι έχουμε να κάνουμε εδώ με το αποτέλεσμα συνωμοσίας αδυσώπητων ανθελληνικών δυνάμεων, οι οποίες προάγουν εμμέσως πλην σαφώς την ιδέα ότι ζωή χωρίς ΤΟΝ ΑΕΠ γίνεται, αλλά χωρίς ΤΟ ΑΕΠ όχι. Είναι άλλη μια εκδήλωση της παντοδυναμίας της υλοφροσύνης. Και όλοι ξέρουμε ποιοι κρύβονται πίσω από την ιδεολογία αυτή. Αν δεν το ξέραμε, δεν θα ήμασταν υποψήφιοι αιρετοί άρχοντες, έστω και περιφερειάρχες. «Ζήτω ο ΑΕΠ! Κάτω το ΑΕΠ!», αυτό είναι το σύνθημά μας. Μ’ αυτό πορευόμαστε στις λεωφόρους της Ιστορίας.

αντιφάσεις. Εμφανίζεται ο πρόεδρος του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονομίας της γερμανικής κυβέρνησης, και υποστηρίζει ότι η Ελλάδα είναι χώρα που ανήκει μάλλον στη δικαιοδοσία της Παγκόσμιας Τράπεζας. Τη χαρακτηρίζει δηλαδή, με μάλλον άκομψο τρόπο, τριτοκοσμική και βάλε! Κι αυτό επειδή, κατά τη γνώμη του, η πατρίδα μας δεν διαθέτει «κρατικές δομές». Εκτός του ότι φαίνεται πως, από την εποχή του προκατόχου του κυρίου Ρέσλερ, η ιδιότητα του μαστιγωτή των Ελλήνων περιλαμβάνεται στις αρμοδιότητες του εκάστοτε γερμανού αντικαγκελαρίου, η θέση του Γκάμπριελ αντιφάσκει προς τις αποφάσεις των αρμοδίων οργάνων της ελληνικής Πολιτείας (π.χ., Συμβούλιο της Επικρατείας) που εντόπισαν και αναγνώρισαν τον «στενό πυρήνα» του ελληνικού κράτους (ένστολοι, δικαστικοί, πανεπιστημιακοί κ.λπ.) κατ’ αντιδιαστολήν, προφανώς, προς τον «ευρύ» ή τον «μη πυρήνα». Βεβαίως η αφορμή για την απόφαση αυτή ήταν πολύ πεζή: αφορούσε την περικοπή μισθών και επιδομάτων των στενοπυρηνικών. Οπως και να ‘χει, όμως, το σκεπτικό της δεν στερείται φιλοσοφικού ενδιαφέροντος. Το ερώτημα, φυσικά, για τον αναγνώστη παραμένει: πώς είναι δυνατόν να μη διαθέτει κρατικές δομές μια χώρα που διαθέτει και στενό και ευρύ «πυρήνα κράτους»; Μολονότι τα όργανα της Πολιτείας, αφενός, υπόκεινται στην αρχή της εθνικής κυριαρχίας, την οποία πιστοποιούν με τη λειτουργία τους και οι Γερμανοί, αφετέρου, δεν αναμειγνύονται στα εσωτερικά μας (από τη στιγμή μάλιστα που έχουν καταστεί εσωτερικά τους), θα ήταν σκόπιμο να υπάρξει μια σχετική εναρμόνιση των θέσεων των δύο πλευρών διότι ο κόσμος, λόγω των αλλεπάλληλων πληγμάτων της τελευταίας τετραετίας, έχασε και τα τελευταία υπολείμματα μυαλού που του είχαν απομείνει και δεν ξέρει ποιον και τι να πρωτοπιστέψει. Δεν μπορεί να τρέχει και γι’ αυτό το θέμα στους σεισμολόγους και αν δεν τους βρίσκει, επειδή ξημεροβραδιάζονται ολημερίς στα κανάλια, να καταφεύγει στους κλασικούς «μετρ» των προβλέψεων, όπως αστρολόγους, οικονομολόγους και χειρομάντες.

μυθιστόρημα. «Το μεγάλο ελληνικό μυθιστόρημα λέγεται «ΠαΣοΚ» και το επιλογικό κεφάλαιό του τιτλοφορείται «ΣΥΡΙΖΑ». Παραλλάσσοντας τη γνωστή φράση ενός σπουδαίου πολιτικού («Ολοι μαζί τα φάγαμε»), οι Ελληνες θα μπορούσαν να πουν «Ολοι μαζί το γράψαμε». Πρόκειται για ένα κείμενο που σφραγίζεται από την πνοή του έπους. Είναι φορτισμένο από τη δύναμη του συλλογικού, σαν να αναβλύζει από τη μεγάλη ανώνυμη πηγή του δημοτικού τραγουδιού. Χάρη στο «ΠαΣοΚ» η ελληνική λογοτεχνία συναντήθηκε με την επικράτεια του φανταστικού ρεαλισμού που χαρακτηρίζει το λογοτεχνικό σύμπαν της Λατινικής Αμερικής. Αυτή η συνάντηση άργησε να έρθει γιατί η χώρα ήταν επί πολλά χρόνια δέσμια της γεωγραφικής παραίσθησης. Ανήκοντας εδαφικά στην Ευρώπη και ειδικότερα στα Βαλκάνια, αγνόησε την υπόγεια επενέργεια του παράγοντα που λέγεται πολιτική γεωγραφία. Ο παράγοντας αυτός, ανάμεσα στα άλλα, γεφυρώνει οντότητες που ανήκουν σε διαφορετικές ηπείρους. Ομογενοποιεί ετερόκλητες ταυτότητες (π.χ. Ορθόδοξους και Ινδιάνους). Είναι μοχλός ενός μπαρόκ συγκρητισμού όπου κορυφώνεται το φαντασιακό όργιο της περιφέρειας, που είναι το σήμα κατατεθέν ενός κλάδου του δυτικού πανεπιστημιακού μαρξισμού εξωτικών προδιαγραφών» (απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο του Τζον Ντέξετον, καθηγητή του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν, «ΠαΣοΚ: Ανάμεσα στο έπος και το μυθιστόρημα».)

πολλαπλασιασμός. Καθώς επέρχονται οι διπλές (τουλάχιστον) εκλογές, πληθαίνουν οι ανήσυχοι συμπολίτες που αναζητούν διέξοδο πολιτικής έκφρασης. Κινήσεις εκδηλώνονται, κόμματα (απειλούν) να συγκροτηθούν. Ηγετικές φυσιογνωμίες αφυπνίζονται από τη χειμερία νάρκη που τις είχε καταλάβει. Συνεργασίες προαναγγέλλονται και ακυρώνονται με πάταγο, άλλες προκύπτουν στα μουλωχτά. Παρά τη μηδενισμένη πολιτική υπόσταση της χώρας (μπορεί και εξαιτίας της) ξεδιπλώνεται ένας πολύ ενδιαφέρων ζήλος για προσφορά στα κοινά. Δεν μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι αυτό είναι ένα αισιόδοξο μήνυμα.