Την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα οι «ψεκασμοί» αυξάνονται και πληθύνονται, στην Κύπρο, παρότι συνεχίζεται η κατοχή του 30% των εδαφών της από τους Τούρκους, φαίνεται ότι οι άνθρωποι έχουν αποφασίσει να βαδίσουν στους δρόμους της λογικής. Ισως επειδή έχουν πειστεί πως, κάθε φορά που επέλεγαν πολιτικές συμπεριφορές «ψεκασμένων», στο τέλος δεν κατηγάγετο κανένας εθνικός θρίαμβος αλλά, συνήθως, ερχόταν ακόμα μια μικρή ή μεγάλη ήττα (κορυφαίες τέτοιες ήττες, η εισβολή των Τούρκων που ακολούθησε το στρατιωτικό πραξικόπημα της χούντας του Ιωαννίδη κατά του Μακαρίου το 1974, το «περήφανο όχι» στο σχέδιο Ανάν που διαιώνισε την εκκρεμότητα μιας διχοτομημένης χώρας το 2004, το επίσης «περήφανο όχι» στους εταίρους και στην αρχική πρότασή τους μετά τη διαπίστωση της χρεοκοπίας της χώρας το οποίο οδήγησε στη διάσωση του τραπεζικού συστήματος με τρομερό κόστος ακόμα και για μικρούς καταθέτες).

Η επιλογή της σημερινής κυβέρνησης Αναστασιάδη να αναζητήσει εκ νέου οδό συνεννόησης με την τουρκοκυπριακή κοινότητα μπορεί στα δικά μας μάτια να φαίνεται τολμηρή. Εκτός των άλλων, παρατηρούμε από μακριά όσα συμβαίνουν στο νησί και έχουμε μάθει να κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια. Για την Κύπρο, ωστόσο, η επαναπροσέγγιση των δύο κοινοτήτων θεωρείται νομοτελειακή –και έχει προετοιμαστεί μήνες τώρα. Οι έρευνες για «υδατάνθρακες» (που θα ‘λεγε κι ένας γνωστός μου) είναι, βεβαίως, λόγος να επισπεύσουν το ανανεωμένο ενδιαφέρον τους για την περιοχή μεσολαβητές όπως οι Αμερικανοί, που δεν επιθυμούν ακόμα μια εστία έντασης σε χώρο για τον οποίο ούτως ή άλλως έχουν γεωπολιτικό ενδιαφέρον. Αλλά φαίνεται ότι την ίδια εκτίμηση κάνουν, επιτέλους, και τα δύο μεγάλα κόμματα που εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση: ο Δημοκρατικός Συναγερμός του σημερινού προέδρου και το κομμουνιστικό ΑΚΕΛ. Ανάλογη εκτίμηση φαίνεται ότι κάνει μεγάλο τμήμα του πολιτικού συστήματος και στο ψευδοκράτος, ο ψευδοϋπουργός Εξωτερικών, π.χ. Οζντίλ Ναμί, ο οποίος ασκεί επιρροή στον ψευδοπρόεδρο Ντερβίς Ερογλου, αλλά και ο πρώην ψευδοπρόεδρος Μεχμέτ Αλί Ταλάτ.

Σ’ αυτόν τον ψεύτη κόσμο, βεβαίως, θα υπάρχουν και κάποιοι ανικανοποίητοι. Για την ώρα, στην Κύπρο είναι πρόσωπα που έκαναν την πολιτική ύπαρξή τους συνώνυμη με την απόρριψη μιας ομοσπονδιακής λύσης –ο Γιώργος Λιλλήκας π.χ., ή ο Νικόλας Παπαδόπουλος, γιος του Τάσσου, που είναι λογικό να διεκδικήσει την κληρονομιά του πατέρα του.

Και στην Ελλάδα; Μη ζητάτε λογική στην Ελλάδα. Ο,τι θέσεις ανακοινωθούν, θα τις υπαγορεύουν οι κομματικοί οπορτουνισμοί και τα κλισέ του πατριωτισμού. Κάπως έτσι, στη μεν γαλάζια μας χώρα κανείς δεν πιστεύει πια ότι η κρίση είναι ευκαιρία, η δε Κύπρος δεν αφήνει τις ευκαιρίες να χαθούν.