Σαμαράς εξωτερικού – Σαμαράς εσωτερικού. Εβδομήντα δύο ώρες χωρίς ανάσα και με διαρκή τηλεοπτική κάλυψη. Από τη συνάντηση με τον Πούτιν στη σεισμόπληκτη Κεφαλονιά. Από την παρουσίαση μαζί με τον υπουργό Εργασίας Γιάννη Βρούτση των νέων προγραμμάτων του ΟΑΕΔ στη συνάντηση με τον επικεφαλής της Deutsche Telekom στο Μαξίμου. Από την ομιλία ενώπιον των ευρωπαίων βιομηχάνων στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ.

Με εξαίρεση – άντε! –τη χειραψία με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη υπό το βλέμμα του Κάρολου Παπούλια στη δεξίωση στην Προεδρία για το διπλωματικό σώμα, το τριήμερο είναι ένα δείγμα της μεθόδου Σαμαρά στο Μαξίμου. Αν το κρίσιμο στην πολιτική είναι η διαχείριση του χρόνου, ο Πρωθυπουργός πυκνώνει τις δραστηριότητες. Αν ο φόβος στην πολιτική είναι το κενό, ο Σαμαράς πάει να καλύψει όλο τον διαθέσιμο χώρο.

Η εμπειρία φαίνεται. Από τους σεισμούς της Καλαμάτας –όπου είχε εγκατασταθεί τότε ο μεσσήνιος πολιτευόμενος –ώς την εμμονή στην απασχόληση και τις επενδύσεις, το δίπολο που απασχολεί τώρα όλες τις κυβερνήσεις της Ευρώπης.

Εκτός όμως από το τότε και το τώρα ως σημεία στη διαχρονική καμπύλη της πολιτικής διαχείρισης, ενδιαφέρον παρουσιάζει η δημόσια αυτοπεποίθηση του Πρωθυπουργού και το γάντι που πέταξε στον ΣΥΡΙΖΑ. Η χειρονομία υπερβαίνει τον αναγκαστικό κομματικό πατριωτισμό κάθε αρχηγού. Οπως διαπερνά και την επιχειρηματολογία για το χρέος και την ανεργία. Ο Σαμαράς τοποθετεί τις επόμενες εκλογές στο 2016. Είναι το τέλος της θητείας αυτής της κυβέρνησης και είναι γεγονός ότι τόσο αυτός όσο και ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ θέλουν να εξαντλήσουν την τετραετία. Αν όμως ο Σαμαράς το λέει δεν είναι γιατί αποτελεί κίνηση «φορσέ» για να τονωθεί το ηθικό των στρατευμάτων. Αλλά γιατί η πολιτική εκτίμηση των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών τού επιτρέπει να πάρει το ρίσκο.

Προσέξτε: η ΝΔ πάει προς τον Μάιο με συμπαθέστερες προοπτικές από τα φαινόμενα, καθώς οι εκλογές δεν είναι καν διπλές, είναι τριπλές: Περιφέρειες, Δήμοι και Ευρωκοινοβούλιο. Στις δεκατρείς περιφέρειες, με εξαίρεση τη Σακοράφα στην Αττική, πιθανώς το Ιόνιο, άντε και το Βόρειο Αιγαίο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατεβαίνει πουθενά αλλού με αξιώσεις. Την πρώτη Κυριακή –που συμπίπτει με τον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών –η Ελλάδα έχει σοβαρές πιθανότητες να βαφτεί γαλάζια. Ενώ Σγουροί, Αρναουτάκηδες και Κατσιφάρες θα βαρέσουν διψήφια, βγάζοντας το ΠαΣοΚ από τη λούμπα της αμφισβήτησης. Οι περιφερειακές βγάζουν πολύ πιο εύκολα εθνικό ποσοστό από τους δήμους και δεν αποκλείεται ο ΣΥΡΙΖΑ να περάσει κάτω από τον πήχη. Η αδυναμία της Κουμουνδούρου να συνεννοηθεί με τον εαυτό της και με τις τοπικές οργανώσεις, αλλά και η εμμονή σε υποψηφιότητες εποχής ΣΥΡΙΖΑ του 4,5% παίζει ρόλο.

Το διά ταύτα είναι ότι το παιχνίδι δεν είναι ακριβώς τελειωμένο όπως προεξοφλούν οι Τσιπραίοι. Εντάξει –η ΝΔ ακόμη ψάχνεται στους μεγάλους δήμους, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πάει καλύτερα. Οι ευρωεκλογές εμφανίζουν επικινδυνότητα για τη ΝΔ –δεδομένων και των δημοσκοπήσεων –αλλά χαλαρή ψήφος και αποχή είναι δίκοπο μαχαίρι, ενώ τα μικρότερα κόμματα μπορεί να πάνε καλύτερα του αναμενομένου. Εν πάση περιπτώσει, οι ευρωεκλογές θα είναι μια από τις τρεις κάλπες που θα στηθούν και, στο κάτω κάτω της γραφής, σε όλη την Ευρώπη υπάρχει άνοδος της Αριστεράς ή της Ακρας Δεξιάς. Με πολιτικούς όρους το πράγμα μαζεύεται και σίγουρα πολεμιέται. Αυτό εξηγεί γιατί έχει πάρει τ’ άρματα ο Σαμαράς. Το πραγματικό μέτωπο της κυβέρνησης για το 2014 παραμένει η τρόικα –αλλά αυτή είναι μια μάχη για μετά τον Ιούνιο…

Τελευταία Νέα