ΤΕΛΙΚΑ πού βρίσκεται η μεγαλύτερη αντίσταση στο Μνημόνιο; Ποιος εμποδίζει την εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής που έχει συμφωνηθεί από το 2010 με τους δανειστές της χώρας; Μήπως είναι οι διαδηλωτές στο πεζοδρόμιο; Μα αυτοί δεν φαίνονται πουθενά: οι πλατείες είναι έρημες. Μήπως είναι η αντιπολίτευση; Μα αυτή δεν έχει ανατρέψει κανένα μέτρο και δεν έχει αποτρέψει καμία ρύθμιση. Μήπως είναι οι βουλευτές της συμπολίτευσης που δεν υποστηρίζουν το πρόγραμμά της; Μα κι αυτοί δεν έχουν αφήσει προϋπολογισμό ή νομοσχέδιο που δεν έχουν ψηφίσει –έστω κι αν κάποιοι έχουν, από καιρό σε καιρό, πετάξει την πετσέτα ή διαγραφεί. Αφήστε που για τα πιο δύσκολα υπάρχει πάντα η λύση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου…

Στην πραγματικότητα, ο μεγάλος αντίπαλος του Μνημονίου είναι το ελληνικό κράτος. Είναι ένας αγώνας σκληρός και αδυσώπητος ανάμεσα σε δύο τέρατα εφάμιλλα των πιο τρομακτικών ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Κάτι σαν Πρέντατορ εναντίον Αλιεν. Το Μνημόνιο επιτίθεται –αλλά το κράτος αντέχει. Περικοπές μισθών –εντάξει. Η μείωση όμως προσωπικού –που βαφτίστηκε κινητικότητα και διαθεσιμότητα –είναι κάτι που διαρκώς αναστέλλεται. Το ίδιο και το να μπει γερό μαχαίρι σε οργανισμούς, νοσοκομεία, πανεπιστήμια και άλλα ευαγή ιδρύματα –δηλαδή να μειωθεί ο αριθμός τους. Το κράτος είναι πολυπλόκαμο τέρας και υπερασπίζεται με λύσσα ακόμη και τα πιο λεπτοκαμωμένα άκρα του απέναντι στα νύχια του Μνημονίου. Ειρήσθω εν παρόδω ότι διαδοχικές κυβερνήσεις από το 2010 δεν έχουν τολμήσει να μπουν ανάμεσα στα δύο τέρατα. Φοβούνται ότι το Μνημόνιο δεν θα τις υπερασπίσει και ότι το κράτος θα τις κατασπαράξει.

Υποτίθεται ότι το κράτος ήταν σε άμυνα. Για πρώτη φορά όμως περνάει στην επίθεση. Πρόκειται για την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που ακυρώνει τις περικοπές στις αμοιβές των ενστόλων από το 2012 και μετά, με την αιτιολογία ότι είναι αντισυνταγματικές. Μην μπερδεύεστε από τη διάκριση των εξουσιών. Και οι δικαστές είναι κρατικοί λειτουργοί. Και μάλιστα κρατικοί λειτουργοί με εξουσία. Η απόφαση του ΣτΕ εκφράζει την εξέγερση –ή, αν θέλετε, την αντεπανάσταση ή την αντεπίθεση του κράτους. Που για πρώτη φορά καταφέρνει ένα χτύπημα κατά του Μνημονίου –κοντά 1 δισ. είναι η ζημιά. Βεβαίως, το κράτος ξέρει τα όριά του. Η απόφαση δεν επεκτείνεται γενικώς. Εχει όμως τη συμβολική σημασία της. Πόσω μάλλον που είναι μια περίοδος κατά την οποία οι δικαστές αλωνίζουν γενικώς και τα έχουν βάλει με το πολιτικό σύστημα που βρίσκεται ανάμεσα στο κράτος και το Μνημόνιο.

Μέχρι πρότινος το κράτος εμφανιζόταν ανθεκτικό. Και δεν ήταν καθόλου διατεθειμένο να μικρύνει, να αλλάξει και να υποταγεί. Διατηρούσε τις λειτουργίες και τις αρμοδιότητές του. Τώρα, πέντε χρόνια αφού ξεκίνησε η μονομαχία με το Μνημόνιο, το κράτος αντεπιτίθεται –διά των δικαστών.

Τελευταία Νέα