Αναζήτηση
Πολύ φοβούμαι ότι στην πολιτική υπάρχει κάτι χειρότερο από την ήττα ή την αποτυχία. Είναι η απώλεια της αίσθησης και του μέτρου των πραγμάτων.
Κορυφαίο παράδειγμα, η Κεντροαριστερά.
Η οποία συζητάει να ανασυγκροτηθεί μέσω διαβουλεύσεων και διαπραγματεύσεων διαφόρων ενδιαφερομένων και άλλων παραγόντων –έως εδώ κανένα πρόβλημα…
Η οποία φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να κατέβει στις ευρωεκλογές (με όποιο σχήμα και αν κατέβει…) χωρίς να επιλεγεί από τον κόσμο τουλάχιστον ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου.
Η οποία θεωρεί, με άλλα λόγια, ότι μπορεί να πολιτευθεί ερήμην εκείνων στους οποίους απευθύνεται.
Πολύ φοβούμαι ότι αυτά είναι αντιλήψεις και δοξασίες ξεπερασμένων εποχών, όταν κάποιος πρόεδρος του κόμματος βόλευε τα φιλαράκια του στο ευρωψηφοδέλτιο.
Αλλά επειδή τώρα η Κεντροαριστερά δεν έχει ούτε ενιαίο κόμμα ούτε κοινό πρόεδρο, χρήσιμο είναι τουλάχιστον να μη μιμηθεί και τις συμπεριφορές τους.
Να βρει κάτι άλλο. Να κάνει κάτι άλλο.
Κυρίως να εμπιστευθεί τον κόσμο που σε δύσκολες συνθήκες περιμένει υπομονετικά από τους διαβουλευόμενους παράγοντες να λύσουν τις ακατανόητες και πληκτικές διαφορές τους –μήπως και γλιτώσει το δίλημμα «Σαμαράς ή Τσίπρας».
Ακουγα χθες τη Διαμαντοπούλου να χρεώνει στον Βενιζέλο ότι «το ΠαΣοΚ ενσωματώθηκε στη ΝΔ δίχως να προχωρήσει σε προγραμματικές συμφωνίες όπως κάνουν όλα τα κόμματα που μπαίνουν σε έναν κυβερνητικό συνασπισμό στην Ευρώπη».
Δηλαδή η προγραμματική συμφωνία του ΠαΣοΚ για την κυβέρνηση Παπαδήμου ποια ήταν;
Διότι δεν έχω ακούσει κάτι σχετικό.
Και αν δεν απατώμαι, η Διαμαντοπούλου ήταν υπουργός στην κυβέρνηση Παπαδήμου και μάλιστα ζητούσε να παραταθεί η θητεία της στο διηνεκές –ώστε τελικά να βγει κατευθείαν ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτοδυναμία!..
Λυπάμαι λοιπόν αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά προφάσεις και προσχήματα. Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει.
Το βασικό ερώτημα είναι ένα, μοναδικό και απολύτως υπαρξιακό: θα υπάρχει ή δεν θα υπάρχει Κεντροαριστερά στην Ελλάδα;
Και επειδή μάλλον μαντεύω την απάντηση των περισσοτέρων, η ύπαρξη της Κεντροαριστεράς έχει έναν και μοναδικό κανόνα: δεν περισσεύει κανείς.
Ούτε κόμμα. Ούτε στέλεχος. Ούτε ψηφοφόρος.
Να συνεννοηθούν λοιπόν στα βασικά, να στήσουν την κάλπη και όσοι πιστοί προσέλθετε. Και ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης και η Διαμαντοπούλου και οι 58 και ο κύριος Δημήτρης ο περιπτεράς που με ρωτάει κάθε ημέρα με αγωνία πως πάει το πράγμα.
Τα υπόλοιπα, επιτρέψτε μου να πω, είναι κουραφέξαλα.
Ούτε τον τόπο θα διαλύσουμε για να φτιαχτεί η Κεντροαριστερά. Αλλά ούτε και η Κεντροαριστερά χρειάζεται να διαλυθεί για να σωθεί ο τόπος.
