Αναζήτηση
Η πολιτική για τον Αριέλ Σαρόν ήταν σαν τη ρόδα του λούνα παρκ. Δεν τον ικανοποιούσε να παραμείνει στη ρόδα· έκανε ό,τι μπορούσε για να σκαρφαλώσει στην κορυφή και να μείνει εκεί.
Ο Σαρόν εξέκρινε δύναμη, εξουσία, ηγεσία και χάρισμα. Πριν από τις στρατιωτικές αποστολές του, έδινε στους άνδρες του ξεκάθαρες οδηγίες, ενσταλάζοντάς τους ένα αίσθημα σιγουριάς. Πολεμούσε στην πρώτη γραμμή του μετώπου.
Οσο ήταν ακόμη νέος, ο ισραηλινός πρωθυπουργός Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν έγραψε για τον Σαρόν στο ημερολόγιό του: «Ενας διορατικός νέος, με καινοτόμες ιδέες. Εάν μπορούσε να ξεπεράσει την αδυναμία του να μη λέει την αλήθεια στις αναφορές του, θα μπορούσε να είναι ένας παραδειγματικός στρατιωτικός ηγέτης». Είχε δίκιο.
Το 1982, όταν ήταν υπουργός Αμυνας, ο Σαρόν είπε ψέματα στον πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπεγκίν και το υπουργικό συμβούλιο, παρουσιάζοντας ένα σχέδιο για περιορισμένη χερσαία εισβολή στον Λίβανο. Στην πραγματικότητα, είχε παραγγείλει στον στρατό να κυριεύσει μεγάλο μέρος του Λιβάνου, καταστρέφοντας τις ένοπλες δυνάμεις της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης.
Παρότι οι επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής μονάδας, για τις οποίες εκείνος είχε δώσει την εντολή στη δεκαετία του ’50 (γνωστή ως Μονάδα 101), δεν μείωσαν ποτέ τις τρομοκρατικές επιθέσεις, ο Σαρόν κατάφερε να διαμορφώσει το προφίλ τού σωτήρα του έθνους από την καταστροφή. Στις επιδρομές αντιποίνων της Μονάδας 101, πολλοί Αραβες έχασαν τη ζωή τους. Σε μία μόνο επίθεση, η Μονάδα ανατίναξε 45 σπίτια, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν περίπου 65 κάτοικοι. Ο Σαρόν ισχυρίστηκε ότι νόμισε πως τα σπίτια ήταν άδεια.
Αφοσιώθηκε σε παρόμοιες προσπάθειες με σκοπό να διαιωνίσει τον μύθο ότι ήταν εκείνος που έσωσε το Ισραήλ από μια καταστροφική ήττα το 1973. Είχε δώσει εντολή να κρυφτούν οι κασέτες του ασυρμάτου της μονάδας του σε μυστική τοποθεσία ώστε να μπορεί να μιλάει για τους άθλους του χωρίς να έχουν άλλοι το δικαίωμα να εξετάσουν τα γεγονότα. Και ηγήθηκε ενός επιτυχούς αγώνα έναντι του ιστορικού τμήματος του υπουργείου Αμυνας ώστε να εμποδίσει τη δημοσίευση των στοιχείων τα οποία αποδείκνυαν πώς παράκουσε τις εντολές της ανώτατης διοίκησης και πώς αδιαφόρησε στα καλέσματα για βοήθεια από άλλες δυνάμεις.
Εννέα χρόνια αργότερα, ο Σαρόν δεν προσπάθησε να δικαιολογηθεί για τις απώλειες ζωών στην πορεία του προς την κορυφή. Εδωσε εντολή στις δυνάμεις του να εισβάλουν στον Λίβανο για να «αποτελειώσουν» τη Βόρεια Βηρυτό.
Μια εβδομαδιαία ισραηλινή εφημερίδα τον αναπαριστούσε τότε στο εξώφυλλό της σαν άσπλαγχνο Βίκινγκ που ποδοπατούσε τον Λίβανο.
Η περίπλοκη περίπτωση του Λιβάνου είχε ως αποτέλεσμα τη μετακίνησή του από το υπουργείο Αμυνας. Οι περισσότεροι Ισραηλινοί πίστεψαν τότε ότι η καριέρα του Σαρόν τελείωσε. Κι όμως, παρέμεινε στη ρόδα για πολλά χρόνια –έως τον Φεβρουάριο του 2001, όταν νίκησε τον τότε πρωθυπουργό Εχούντ Μπαράκ.
Επειτα, άλλαξε. Οταν έφθασε στην κορυφή, έγινε ο κατάλληλος ηγέτης την κατάλληλη στιγμή. Συνειδητοποίησε ότι χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ δεν θα μπορούσε να διεξαγάγει τον επιθετικό πόλεμο κατά της τρομοκρατίας που οραματίστηκε.
Εάν ο Σαρόν δεν είχε πάθει το εγκεφαλικό το 2006, πιθανότατα θα είχε φθάσει σε συμφωνία ειρήνευσης με τους Παλαιστινίους. Αυτή τη φορά, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα έσωζε το Ισραήλ –κυρίως από το ίδιο.
