Οπως ήταν αναμενόμενο, το πρώτο μωρό του έτους ήταν κοριτσάκι. Λέω να αποδεχθώ τον συμβολισμό και να αρχίσω να πλέκω μωρουδιακά, όλα σε ροζ χρώμα. Το δυσφημισμένο μείγμα –τρία μέρη λευκό και μια σταγόνα κόκκινο –το δόξασαν επιφανείς παλέτες και ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις, αν συνεχιστεί όμως αυτή η κατάσταση, διόλου απίθανο να σβηστεί από την ανθρωπογεωγραφία της χώρας. Μην ανησυχείτε και δεν πρόκειται να εξαφανιστούν από τη βιολογία τα θηλυκά γαμετοκύτταρα ούτε και το χρωμόσωμα Ψ έχει την παραμικρή πιθανότητα να αναπτύξει το στέλεχος που του λείπει για να γίνει μια μέρα ένας τέλειος άνθρωπος.

Η ανησυχία μου έχει πάντως επιστημονική βάση. Ξεκινάει από τα σημερινά επίπεδα της γυναικείας ανεργίας και καταλήγει στη σύγχρονη τρομοκρατημένη εργαζόμενη. Αυτή που, αν την πετύχει η αναδουλειά στα μισά της διαδρομής, θα πέσει το δίχως άλλο στο περιθώριο της κοινωνίας, πολύ αργά να βρει οδό σωτηρίας προς τα οικιακά και την επουλωτική δράση της σπιτικής μαρμελάδας. Μα πιο πολύ θρηνώ για την άλλη, τη νεαρή, την πολύφερνη. Αυτήν με το μεγάλο μπαούλο το γεμάτο μεταπτυχιακά και ένα μικρό νεσεσέρ για τις φιλοδοξίες. Το ξέρει άραγε τι την περιμένει αν της χαμογελάσει η τύχη ή θα χρειαστεί να της το πω εγώ; Ποια δουλειά, ποιος εργοδότης, ποια νομοθεσία θα ανεχθεί την αναπαραγωγική της δυνατότητα χωρίς να στραβομουτσουνιάσει και χωρίς να προβεί αμέσως σε αυστηρά μέτρα αντισύλληψης; Και αν δεν το κάνουν εκείνοι, θα το κάνει το δίχως άλλο από μόνη της.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, εδώ ακριβώς βρίσκεται η ανθρωπιστική κρίση που περνάει η κοινωνία και όχι αλλού, εκεί που μας λένε αυτοί και τα γυναικεία μου στελέχη μέσα…

Τελευταία Νέα