Η δημόσια γοητεία του Κακού

Τι ήταν κι αυτή η είδηση που μας έπεσε σαν κεραμίδα στο κεφάλι, ενώ ζυγώνουν χρονιάρες ημέρες; Αποκαλύφθηκε ότι η Χρυσή Αυγή είναι μια βάρβαρη, καταχθόνια, ναζιστική οργάνωση! Λατρεύει τους αγκυλωτούς σταυρούς και τον Χίτλερ, κηρύσσει το μίσος για τους μετανάστες, τους Εβραίους, τους πολιτικούς, τους ομοφυλόφιλους, ασκείται στη χρήση όπλων, κάνει πλύση εγκεφάλου σε μικρά παιδιά! Ακουσον άκουσον! Κι εμείς που πιστεύαμε, ή έστω ελπίζαμε, πως παρά το ανθρωποκυνηγητό μαύρων και Πακιστανών, παρά τους γκρεμισμένους πάγκους και την ποδοπατημένη πραμάτεια μικροπωλητών, παρά το υποκοσμικό υβρεολόγιο στη Βουλή και τις μπουνιές σε βουλευτίνες, παρά τις δολοφονίες στα Πετράλωνα και την Αμφιάλη, ακόμη και παρά την προ διμήνου δίωξή της ως εγκληματικής οργάνωσης, η Χρυσή Αυγή είναι ένα κανονικό κόμμα, απλώς λίγο περισσότερο φουριόζικο από όσο θα υπαγόρευε η κοσμιότητα, και οι χρυσαυγίτες καλά παιδιά, μόνο λίγο θερμοκέφαλα.

Το μπαράζ «αποκαλύψεων» για τα έργα και τις ημέρες της Χρυσής Αυγής, η διατυμπάνιση ευρημάτων που δεν μας λένε τίποτα καινούργιο, η δημοσιογραφική υπερπροβολή πλεοναστικών λεπτομερειών μιας εικόνας που την έχει ήδη συνθέσει και αναδείξει η ίδια η πολιτική και κοινωνική εμπειρία εξυπηρετεί έναν διαφανή σκοπό: να ξανατονώσει ένα αίσθημα αποτροπιασμού που, αφού φούντωσε για λίγο στις αρχές του φθινοπώρου με τα δραματικά γεγονότα εκείνων των ημερών, έχει αρχίσει πάλι να εξασθενεί, όπως υποδηλώνουν οι δημοσκοπήσεις. Οσο διαφανής η πρόθεση, άλλο τόσο απρόσφορος ο τρόπος. Η δαιμονοποίηση της Χρυσής Αυγής μέσω της τακτικής επισήμανσης του εχθρικού για τη δημοκρατία, μισαλλόδοξου και βίαιου χαρακτήρα της (τον οποίο η ίδια άλλωστε δεν προσπαθεί καθόλου να κρύψει) δεν κάνει αυτή την οργάνωση περισσότερο ειδεχθή για τις μάζες, μάλλον το αντίθετο αποτέλεσμα έχει. Είναι σαν τον εξακολουθητικό, «διδακτικό» βομβαρδισμό του κοινού με εικόνες και μαρτυρίες για τα ναζιστικά εγκλήματα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: η κατά κόρον υπενθύμιση της φρίκης, αντί να ανανεώνει την εξέγερση των συνειδήσεων εναντίον του Κακού, οδηγεί τελικά σε εξέγερση εναντίον του μηνύματος και σε αιτιάσεις όπως για «βιομηχανία του Ολοκαυτώματος».

Ετσι όπως είναι μάλιστα τα πράγματα στην Ελλάδα σήμερα, αυτή η επίμονη προτροπή «μέμνησο του Κακού», του οποίου κρυστάλλωση θεωρείται εν προκειμένω το μόρφωμα Χρυσή Αυγή, κάνει το Κακό ακόμη ελκυστικότερο. Γιατί ποιο είναι το Καλό, με βάση το οποίο η Χρυσή Αυγή ορίζεται ως η δύναμη του Σκότους στην πολιτική ζωή μας; Η δημοκρατική ομαλότητα, φυσικά, τα κόμματα του «συνταγματικού τόξου», η λειτουργία της Βουλής και οι νόμοι που ψηφίζονται εκεί, οι αποφάσεις της νόμιμης κυβέρνησης του τόπου, ο σεβασμός της αξιοπρέπειας των πολιτών και η μέριμνα για την ασφάλειά τους, η δίκαιη και ισότιμη αντιμετώπισή τους σύμφωνα με τους κανόνες μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας. Ελα όμως που στη συνείδηση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων όλοι αυτοί οι θεσμοί έχουν απαξιωθεί μέχρι γελοιότητος ή αναγούλας και όλες αυτές οι επαγγελίες έχουν γίνει ψευδεπίγραφες μέχρι χλεύης. Επειτα από σχεδόν τέσσερα χρόνια οικονομικής κατάρρευσης και κοινωνικής αποσύνθεσης, οι περισσότεροι Ελληνες, για να μην πω όλοι, έχουν πειστεί ότι το νοσηρό πολιτικό σύστημά μας ενδιαφέρεται μόνο για τη διάσωση και τη διαιώνισή του, ότι παραμένει πεισματικά απρόθυμο να αλλάξει τον εαυτό του και το δύσμορφο οικοδόμημα που έστησε, ότι δεν έχει απολύτως κανένα σχέδιο ανάταξης της χώρας, ότι ποντάρει αντί γι’ αυτό μόνο στην «καλοσύνη των ξένων», ότι προτιμά στο μεταξύ να αποστραγγίζει ξανά και ξανά τους στραγγισμένους παρά να ξεφουσκώσει λιγάκι τους φουσκωμένους από τα προνόμια που τους έχει παραχωρήσει.

Αν λοιπόν αυτό είναι το Καλό, τότε γιατί να μη στραφεί κανείς στο Κακό; Οχι μόνον από αγανάκτηση και εκδικητική μανία, ούτε απαραίτητα με την προσδοκία ότι το Κακό θα αποδειχθεί λιγότερο κακό από όσο δείχνει, αλλά ακριβώς επειδή είναι το Κακό, επειδή σηματοδοτεί την άρνηση όλων αυτών των αγαθών που διαφημίζει ως ιδιότητές του το Καλό. Αν η δημοκρατική ομαλότητα σημαίνει στην πράξη παντοειδείς και συνεχείς ανωμαλίες, πόσο εύκολο είναι να μη δελεαστεί κανείς από την ομαλότητα που επιβάλλει ο αυταρχισμός; Αν ο «υπαρκτός δημοκρατισμός» δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα, τότε γιατί να μη δοκιμαστεί ο χρυσαυγίτικος τσαμπουκάς; Αν αυτή η δημοκρατία φροντίζει να δείχνει ολοένα ότι στην πραγματικότητα είναι μια άτεγκτη ολιγαρχία, πόσο χειρότερη θα ήταν η τυραννία για εκείνους για τους οποίους οι δημοκρατικές ελευθερίες είναι οι ελευθερίες των άλλων; Αν το Κοινοβούλιο έχει καταντήσει ένα πανδαιμόνιο στριγκλιών, μια θεατρική σκηνή για εμετικά σόου, ένα φτενό και διάτρητο πέπλο δημοκρατικής νομιμότητας για αποφάσεις ειλημμένες αλλού, πώς να μην ηδονίζει ο πορνογραφικός διασυρμός του από τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής;

Ετσι κι αλλιώς, στη χώρα μας η πειθαρχία στις αξίες και στους κανόνες της δημοκρατίας είναι κάτι που τηρούμε με πολύ ζόρι ή με βολικά χαλαρές ερμηνείες και πάντοτε σε συνθήκες ιδανικές, δηλαδή σε ένα κλίμα που κρατάει σε ύπνωση τα εθνικά μας σύνδρομα. Τα οποία αφυπνίζονται με κάθε διαταραχή αυτού του κλίματος. Από μια άποψη, έχει δίκιο ο Κασιδιάρης όταν λέει ότι κρύβουμε μέσα μας έναν Εβραίο, αν στη θέση του κρυφού Εβραίου βάλουμε τον κρυφό Ελληνα, που τον ενοχλεί η δημοκρατία (και ο Εβραίος). Ταλανίζεται η Ελλάδα; Φταίει ο διεθνής σιωνισμός, που πάντοτε επιβουλεύεται τον ελληνισμό. Κλειστό το κέντρο της πόλης λόγω συλλαλητηρίου; Πού είσαι Παπαδόπουλε! Αλλαγές στην άχραντη Βίβλο της Ιστορίας μας; Ανθελληνική συνωμοσία. Τα παιδιά μας στο ίδιο σχολείο με Τσιγγανάκια; Α πα πα, θα κολλήσουν καμιά αρρώστια. Εκσυγχρονισμός κάποιου παλιού θεσμού ή εισαγωγή κάποιου καινούργιου; Θέλουν να μας διαβρώσουν και αφελληνίσουν οι ύπουλοι, εκφυλισμένοι Δυτικοί. Σκεφθείτε τώρα να γίνονται αυτά και πολλά άλλα σε μια Ελλάδα όπου μαζί με την οικονομία της έχει χρεοκοπήσει και η αξιοπιστία της δημοκρατίας της.

Η Χρυσή Αυγή δεν αναχαιτίζεται με νουθεσίες και ηθικά κηρύγματα από πατενταρισμένους αμοραλιστές και βολεψίες. Αξιόμαχος αντίπαλός της μπορεί να είναι μόνο μια δημοκρατία που έχει ανακτήσει το κύρος και την πειστικότητά της με πράξεις αντάξιες του ονόματός της, όχι με φαρισαϊσμούς και φτηνά μασκαρέματα.