Αναζήτηση
Κατά παράξενη σύμπτωση, ο αμοραλισμός του πολιτικού συστήματος φωτογραφίστηκε μέσα σε 24 ώρες με δύο διαφορετικά και (φαινομενικά) ασύνδετα μεταξύ τους περιστατικά.
Ενας πρώην υπουργός της Δεξιάς συλλαμβάνεται να οδηγεί αυτοκίνητο με πλαστές πινακίδες.
Υπενθυμίζω ότι η Δεξιά είναι η παράταξη που κόβει τις φλέβες της για την τήρηση του νόμου και ότι ο πρώην υπουργός έγινε υπουργός υποσχόμενος «ένα νέο ήθος» ή «σεμνότητα και ταπεινότητα».
Ενας βουλευτής της Αριστεράς και πρώην συνδικαλιστής εμφανίζεται να έχει εισπράξει (κατ’ ουσίαν) μπόνους ενός εκατομμυρίου ευρώ από την τράπεζα απέναντι στην οποία υπερασπιζόταν τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Υπενθυμίζω ότι η Αριστερά είναι η παράταξη που θεωρεί επισήμως τις τράπεζες μέρος «αμαρτωλού τριγώνου διαπλοκής» και καταγγέλλει το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τα γκόλντεν μπόι, τις δυσθεώρητες αμοιβές και ανταμοιβές τους.
Αλλά ο αμοραλισμός είναι ο καλύτερος πελάτης της υποκρισίας.
Της υποκρισίας των σεμνών ηθικολόγων και των αδιάφθορων αγωνιστών όταν εμφανίζουν προκλητική ανακολουθία ανάμεσα στη δημόσια ρητορική και την ιδιωτική συμπεριφορά τους.
Ανάμεσα σε λόγια και έργα. Ανάμεσα σε όσα έλεγαν χθες και σε ό,τι κάνουν σήμερα –ή ανάμεσα σε ό,τι έκαναν χθες και σε όσα λένε σήμερα…
Ανάμεσα σε ό,τι δηλώνουν πως πρεσβεύουν σε επίπεδο αξιών και σε ό,τι επιδεικνύουν σε επίπεδο πράξεων.
Μια ανακολουθία η οποία ακόμη κι όταν εμφανίζεται νόμιμη, δεν μπορεί να θεωρηθεί ηθική.
Διότι υποκρύπτει την πεποίθηση του πολιτικού ότι δικαιούται να λέει και να κάνει ό,τι του γουστάρει χωρίς καμία δέσμευση κανόνων, μέτρου, πεποιθήσεων και ορίων.
Τη βεβαιότητα ότι δεν τον περιορίζει ούτε τον προσδιορίζει τίποτα πέρα από την προσωπική του σκοπιμότητα.
Ετσι, ας πούμε, ένας δεξιός πρώην υπουργός βολεύεται να χρησιμοποιεί πλαστές πινακίδες για να μην πληρώνει τις κανονικές.
Κι ένας αριστερός βουλευτής κρίνει θεμιτό να εισπράττει χρυσά μπόνους από μια τράπεζα την οποία αντιμάχεται.
Μιλάμε για έναν αμοραλισμό πολύ πιο διάχυτο απ’ όσο αποδεικνύουν οι γνωστές περιπτώσεις ευαίσθητων πολιτικών που υπερασπίζονται στα δικαστήρια βιαστές ή άλλους ειδεχθείς εγκληματίες.
Παρακολουθούσα χθες τον βουλευτή Παραστατίδη να καταγγέλλει στη Βουλή «τον μονόδρομο της υποταγής της χώρας στο Μνημόνιο και το ΔΝΤ».
Η οποία παρεμπιπτόντως επιβλήθηκε με την ψήφο (και) του ιδίου το 2010!
Είπε, ξείπε… Μόνο που οι επίπλαστες πολιτικές ταυτότητες είναι κι αυτές ένα είδος πλαστής πινακίδας κυκλοφορίας.
Με άλλα λόγια, η παθογένεια όχι μόνο υπάρχει. Οχι μόνο εκτίθεται. Οχι μόνο προκαλεί.
Αλλά και αναπαράγεται. Αμέριμνη. Ανεμπόδιστη. Ξεδιάντροπη.
Στη χώρα, να θυμίσω, όπου (εκτός των άλλων) φύεται η Χρυσή Αυγή.
