ΑΥΤΕΣ οι φωτογραφίες των παιδιών της Χρυσής Αυγής με τις άσπρες κουκούλες και τον χαιρετισμό του Χίτλερ, παρ’ ότι ασπρόμαυρες, σε πάνε σε εποχές πολύ μαύρες. Θα μπορούσες να ξεκαρδιστείς στα γέλια με τα καραγκιοζιλίκια τους (κοτζάμ άντρες με άσπρα ράσα, κουκούλες και δυο τρύπες για τα μάτια) αν δεν ένιωθες την κρύα σταγόνα του θανάτου να κατεβαίνει αργά τη σπονδυλική στήλη σου.

(Γιατί μου λένε όλοι να πάρω Λαντόζ;)

Δεν μιλάω για την ηχητική μπάντα που στολίζει τα ντοκουμέντα. Τον πολιτικό λόγο που βασίζει την πειθώ του σε κρεμάλες και ικριώματα. Δεν μπορώ όμως να μην αντιγράψω τη ρήση στελέχους της ως άνω παράταξης που διαλαλεί ότι δεν θα υπάρχουν άνθρωποι που να ταλαντεύονται αν θα πάνε δεξιά ή αριστερά γιατί θα ταλαντεύονται από το σκοινί που είναι κρεμασμένος ο λαιμός τους. Ετσι. Μάλιστα. Ωραία εικόνα.

Εγώ προς στιγμήν για να μην ταλαντεύομαι είπα να κατέβω στο «Ακροπόλ» (όχι για παράσταση, για συμπαράσταση) αλλά μετά είδα τον κύριο Φώτη α λα μπρατσέτα με τον κύριο Λοβέρδο να στρίβουν διά του αρραβώνος τους κι είπα «άσε να πήξει πρώτα το τυρί κι ύστερα μιλάμε για το μαγαζί».

(Γιατί όλοι μου λένε να πάρω Λαντόζ;)

ΒΕΒΑΙΑ η συγκέντρωση των 58 είχε ανέλπιστη επιτυχία. Σολντ άουτ και λίστα αναμονής. Δεν πρόλαβα να πω μια καλή κουβέντα κι η Μαριέττα πάνω απ’ το κεφάλι μου άρχισε τη μουρμούρα. Και «δεν ξέρω» και «θα δείξει» και «φοβάμαι μήπως είναι πρωτευουσιάνικο το κίνημα. Αντε να πεις στον αγρότη της περιφέρειας για Κεντροαριστερά. Θα σου πει αμέσως: Τι επιδότηση δίνει;».

Αμέσως η γρουσουζιά. Ασε μας, κυρία μου, να ανασάνουμε μια στιγμή, κι αύριο μέρα είναι πάλι, εδώ είμαστε να πέσουμε στην απελπισία τη μαύρη. Η περιφέρεια κι η περιφέρεια…

Αυτό πάλι με την επαρχία που τη θέλουν περιφέρεια δεν το καταλαβαίνω. Εγώ πάντα λέω «γεννήθηκα στην επαρχία». Το άλλο το politically correct με πάει αμέσως στο «ωραία γυναίκα αλλά έχει μεγάλη περιφέρεια».

Ε, πώς να το κάνουμε; Χίλιες φορές η επαρχία από την περιφέρεια του κώλου. Το προτιμώ, αλλά γιατί όλοι μου λένε να πάρω Λαντόζ;..

Είδα και τον κύριο Σκουρλέτη χθες στον Χατζηνικολάου, μου φάνηκε λιγότερο εμπύρετος, λιγότερο εμπρηστικός, λιγότερο εμπαθής και επηρμένος. Τελικά έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως όσο πλησιάζει η εξουσία τόσο σε στρώνει. Σε κάνει πιο μαλακό, πιο εύκαμπτο. Πιο πλαστελίνη…

ΑΛΛΑ ΕΣΕΙΣ τον νου σας. Μην ταλαντεύεστε. Μας θέλω αποφασιστικούς. Δεξιά, Αριστερά, 58, Σαμαρά, Βενιζέλο, Τσίπρα και το λουρί της μάνας, αποφασίστε.

Αλλιώς μας βλέπω όλους στο Σύνταγμα, εκεί δεξιά στο κυπαρίσσι, να ταλαντευόμαστε από το σκοινί που θα είναι κρεμασμένος ο λαιμός μας. Γιατί αυτοί τον κρατάνε τον λόγο τους. Τους ξέρουμε από παλιά. Από πολύ παλιά. Από τότε που κρύβονταν στον υπόνομο της κοινωνίας. Από τότε που λέγαμε τον ίκτερο «χρυσή» και την αυγή «ροδοδάκτυλη».

Τώρα γιατί μελαγχόλησα; Εχουν δίκιο οι φίλοι μου. Πρέπει να αρχίσω τα Λαντόζ. Κύριε Αδωνη, πόσο τα ‘χετε;