Αναζήτηση
Μετά την κυβέρνηση που θα έπεφτε από τα σχολεία και την ΟΛΜΕ, ήλθε η κυβέρνηση που θα έπεφτε από τη λαϊκή οργή.
Την οποία αντικατέστησε η κυβέρνηση που έπεσε με την ΕΡΤ πριν πέσει με την ψήφο δυσπιστίας, αλλά μετά ήλθε η κυβέρνηση που θα την έριχναν οι βουλευτές της –για να τρέξουν «στην αγκαλιά των τοπικών κοινωνιών»…
Κι αφού τελείωσαν οι ΤζάκρΗΔες και η κυβέρνηση δεν έπεσε ούτε με τον προϋπολογισμό αλλά ούτε κι από τον Πελεγρίνη, φτάνουμε στην κυβέρνηση που «θα πέσει το βράδυ των ευρωεκλογών».
Ούτε να κοιμηθούν δεν θα τους αφήσουν. Θα ορμήσει η Δούρου στο Μαξίμου και θα διώξει τον Σαμαρά με τις πιτζάμες.
Δεν ξέρω τι ζόρι τραβούν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτή η μανία να ρίχνουν την κυβέρνηση μήνα παρά μήνα πρέπει να έχει κάποια εξήγηση. Επιστημονική, εννοώ.
Κι επειδή δεν θέλω να κάνω τον ερασιτέχνη ψυχαναλυτή, υπενθυμίζω απλώς και παρεμπιπτόντως ότι νομίζουν πως έχουν ήδη ρίξει άλλες δύο κυβερνήσεις –μα τον Θεό, το γράφουν κάθε τρεις και λίγο…
Υποθέτω ότι εννοούν την κυβέρνηση Παπανδρέου (για την οποία, αν θυμάμαι καλά, φρόντισε ο ίδιος ο Παπανδρέου με τον Σαρκοζί…) και την κυβέρνηση Παπαδήμου (που φτιάχτηκε για να πάει τη χώρα σε εκλογές και την πήγε σε εκλογές).
Αν όμως καμαρώνεις ότι έχεις ήδη ρίξει δύο κυβερνήσεις, τι σε εμποδίζει να φωνάζεις ότι θα ρίξεις και μια τρίτη;
Το πράγμα θα είχε μόνο καλαμπούρι και τέτοιες δύσκολες μέρες τα καλαμπούρια είναι καλοδεχούμενα.
Αλλά πολύ φοβούμαι ότι υποκρύπτει κάτι χειρότερο.
Την πεποίθηση ότι «οι κυβερνήσεις πέφτουν» ή, ακόμη χειρότερα, ότι «πρέπει να πέφτουν» κάθε τρεις και λίγο, για κάποιον λόγο και με κάποιον τρόπο.
Οπως συμβαίνει, ας πούμε, να πιστεύουν ότι «ο Δεκέμβρης ήταν εξέγερση», ότι μια διαδήλωση τριακοσίων περαστικών φέρνει «μνήμες του ’73» και ότι οι Σκουριές αποτελούν «λαϊκό κίνημα αντίστασης» σε κάτι.
Γενικώς δηλαδή μάλλον έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που λατρεύουν να νομίζουν ότι η κατάσταση είναι διαρκώς έκρυθμη, ταραγμένη, εκρηκτική. Κοινώς, προεπαναστατική…
Και ότι, νά τη, πλησιάζει η στιγμή για το ρεσάλτο που δεν πέτυχε τον Ιούνιο 2012.
Καμία αντίρρηση. Γενιές ολόκληρες μεγαλώσαμε παίζοντας κλέφτες κι αστυνόμους ή Ινδιάνους και καουμπόηδες. Αλλά το καουμποϊλίκι ουδέποτε θεωρήθηκε επαρκής λόγος για να διαλύσουμε τη γειτονιά.
Εκτός κι αν δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά και απλώς οι ρομαντικοί της ριζοσπαστικής Αριστεράς θέλουν να πέφτουν οι κυβερνήσεις ώστε να μένει η αγάπη…
Που έλεγε και ο Ρασούλης.
