Παρακολουθώ το πολιτικό σπλάτερ των τελευταίων ημερών στη Βουλή, στα μίντια και στα εσωκομματικά τζαρτζαρίσματα και μου φαίνεται ότι το Χάλοουιν άργησε μια μέρα. Στην πραγματικότητα άργησε κάμποσες βδομάδες, αλλά έτσι δεν συμβαίνει συνήθως με κάτι τέτοια ξενόφερτα έθιμα; Φτάνουν στα μέρη μας με καθυστέρηση, αλλά και με σημαντικές προσαρμογές και παραμορφώσεις. Για να σας δώσω να καταλάβετε, το έθιμο της απειλητικής κολοκύθας με τα μεταμφιεσμένα πιτσιρίκια που σε απειλούν, «treat or trick», το είδα πεντακάθαρα στην πρόσφατη πρόταση μομφής που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Βγαίνει καμιά καραμελίτσα από τέτοια μασκαριλίκια; Εγώ λέω πως βγαίνει και παραβγαίνει, αλλά αυτή δεν ήταν επ’ ουδενί η Τζάκρη. Το βαζάκι με το γλυκό τρύπησε και τα μέλια άρχισαν να τρέχουν γύρω τριγύρω. Τρέχει ο Βενιζέλος με το βρεγμένο βετέξ, αλλά τι να σου κάνει κι αυτός; Εδώ κανονικά χρειάζεται βρεγμένη σανίδα. Σαν καλή s&m ψηφοφόρος που είμαι, ευχαρίστως θα καθίσω να τις φάω, αλλά για πείτε μου κι εσείς κύριε Κουβέλη μου: ώς πού έχετε σκοπό να την τραβήξετε αυτήν τη σεξοκωμωδία με τον Τσίπρα; Για να σας το πω όπως κι η Μπριτζίτ Μπαρντό: «C’est comme ci ou comme ça. Ou tu veux ou tu veux pas» και τα ρέστα καραμέλες. Να, ορίστε πώς γέμισε η ζωή μας ατόφια κι αρραγή φασιστόμουτρα και το στόμα μας κουφάλες, εκεί απ’ όπου παλιά έβγαιναν μόνον βατράχια.

Βρεκεκέξ κουαξ κουαξ, όλα αυτά μέχρι να μας πάρει πρέφα ο Ολιβερ Κρόμγουελ και να μας αφαιρέσει άπαξ διά παντός το φραντσάιζιγκ του κοινοβουλευτισμού. Κι από εκεί που ήμασταν, κληρονομικώ δικαίω, first class επιβάτες, να βρεθούμε, λέει, ξαφνικά στη Γενόσημη Δημοκρατία.

Τελευταία Νέα