Αναζήτηση
Τα βλέπω ήδη τα δύο στρατόπεδα, δεν χρειάζεται δα και μεγάλη φαντασία, το ζήσαμε με τη Γιουγκοσλαβία, το ζήσαμε με το Αφγανιστάν, το ζήσαμε σε μικρότερο βαθμό με το Ιράκ και με τη Λιβύη. Από τη μια πλευρά θα είναι αυτοί που θα υποστηρίζουν, ένθερμα ή απρόθυμα, μια επέμβαση της Δύσης στη Συρία, ώστε να καταστεί σαφές ότι η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής είναι απαράδεκτη. Από την άλλη, θα είναι εκείνοι που θα μιλούν για δυτικές συνωμοσίες και θα υπερασπίζονται, γενικώς και αορίστως, την «ειρήνη».
Μια πρόγευση παίρνουμε από τη χθεσινή ανακοίνωση του ΚΚΕ. Ολα τα κλισέ είναι εδώ: η χρήση χημικών όπλων αποτελεί πρόσχημα, ο πραγματικός στόχος της επίθεσης που προετοιμάζεται είναι ο έλεγχος των πλουτοπαραγωγικών πηγών, οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι υπεύθυνες γιατί διέθεσαν και διαθέτουν τη βάση της Σούδας, οι δυνάμεις της μη κομμουνιστικής αντιπολίτευσης είναι υπεύθυνες γιατί περιορίζονται σε ευχολόγια, να κλείσει η Σούδα, να μη δοθούν διευκολύνσεις στον εχθρό και –κερασάκι στην τούρτα –να σταματήσει κάθε στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ. Ολα θεμιτά, δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Δεν είναι δυνατόν όμως να μην καταγραφεί μια εκτυφλωτική απουσία από την ανακοίνωση αυτή: με εκείνα τα παιδάκια με τις διεσταλμένες κόρες των ματιών και τους αφρούς στο στόμα τι θα γίνει; Κάποιο κτήνος δεν τα εξολόθρευσε χρησιμοποιώντας απαγορευμένα όπλα; Γιατί το ΚΚΕ δεν ζητά λοιπόν, έστω για τους τύπους, την παραδειγματική τιμωρία του;
Στη δική του ανακοίνωση, ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρεί περισσότερο. Αφού επισημαίνει ότι ένας νέος πόλεμος δεν διασφαλίζει τα στρατηγικά συμφέροντα της Ελλάδας (!), ζητά μια ουσιαστική παρέμβαση του ΟΗΕ στις εξελίξεις με στόχο την άμεση κατάπαυση του πυρός και τη διενέργεια ελεύθερων εκλογών. Ο ΟΗΕ θα τα κάνει όλα αυτά; Θα καθήσει ο σουηδός επικεφαλής των επιθεωρητών με τον Ασαντ και τον αρχηγό των ανταρτών και θα τους πει, εντάξει παιδιά, αρκετά παίξατε, τώρα θα κάνετε ελεύθερες εκλογές; Και τι σημαίνει πως δεν διασφαλίζονται τα ελληνικά συμφέροντα; Αν διασφαλίζονταν (όπως, ας πούμε, συμβαίνει με τα τουρκικά συμφέροντα), η επέμβαση θα ήταν δικαιολογημένη;
Τα δύο κόμματα της Αριστεράς δείχνουν πεισμένα ότι οι δυτικές δυνάμεις επιθυμούν διακαώς να εμπλακούν σε αυτό τον πόλεμο και ότι η ελληνική κυβέρνηση ανυπομονεί να παίξει τον δικό της, αποφασιστικό ρόλο. Μα τότε γιατί δεν το έκαναν εδώ και δυόμισι χρόνια; Γιατί διστάζουν ακόμη και τώρα; Ολοι οι σοβαροί αναλυτές του κόσμου επισημαίνουν τα αδιέξοδα, τις δυσκολίες, τους κινδύνους, τις παρενέργειες μιας δυτικής εμπλοκής στη Συρία. Τονίζουν όμως και ένα θέμα αρχής: ο πολιτισμένος κόσμος δεν μπορεί (πλέον) να κλείνει τα μάτια μπροστά στον βομβαρδισμό ενός πληθυσμού με χημικά όπλα. Αυτό δεν ενδιαφέρει καθόλου τους έλληνες συντρόφους;
