Αναζήτηση
Ο ποιητής έβαλε ένα φύλλο μετάλλου μέσα σε ένα παλιό σιδηροψάλιδο κόβοντας τριγωνικά κομμάτια τα οποία έπεσαν με έναν μουντό ήχο στο πάτωμα. Στο παρασκήνιο, μια σειρά από άλλους ήχους γέμιζε το εργαστήριο: ένα πριόνι που έκοβε ένα μακρύ δοκάρι, μια γεννήτρια που δούλευε, ένα παλιό φορτηγό που λειτουργούσε στο ρελαντί.
Η σκληρή αυτή μουσική εν μέσω μιας δύσκολης εργασιακά ημέρας έπαιζε γύρω από τον Ματιουλάχ Τουράμπ, έναν από τους πιο διάσημους ποιητές Παστούν του Αφγανιστάν. Επαιζε στο συνεργείο όπου βγάζει τα προς το ζην επισκευάζοντας φορτηγά Πακιστανών που χρησιμοποιούνται για να μεταφέρουν αγαθά σε ολόκληρη τη χώρα.
Οι νύχτες όμως του ανήκουν. Γράφει ποίηση τόσο σκληρή και διαπεραστική όσο τα εργαλεία που χρησιμοποιεί το πρωί. Η φύση και οι έρωτες δεν τον ενδιαφέρουν.
«Η δουλειά ενός ποιητή δεν είναι να γράφει για την αγάπη», λέει με τη βαριά φωνή του που μπλέκεται με τους άλλους θορύβους του συνεργείου. «Η δουλειά ενός ποιητή δεν είναι να γράφει για λουλούδια. Ενας ποιητής πρέπει να γράφει για τις δυσκολίες και τον πόνο των ανθρώπων».
Με τα λόγια του ο 44χρονος Τουράμπ προσφέρει φωνή στους Αφγανούς που έχουν γίνει κυνικοί για τον πόλεμο και όσους συμμετέχουν σε αυτόν: τους Αμερικανούς, τους Ταλιμπάν, την αφγανική κυβέρνηση, το Πακιστάν. «Ο πόλεμος έχει μετατραπεί σε εμπόριο. Κεφάλια έχουν πουληθεί, σαν να ήταν βαμβάκι, και στη ζυγαριά κάθονται δικαστές, οι οποίοι γεύονται το αίμα και έπειτα αποφασίζουν την τιμή», γράφει σε ένα από τα ποιήματά του.
Ηχογραφημένα ποιήματα του Τουράμπ ακούγονται σε πολλά μέρη της χώρας και ιδιαίτερα ανάμεσα στους Παστούν. Ο ίδιος θέλει να απευθύνεται στους απλούς Αφγανούς, οι οποίοι έχουν να αντιμετωπίσουν τη συνεχή διαφθορά και την απογοήτευση που έχει σημαδέψει τη ζωή τους την τελευταία δεκαετία. Ακόμη και ο Πρόεδρος Καρζάι τον προσκάλεσε πρόσφατα στο παλάτι του στην Καμπούλ.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη που τον χαρακτηρίζει. Είναι σχεδόν αγράμματος. Αν και μπορεί να διαβάζει με δυσκολία ό,τι είναι τυπωμένο, δεν μπορεί να γράψει ή να διαβάσει χειρόγραφα. Τα ποιήματά του τα γράφει από μνήμης και βασίζεται σε άλλους για να τα καταγράψουν. Κι ανησυχεί περισσότερο για το μέλλον. «Η δημοκρατία θα πλήξει τους νόμους των φυλών μας. Το φάρμακο που έχει δοθεί από τη δημοκρατία δεν ήταν το σωστό για την ασθένεια αυτής της κοινωνίας», λέει.
