Hταν ένας από τους μεγαλύτερους γάλλους ροκ σταρ του ’90. Το συγκρότημά του, οι Noir Desir, είχαν βγει εκτός συνόρων με τραγούδια όπως το «Le vent nous portera» και όλα έδειχναν ότι τα καλύτερα έρχονται. Τελικά ήλθαν τα χειρότερα, όταν ο Μπερτράν Καντά καταδικάστηκε για τον φόνο της 41χρονης συντρόφου του Μαρί Τρεντινιάν, κόρης του ηθοποιού Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, που άφησε την τελευταία της πνοή τον Αύγουστο του 2003, έπειτα από καβγά σε δωμάτιο ξενοδοχείου στη Λιθουανία.

Εχοντας εκτίσει τη μισή από την οκτάχρονη ποινή που του είχε επιβάλει το δικαστήριο όταν τον καταδίκασε για φόνο με έμμεση πρόθεση – δεν ήθελε να σκοτώσει, τελικά όμως συνέβη εν γνώσει του -, ο Καντά αποφυλακίστηκε το 2007. Τρία χρόνια αργότερα, έγινε άρση της αναστολής του.

Τότε ήταν που επιχείρησε διστακτικά να επιστρέψει με μικρές συναυλίες ή να συμμετάσχει σε δίσκους άλλων. Σήμερα σχεδιάζει να κυκλοφορήσει ένα σόλο άλμπουμ, το οποίο λέγεται ότι προορίζεται για τον Νοέμβριο. Πιθανές ωστόσο αντιδράσεις από οργανώσεις κατά της οικιακής βίας μόνο αναπάντεχες δεν θα είναι.

Οι λεπτομέρειες του χαμού τής Τρεντινιάν αναδεύονται κατά καιρούς με διάφορους τρόπους: ο Καντά είχε ισχυρισθεί τότε ότι ναι μεν χτύπησε τη σύντροφό του σε καβγά, τα θανάσιμα τραύματά της όμως προκλήθηκαν από πτώση. Τον περασμένο μήνα, ένα βιβλίο δύο δημοσιογράφων αποκάλυψε πληροφορίες για τη σχέση του με την πρώην γυναίκα του, την Κριστίνα Ράντι: στο δικαστήριο τον είχε υποστηρίξει, στις αρχές του 2010 όμως φέρεται να μίλησε στους γονείς της για τη βίαιη συμπεριφορά του. Εξι μήνες μετά, αυτοκτόνησε.

Το 2011, η παράσταση «Γυναίκες» του Ουαζντί Μουαουάντ με τον Καντά στη διανομή, εμπνευσμένη από ηρωίδες αρχαίων τραγωδιών, δεν παίχτηκε στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, όταν έγινε γνωστό ότι εκεί βρισκόταν ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, ο οποίος δήλωνε ότι «υπάρχει κάτι φρικτό στον τρόπο με τον οποίο ο Καντά ξαναγυρνά σαν να μη συνέβη τίποτα».

Η παράσταση πάντως ήλθε στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο Ηρώδειο, πυροδοτώντας ανακοινώσεις διαμαρτυρίας από τη Γενική Γραμματεία Ισότητας των Φύλων και γυναικείες οργανώσεις. «Η επιλογή του δεν θέτει ζήτημα δικαίου ή αδίκου από τη στιγμή που έχει εκτίσει την ποινή του», έλεγε για όλα αυτά ο Μουαουάντ, «αλλά ζήτημα ηθικής τάξης. Ναι, θα είναι πάντα αυτός που σκότωσε μια γυναίκα. Αλλά δεν είναι άδικο να είναι μόνο αυτό; Αν ήταν υδραυλικός, δεν θα ξαναγύριζε στη δουλειά του;».