Ο ίδιος ο Πικάσο, που κατά μια εκδοχή του βιβλίου, σχεδιάζοντας το σκίτσο του Μπελογιάννη εκτέλεσε απλώς κομματική εντολή, φαίνεται σε άλλο σημείο του βιβλίου να εντυπωσιάζεται βαθιά από το πρόσωπο του Μπελογιάννη.

Αυτή η αφήγηση είναι βασισμένη στο βιβλίο «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο» του Ανδρέα Κέδρου, του συγγραφέα που έζησε (και πέθανε) στο Παρίσι από το 1945 και ο οποίος ήταν εκείνος που έδωσε στα χέρια τού μεγάλου ζωγράφου, σταλμένος από τον Αραγκόν, την επίμαχη φωτογραφία: «Ανέβηκε γρήγορα την εσωτερική ελικοειδή σκάλα χωρίς να τον σταματήσει κανείς και βρέθηκε στο ατελιέ τετ-α-τετ με τον μεγάλο μετρ που τον περίμενε καπνίζοντας. Μετά τις συστάσεις, ζήτησε να δει τη φωτογραφία του Μπελογιάννη. Αποτραβήχτηκε στο σχεδιαστήριο παραμερίζοντας ένα απίστευτο χαρτομάνι και κάθησε σιωπηλός στο σκαμπό, με την πλάτη στον φιλοξενούμενό του.

Ο Αντρέας νόμιζε πως ζωγράφιζε, όταν όμως πλησίασε διαπίστωσε ότι ο Πικάσο παρατηρούσε αποσβολωμένος το πρόσωπο του Νίκου κάτω από το δυνατό φως της λάμπας. «Αυτός ο άνθρωπος δεν πρέπει να πεθάνει»», ψέλλισε.

Ο Ανδρέας Κέδρος του άφησε τη φωτογραφία και ο Πικάσο την επόμενη μέρα την επέστρεψε μαζί με το σκίτσο.

Οσο για τα επίδικα προσχέδια, που κανείς δεν ήταν παρών για να ξέρει αν υπήρξαν ή όχι, συντελούν σε μια στέρεα πλοκή με αναπάντεχο τέλος, στην οποία αναμειγνύονται γάλλοι αστυνομικοί, έλληνες της παρισινής παροικίας, η οδός Ασκληπιού στην Αθήνα και η Γέφυρα των Τεχνών (Le pont des Arts) στον Σηκουάνα.