Αναζήτηση
Χωράνε 210 κιθάρες σε μια σκηνή; Οσο κι αν ο αριθμός μοιάζει σχεδόν εξωπραγματικός, η «γιορτή» που ετοιμάζει ο Βαγγέλης Μπουντούνης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών είναι κοντά (την Κυριακή 9/12) και κάθε αμφιβολία θα βρει την απάντησή της.
Δάσκαλος (με την πιο ουσιαστική έννοια του όρου), συνθέτης και σολίστας με διεθνή αναγνώριση, ο Βαγγέλης Μπουντούνης έχει την ιστορία του στο κεφάλαιο Κιθάρα στην Ελλάδα. Σταθμός μάλιστα στην πορεία του ήταν το πρότζεκτ που είδαμε το 2004 στο Ηρώδειο –«100 κιθάρες» -, μια πρώτη μεγάλη σύναξη κιθαριστών απ’ όλη την Ελλάδα, «ένας πραγματικός Γολγοθάς», όπως λέει ο ίδιος, «δεδομένου ότι πέρα από τη δουλειά με τις διασκευές, έπρεπε να συντονίσω, να διδάξω και να διευθύνω 150 τελικά κιθαριστές, σε μια απόπειρα που δεν είχε προηγούμενο».
Οσο όμως κι αν θέλει να ξεφύγει κανείς απ’ τα πράγματα που τον έχουν παιδέψει στο παρελθόν –«κι εγώ είπα τότε «ποτέ ξανά»» –τόσο έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και οι περιστάσεις είναι πάλι ώριμες για έναν νέο, «μεγαλύτερο αυτή τη φορά Γολγοθά».
Στο τηλέφωνο όμως η φωνή του εκτός από άγχος (αναμενόμενο) βγάζει κι έναν σχεδόν εφηβικό ενθουσιασμό. Δεν προλαβαίνω να αρχίσω την κουβέντα και μου λέει «όπως καταλαβαίνετε, είναι η συναυλία της ζωής μου… Παιδιά από 30 ωδεία!».
Η υπόσχεση λοιπόν του «ποτέ ξανά» δεν τηρήθηκε. Δεν τηρήθηκε ίσως, γιατί το εν λόγω πρότζεκτ είχε τότε ανέλπιστη επιτυχία (ενδεικτικό ότι το CD που προέκυψε από εκείνη τη συναυλία έφτασε στις πρώτες θέσεις των πωλήσεων); Ή ήταν μια δικαίωση για ένα όργανο που δεν είναι αρκετά «κλασικό» για να είναι ισότιμο με τα άλλα όργανα της κλασικής ορχήστρας;
Η απάντηση, ξεκάθαρη. «Μέσα σ’ αυτή την κρίση πώς αλλιώς να αντιδράσει κανείς; Ηθελα να πάω κόντρα σ’ αυτό που συμβαίνει, κυρίως για χάρη των νεότερων κιθαριστών. Ηθελα να δείξω ότι η Ελλάδα ζει, αναπνέει, δημιουργεί. Γιατί ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να εργάζεται και να δημιουργεί. Aν ο καθένας μας έκανε όπως πρέπει τη δουλειά του, δεν θα είχαμε φτάσει σ’ αυτό το σημείο σήμερα».
Η επόμενη ερώτησή μου είναι αναμενόμενη. «Πώς συγκεντρώσατε τόσο πολλές κιθάρες; Kαι με τι κριτήριο επιλέχθηκαν;». Γελάει με το αυτονόητο της απάντησης. «Αυτό είναι το πιο εύκολο απ’ όλα. Η κλασική κιθάρα είναι πολύ διαδεδομένη, ειδικά στην Ελλάδα. Εχουμε φτιάξει μάλιστα δική μας σχολή που είναι από τις καλύτερες σχολές στον κόσμο. Το πρόβλημα λοιπόν δεν ήταν το πού θα βρεθούν τα 210 όργανα, αλλά το πώς να μη γίνουν 300». Σ’ αυτό όμως έχει βάλει το χεράκι του και ο ίδιος… «Εκτός από τους δικούς μου μαθητές που θα συμμετέχουν, όλοι οι παλιοί μαθητές μου διδάσκουν σε ωδεία και έχουν δικούς τους μαθητές».
Τα παιδιά, ως γνωστόν, δεν χαμπαριάζουν από κρίσεις, γι’ αυτό και η ιδέα μιας νέας, μεγάλης συναυλίας βρήκε ένθερμους υποστηρικτές που δούλεψαν με κέφι παρά τις δυσκολίες που ενέχει το εγχείρημα. «Για να καταλάβετε, οι πρόβες γίνονται τμηματικά. Δεν υπήρχε σκηνή –εκτός απ’ αυτή του Μεγάρου, αλλά αυτό δεν μας δόθηκε για πρόβες –για να χωρέσει τόσο κόσμο».
Σε καλλιτεχνικό επίπεδο, η συναυλία αυτή θα δώσει την ευκαιρία στο κοινό να ακούσει έναν μοναδικό ήχο «και να διαπιστώσει πως η Σχολή της Κιθάρας στην Ελλάδα είναι μία από τις δυο-τρεις καλύτερες στον κόσμο».
