Τα ξημερώματα…

… της 4ης Σεπτεμβρίου 1913 ο Ερνστ Βάγκνερ δολοφόνησε τη σύζυγό του και τα πέντε παιδιά τους στο Ντέγκερλοχ της Γερμανίας. Στη συνέχεια κατευθύνθηκε στην πόλη Μιλχάουζεν – οι κάτοικοι της οποίας πίστευε ότι τον κορόιδευαν γιατί είχε κτηνοβατήσει – και άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως, τραυματίζοντας 20 ανθρώπους και σκοτώνοντας τουλάχιστον εννέα. Αυτό το συμβάν θεωρείται το πρώτο μακελειό του 20ού αιώνα. Κατά τα επόμενα 60 χρόνια συνέβαιναν μία ή δύο μαζικές δολοφονίες ανά δεκαετία. Τη δεκαετία του 80 όμως καταγράφηκαν εννέα σφαγές, ανεβάζοντας τον αριθμό των μαζικών δολοφονιών κατακόρυφα. Από το 2000 μέχρι σήμερα έχω υπολογίσει προσωπικά ότι έχουν διαπραχθεί 26 σφαγές, συμπεριλαμβανομένου του μακελειού στο Πανεπιστήμιο Βιρτζίνια Τεκ (32 νεκροί), στην Ουτόγια (69 νεκροί) αλλά και το πιο πρόσφατο συμβάν στην Ορόρα (12 νεκροί).

Διερευνώντας…

… το μυαλό των δολοφόνων, βρίσκεται κανείς σε έναν κόσμο γεμάτο αυταπάτες, σχιζοφρενικές τάσεις και πληγωμένη περηφάνια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Τιμ Κρέτσμερ (φωτογραφία), ο οποίος φιλοδοξούσε να γίνει επαγγελματίες παίκτης τένις αλλά πίστευε ότι ο κόσμος ούτε αναγνώριζε ούτε εκτιμούσε τις δυνατότητές του. Ο 17χρονος Γερμανός επέστρεψε στο σχολείο από το οποίο είχε αποφοιτήσει και σκότωσε 15 ανθρώπους, εννέα εκ των οποίων ήταν μαθητές. Πώς όμως μπορούμε να γνωρίζουμε τι ωθεί τους αιμοσταγείς αυτούς δολοφόνους στις αποτρόπαιες αυτές πράξεις; Μελετώντας τα προφίλ των δραστών διακρίνονται κάποια κοινά μοτίβα.

Αρκετοί…

… διακατέχονται από μια υπέρμετρη αίσθηση της προσωπικής τους αξίας, την οποία πιστεύουν ότι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν οι άνθρωποι που τους περιστοιχίζουν. Πολλοί υποφέρουν από χαμηλή αυτοπεποίθηση ως αποτέλεσμα ενός «πρόσφατου» πλήγματος, όπως διαζύγιο, απόλυση ή ακαδημαϊκή αποτυχία, και αποφασίζουν να αντεπιτεθούν με τρόπο βίαιο και επιδεικτικό. Αλλοι πάσχουν από κατάθλιψη ή είναι παρ’ ολίγον αυτόχειρες. Οι περισσότεροι ήταν μοναχικοί τύποι αλλά είχαν εκμυστηρευθεί τουλάχιστον σε έναν άνθρωπο τις βίαιες φαντασιώσεις τους. Το προφίλ τους λοιπόν καταδεικνύει ότι οι σφαγές αυτές είναι προϊόντα ψυχολογικών διαταραχών και όχι κοινωνικών προβλημάτων.

Στον απόηχο…

… μιας μαζικής δολοφονίας, ορισμένοι θα προσπαθήσουν να πολιτικοποιήσουν την τραγωδία, καταδικάζοντας κοινωνικές συμπεριφορές και κατεστημένα με τα οποία διαφωνούν. Πριν από μερικά χρόνια, τα βίαια βιντεοπαιχνίδια βρέθηκαν στο εδώλιο του κατηγορουμένου ως υποκινητές μαζικών δολοφονιών. Μια παρόμοια συζήτηση ξεκίνησε στον απόηχο του μακελειού στην Ορόρα. Αυτή τη φορά η σφαγή χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για να νομοθετηθεί πιο αυστηρά η οπλοχρησία. Προσωπικά υπήρξα ανέκαθεν υπέρμαχος πιο αυστηρής νομοθεσίας πάνω στο θέμα. Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχουν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν ότι οι καινούργιοι νόμοι θα απέτρεπαν παρόμοια συμβάντα από το να επαναληφθούν. Είναι λοιπόν παραπλανητικό το να επικεντρωνόμαστε στα όπλα ή στα βιντεοπαιχνίδια ψάχνοντας να βρούμε τους υπευθύνους των τραγικών αυτών γεγονότων. Οι δράστες των μακελειών πάσχουν συνήθως από σοβαρές ψυχικές διαταραχές. Ο μοναδικός τρόπος να αποτραπούν παρόμοιες σφαγές στο μέλλον πρέπει να ξεκινάει από την ψυχιατρική θεραπεία. Οι πραγματικά διαταραγμένοι πάντα υπήρχαν ανάμεσα μας, όμως πρόσφατα τα ξεσπάσματά τους έχουν πάρει πιο βίαιες μορφές.

n Ο Ρούσσος Βρανάς απουσιάζει για προσωπικούς λόγους

Τελευταία Νέα