Γενική κατακραυγή και δημόσια συγκίνηση προκάλεσε το τροχαίο, στο οποίο τραυματίστηκαν σοβαρά δύο παιδάκια με τη μητέρα τους από έναν μοτοσικλετιστή. Ειλικρινά δεν τις δέχομαι αυτές τις αντιδράσεις από μια κοινωνία που σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στη συστηματική εγκληματική συμπεριφορά πολλών οδηγών. Η παραβίαση του σηματοδότη αποτελεί πλέον στη χώρα μας ένα απλό πταισματάκι, το καλοκαίρι κατεβάζουμε τις μπίρες σαν αναψυκτικά και μετά καθόμαστε στο τιμόνι του Ι.Χ. μας, στα σχολεία μας εξακολουθούμε να μην παρέχουμε στα παιδιά μας μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής, δηλαδή… ζωής, ο ένας στους τρεις που κυκλοφορούν ανάμεσά μας έχει λάβει το δίπλωμα οδήγησης – σύμφωνα με παλαιότερη ομολογία αρμόδιου υπουργού – με συστημένο γράμμα στο σπίτι του και ο ελληνικός Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας με τις δρακόντειες ποινές παραμένει κενό γράμμα, καθώς εφαρμόζεται στην καλύτερη περίπτωση μόνον αποσπασματικά.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ζούγκλας καλούνται να επιδείξουν οι οδηγοί πνεύμα αφοσίωσης και αποχής από κάθε παραβατικότητα παρόμοιο με εκείνο των μοναχών του Αγίου Ορους, εξαιρουμένου του Εφραίμ και των φίλων του. Οσοι δεν αντέξουν γίνονται ένα κομμάτι αυτού που ονομάζουμε «κυκλοφορία στους ελληνικούς δρόμους» και αποτελούν μια εν δυνάμει βόμβα, έτοιμη ανά πάσα στιγμή να εκραγεί με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους μας. Δεν γνωρίζω το οδηγικό ιστορικό του νεαρού υπαξιωματικού, ο οποίος παρέσυρε και εγκατέλειψε τα δύο παιδιά και τη μητέρα τους. Θεωρώ όμως ότι αποτελεί και ο ίδιος το θύμα της χρόνιας αναλγησίας της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο τεράστιο θέμα της διαμόρφωσης συνειδητοποιημένων οδηγών. Δεν θέλω να τον δικαιολογήσω κατά κανέναν τρόπο, εξάλλου υπάρχουν αρμόδια δικαστήρια που θα κρίνουν την πράξη του. Οι μόνοι που δεν επιτρέπεται πάντως να τον κατακρίνουμε είμαστε όλοι οι υπόλοιποι, που ανεχόμαστε σε καθημερινή βάση τέτοιες παραβατικές συμπεριφορές, πολλοί μάλιστα από εμάς συμμετέχουν σε αυτές.