Αναζήτηση
Εκπληξη! Ο νεαρός τραγουδιστής Κώστας Μαρτάκης (φωτογραφία) κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο αναλαμβάνοντας το ρόλο του ξεπεσμένου ροκ σταρ Ρότζερ Ντέιβις στο μιούζικαλ «Rent» του Τζόναθαν Λάρσον, που επαναλαμβάνεται για τρίτη σεζόν, με ανανεωμένη διανομή, σε σκηνοθεσία και με απόδοση στίχων που υπογράφει η Θέμις Μαρσέλλου και απόδοση κειμένου Γιώργου Καπουτζίδη, αυτή τη φορά σε παραγωγή της Νινέττας Λεμπέση στο θέατρο «Βεάκη» (όπου αδόξως έληξαν οι παραστάσεις της κωμωδίας του Φεντό «Η μέθοδος της απιστίας» με Μάριο Αθανασίου, Αθηνά Οικονομάκου, Μάνο Παπαγιάννη και σε σκηνοθεσία Χρήστου Καρχαδάκη).
Το «Rent» πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα τον προπέρσινο χειμώνα στο θέατρο Χώρα ενώ πέρσι η παράσταση μεταφέρθηκε, με αλλαγές στη διανομή, στην Σφεντόνα. Στη φετινή διανομή μετέχουν, πλαισιωμένοι από ζωντανή μπάντα, οι «παλιοί» Αντα Λιβιτσάνου, Αντιγόνη Ψυχράμη, Αρης Πλασκασοβίτης, Βασίλης Αξιώτης, Χρήστος Γεωργαλής, Θέμις Μαρσέλλου, Στέργιος Νταουσανάκης, Idra Κayne, Ανδρέας Καπάταης, Μαρία Βασιλάτου και οι «καινούργιοι» Δημήτρης Μακαλιάς και Νάντια Κοντογιώργη.
Το έργο – η εμπνευσμένη απ’ την «Μποέμ» του Πουτσίνι ιστορία μιας παρέας περιθωριακών νέων στο Ιστ Βίλατζ της Νέας Υόρκης, που ερωτεύονται την εποχή του AIDS, δημιουργούν, βιώνουν τη φιλία, την επιτυχία, την αποτυχία και ζουν την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η τελευταία της ζωής τους – έκανε την πρεμιέρα του στην Νέα Υόρκη το 1996 – εκατό χρόνια μετά την όπερα του Πουτσίνι -, το βράδυ, κατά τραγική σύμπτωση, της μέρας που ο τριανταπεντάχρονος δημιουργός του – κείμενο, μουσική, στίχοι – Τζόναθαν Λάρσον έχασε ξαφνικά τη ζωή του από ανεύρυσμα αορτής χωρίς να προλάβει να δει την τεράστια επιτυχία που το έργο του γνώρισε – παίζεται απ’ το 1996 στο Μπρόντγουέι, είναι ένα απ’ τα ελάχιστα μιούζικαλ που έχουν βραβευτεί με Πούλιτζερ, έχει αποσπάσει περισσότερα από 20 Tony και πολυάριθμα άλλα μουσικά και θεατρικά βραβεία, έχει ανεβεί σε 46 χώρες, έχει μεταφραστεί σε 24 γλώσσες κι έχει μεταφερθεί το 2005 στον κινηματογράφο απ’ τον Κρις Κολάμπους.
Η παράσταση ανεβαίνει με μουσική διεύθυνση Γιώργου Ζαχαρίου που είχε και την επιμέλεια της ενορχήστρωσης μαζί με τον Παύλο Καλτουρουμίδη ο οποίος διευθύνει και την ορχήστρα παίζοντας παράλληλα πιάνο, η φωνητική διδασκαλία είναι της Χριστίνας Αργύρη, η χορογραφία του Αλέξανδρου Γιαννή, τα σκηνικά του Γιάννη Σκουρλέτη, τα κοστούμια της Μαργαρίτας Χατζηιωάννου, οι φωτισμοί του Τάσου Ζαφειρόπουλου.
Απ’ το Γραφείο Τύπου του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, σχετικά με τα αποσπάσματα της καταγγελίας του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών για την – όντως ύποπτη έως απαράδεκτη – ανοικτή πρόσκληση του υπουργείου περί υποβολής προτάσεων στο επιχειρησιακό πρόγραμμα «ανθρώπινου δυναμικού» με τίτλο «Συνεχιζόμενη επαγγελματική κατάρτιση υψηλής εξειδίκευσης στις δραματουργικές σπουδές υποκριτικής τέχνης για ανέργους με την χρήση εκπαιδευτικού κουπονιού» που αναδημοσίευσα στο «Τέταρτο Κουδούνι» της περασμένης Παρασκευής, η κ. Γαρυφαλλιά Αναστασοπούλου πολύ ευγενικά μου διευκρίνισε πως η πρόσκληση έχει ήδη αποσυρθεί και πως αναμορφώνεται για να συνδέσει τα σεμινάρια με εξασφάλιση εργασίας για τους εκπαιδευόμενους. Μακάρι. Πώς μπορεί, βέβαια, να εξασφαλιστεί αυτό, ο Θεός κι η ψυχή τους…
Δε θα συνεχίσουν για τέταρτη χρονιά ο Τάσος Ιορδανίδης κι η Θάλεια Ματίκα στην Β’ Σκηνή του θεάτρου Αλμα που τους στέγασε τρεις χειμώνες κι όπου έπαιξαν για δυο σεζόν τις «Επικίνδυνες σχέσεις» του Σοντερλό ντε Λακλό σε δι-
ασκευή Γιώργου Κιμούλη ενώ φέτος παρουσιάζουν τις «Ιδιωτικές ζωές» του Νόελ Κάουαρντ και, παράλληλα, τα «Τερατώδη προβλήματα» του Μάρτιν Ντάουνινγκ. Ο Βίλης Ανδρέου κι η Κατερίνα Μαραγκού (φωτογραφία αριστερά), οι «νοικοκυραίοι» του Αλμα, προσανατολίζονται για τον επόμενο χειμώνα σε θίασο με πιο νεανικές και πειραματικές κατευθύνσεις.
Το ξέρω πως είναι καλή ηθοποιός. Η Εφη Μουρίκη. Απ’ τη στιγμή που την πρωτόδα, φρέσκια απόφοιτη της δραματικής του Εθνικού, να κάνει στο Εθνικό, αν και άπειρη ακόμα, Ανδρομάχη στις «Τρωάδες», και Αντέλα στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα», και Μάσα στον «Γλάρο» του Ντασσέν και μετά να παίζει στον «Αρχοντοχωριάτη» με τον Κώστα Βουτσά. Δεν έχω αλλάξει γνώμη.
Αλλά στις «Δούλες» που ανέβασε η ίδια στο Νέο Ελληνικό Θέατρο Γιώργου Αρμένη, με την Είσοδο που ίδρυσαν με το σύντροφό της στη ζωή και στο θέατρο Βλαδίμηρο Κυριακίδη, δεν επιβεβαίωσα μόνο, βλέποντάς την να παίζει Σολάνζ, το τάλαντο που πιστεύω πως διαθέτει. Είδα και μια παράσταση που, αν δεν ήταν τομή, σίγουρα ήταν μια πολύ καθαρή και έντιμη και προσεκτική ανάγνωση του έργου του Ζενέ, όπου οι τρεις ηθοποιοί – η, ομολογώ αγνώριστη και μπράβο της, Κατερίνα Παπουτσάκη ως Κλερ και η Μάρα Μοτάκη ως Κυρία, οι άλλες δυο – όχι μόνο ήταν γερά δεμένες αλλά και η μια καλύτερη απ’ την άλλη.
Κρίμα που η παράσταση δεν πολυπερπάτησε στο κοινό και την κατέβασαν.
Διαβάζω στο δελτίο Τύπου που μου στείλανε πως «Η νύχτα της Ιγκουάνα», που η Ομάδα Υπερίων σε συνεργασία με την Αργώ της Αιμιλίας Υψηλάντη ανεβάζει στο θέατρο Αργώ στις 30 Ιανουαρίου σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν και με Κερασία Σαμαρά (φωτογραφία), Βασίλη Μπισμπίκη, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Νίκο Κάπιο, Ιωάννα Αγγελίδη και Εύη Νταλούκα, ότι «το έργο παρουσιάστηκε στην Αθήνα μόνο μια φορά, το 1964, από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν».
Για να ακριβολογούμε, όμως, στην Αθήνα όντως μόνο μια φορά ανέβηκε. Παρουσιάστηκε όμως και μια δεύτερη: το ΚΘΒΕ κατέβασε στο Εθνικό από 31 Μαΐου μέχρι 2 Ιουνίου 1991 την παραγωγή του της ίδιας σεζόν (1990 – ’91) σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Με Φιλαρέτη Κομνηνού, τον αδικοχαμένο Νίκο Σεργιαννόπουλο, Κώστα Ματσακά, Θοδωρή Αθερίδη και την ίδια, μάλιστα, την Αιμιλία Υψηλάντη. Αλλά αξέχαστη θα μου μείνει η Χάνα της Λυδίας Φωτοπούλου.
